ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး

ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး---MAHASI SAYADAWGYI


နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ။

ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ ေတြ႔ၾကဳံ႔ေနရတဲ့အခါမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းက မိမိတို႔ သႏၲာန္မွာ သီလ,သမာဓိ, ပညာဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္ႏွစ္ခု ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ သီလလဲ ျပည့္စံုရမယ္၊ သမာဓိလဲ ျပည့္စံုရမယ္၊ ပညာလဲ ျပည့္စံုရမယ္။သီလဆိုတာ ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ လူမ်ားမွာ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ ငါးပါးသီလ (အာဇီဝ႒မကသီလ) ျပည့္စံုရမယ္။ရဟန္းမ်ားမွာေတာ့ ပါတိေမာက္သီလ ျပည့္စံုရမယ္၊ ဒီသီလျပည့္စံုတယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘဝ, နတ္ဘဝ, ေကာင္းရာဘဝေတြေရာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းစားခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီ သီလေလာက္နဲ႔ေတာ့ အပါယ္ေဘးက လံုးဝလြတ္ၿပီလို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္
ေလာကုတၱရာသီလနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအာင္အားထုတ္ရမယ္၊ ေလာကုတၱရာသီလဆိုတာ မဂ္သီလ-ဖိုလ္သီလ၊ ဒီမဂ္သီလ ဖိုလ္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ အပါယ္ေလးပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူး၊ လူ႔ဘဝ,နတ္ဘဝ, ဆိုတဲ့ ဘဝေကာင္းေတြမွာခ်ည္းျဖစ္ၿပီး အစဥ္ထာဝရ ေကာင္းစားခ်မ္းသာသြားေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ အဲဒီ မဂ္သီလ, ဖိုလ္သီလေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရမယ္။ တကယ္တမ္း အားထုတ္ရင္ ျပည့္စံုလဲ ျပည့္စံုႏိုင္ပါ တယ္။ ဒီလို အခါေကာင္းႀကီးထဲမွာ အားမထုတ္မိဘဲ အဲဒီ မဂ္ဖိုလ္သီလထူးေတြနဲ႔ လြဲသြားရမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပဲ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္၊ အကုသိုလ္ ကံေတြက အခြင့္ရတိုင္း အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးကို ပစ္ခ်လိမ့္ဦးမယ္၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ၿပိတၱာဘံုေတြကို ေရာက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကဳံခံစားသြားရလိမ့္ဦးမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုလို ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ၾကဴံေနရတဲ့အခါဟာ အဲဒီေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္ သီလနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ပဲ။ၿပီးေတာ့ ဒီမဂ္-ဖိုလ္သီလဆိုတာကလဲ သူ႔ခ်ည္း သက္သက္အားထုတ္လို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သမာဓိကိုလဲအားထုတ္ရေသးတယ္၊ သမာဓိဆိုတာက ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ စိတ္တည္ၾကည္မႈ၊ စိတ္ၿငိမ္သက္မႈပါပဲ၊ ပကတိစိတ္ေတြကသြားခ်င္တိုင္းသြားေနတယ္၊ ထိန္းထားလို႔ကို မရႏိုင္ဘူး၊ သူ႔ဟာသူ သြားခ်င္ရာသြား, ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္, စိတ္ကူးခ်င္ရာကူးေနတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ကေလးေတြ သြားခ်င္တိုင္းမသြားႏိုင္ေအာင္ သမာဓိ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို စူးစိုက္ၿပီး အဖန္ဖန္ ႏွလံုးသြင္းေနရမယ္။ ဒီလို ႏွလံုးသြင္းဖန္မ်ားေတာ့ ကိုယ္ႏွလံုးသြင္းတဲ့ အာ႐ံုထဲမွာသာ ၿငိမ္ဝပ္ရပ္တည္ေနၿပီး ေနတယ္။ အဲဒါဟာသမာဓိပဲ။ဒီသမာဓိကလဲ ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၱရာ ၂-မ်ဳိး႐ွိတ ယ္။ ဒီ ၂-မ်ဳိးထဲမွာ သမထဘာဝနာကို အားထုတ္ရင္ ႐ူပစ်ာန္၊အ႐ူပစ်ာန္ဆိုတဲ့ ေလာကီစ်ာန္ သမာဓိေတြကို ရသြားႏိုင္တယ္။ ဒီစ်ာန္သမာဓိေတြနဲ႔ အင္မတန္ အသက္တမ္း႐ွည္တဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုေတြကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ ေရာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ကမၻာ, ႏွစ္ကမၻာ, ေလးကမၻာ, ႐ွစ္ကမၻာ စသည္ျဖင့္ ကမၻာေပါင္း႐ွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တိုင္ေအာင္ အသက္႐ွည္ၿပီး တည္ေနႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္တမ္း ကုန္တဲ့အခါ က်ေတာ့ အဲဒီျဗဟၼာဘဝက ေသရျပန္တာပဲ။ ေသၿပီးေတာ့ လူ႔ျပည္, နတ္ျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုေရာက္လာတဲ့ အခါမွာလဲေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ခ်ည္း ေနသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘဝေကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိေလသာကမကင္းေသးေတာ့ မေကာင္းမႈကိုလဲ သူပါမိဦးမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈက အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးသို႔လဲ က်ေရာက္သြားႏိုင္ေသးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာကီ သမာဓိေလာက္နဲ႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ေလာကုတၱရာသမာဓိနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအာင္အားထုတ္ရဦးမယ္။ ေလာကုတၱရာ သမာဓိဆိုတာ မဂ္သမာဓိ, ဖိုလ္သမာဓိပဲ၊ ဒီသမာဓိကလဲ ပညာပါ ျပည့္စံုမွ သူကလဲျပည့္စံုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပညာကိုလဲ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရေသးတယ္၊ ဒီပညာကလဲ ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၱရာ ၂-မ်ဳိး႐ွိတာပဲ၊ ယခုကာလမွာ လက္မႈပညာ, ႏႈတ္မႈပညာအစ႐ွိတဲ့ ေလာကေရးရာ အသိအလိမၼာပညာေတြကိုလဲ ေလာကီပညာလို႔ပဲေခၚေနရတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီပညာမ်ဳိးေတြကေတာ့ ဘာဝနာနဲ႔လဲ မဆိုင္ဘူး။ ကုသိုလ္တရားရယ္လို႔လဲ မုခ်ကိန္းေသမဟုတ္ဘူး၊ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ေတာ့ ယခုသတၱဝါေတြ အေျမာက္အျမား ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေနၾကတာဟာ ဒီပညာေတြနဲ႔လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ေလာဘ ေဒါသ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ပညာအစစ္ ဆိုတာကေတာ့ အကုသိုလ္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး၊ကုသိုလ္ခ်ည္းပဲ။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၂ဒါေၾကာင့္ ေလာကီပညာအစစ္ဆိုတာကေတာ့ သတၱဝါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရးကို ႀကံစည္ သိျမင္တာရယ္၊တရား က်မ္းဂန္အရာမွာ သဘာဝက်က် သိျမင္တာရယ္၊ ဝိပႆနာ ပညာရယ္၊ ဒီသုတမယ၊ စိႏၲာမယ၊ ဘာဝနာမယအသိဉာဏ္ ပညာေတြဟာ ေလာကီပညာ အစစ္ေတြပဲ၊ ဒီ္ေလာကီပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္လဲ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ပြားၿပီး ေကာင္းစားခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီပညာေလာက္နဲ႔လဲ အပါယ္ေလးပါးကေတာ့ လံုးဝလြတ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး၊ဒါေၾကာင့္ အပါယ္ေဘးက လံုးဝလြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ ေလာကုတၱရာ ပညာနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအင္ အားထုတ္ရဦးမယ္။ေလာကုတၱရာ ပညာဆိုတာ မဂ္ဉာဏ္-ဖိုလ္ဉာဏ္ပဲ၊ ဒီ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ကိုရေအာင္ ဘာကိုအားထုတ္ရမလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ သီလ, သမာဓိ, ပညာဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္ ၃-မ်ိဴးထဲမွာ ပညာ အက်င့္ဆိုတဲ့ ဝိပႆနာ ဘာဝနာကို အားထုတ္ရမယ္၊ဒီပညာဘာဝနာက ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ သီလေရာ, သမာဓိေရာ, ပညာေရာ အကုန္လံုး တစ္ပါးတည္း ျပည့္စံုသြားေတာ့တာပဲ။ဒီပညာဘာဝနာက ဘယ္လိုအားထုတ္ရတာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ မိမိသႏၲာန္မွာ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္တရား, နာမ္တရားေတြကိုအမွန္အတိုင္း သိေအာင္ခြဲစိတ္ၿပီး႐ႈရတာပါပဲ။ယခုေခတ္ ေလာကဓာတ္ပညာေတြနဲ႔ ဓာတ္ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဓာတ္အိုး ဓာတ္ခြက္ေတြ၊ ဓာတ္မွန္ေတြ ဒီလို,ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႐ုပ္ဓာတ္ေတြကို ခြဲစိတ္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမ္တရားကိုေတာ့ သူတို႔နည္းနဲ႔မခဲြႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေဟာ ..... ငါတို႔ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဓာတ္ခြဲနည္းကေတာ့ ဘယ္လိုကိရိယာ တန္ဆာပလာမွ အကူအညီမလိုဘူး၊ ႐ႈမွတ္တဲ့စိတ္ကေလးတခုတည္းနဲ႔ ႐ုပ္တရားေတြကိုလဲ ခြဲစိတ္ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ နာမ္တရားေတြကိုလဲ ခြဲစိတ္ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ မိမိတို႔ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႐ုပ္, နာမ္တရားေတြကို သူျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခိုက္,ျဖစ္ခိုက္မွာလိုက္ၿပီး ႐ႈေန႐ံုပါပဲ။ ဒီလိုမျပတ္႐ႈေနရင္ သမာဓိÓဏ္ အားျပည့္လာတဲ့အခါမွာ ခဏမစဲျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႐ုပ္,နာမ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ကိုယ္ထဲမွာ ထင္႐ွားေနတာက ႐ုပ္တရားနဲ႔ နာမ္တရားႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ ႐ုပ္တရားက တစ္မ်ဳိး, နာမ္တရားကတစ္မ်ဳိး၊ ႐ုပ္တရားဆိုတာ ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ ကိုယ္အေကာင္အထည္ႀကီးအလိုက္ ယခု ထင္႐ွားေတြ႔ ေနရတာဟာ ႐ုပ္တရားေတြပါပဲ။ သူတို႔ကို အမည္အသီးသီးနဲ႔ ခြဲေျပာမယ္ဆိုရင္ ပထဝီဓာတ္၊ အာေပါဓာတ္, ေတေဇာဓာတ္, ဝါေယာဓာတ္, စကၡဳဓာတ္၊ ႐ူပဓာတ္ စသည္ျဖင့္ ၂၈-ပါးေတာင္ ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္လိုရင္း အတိုခ်ဳပ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး, တစ္ေကာင္လံုးအထည္ဝတၴဳႀကီးအေနနဲ႔ ထင္႐ွားေတြ႔ေနရတာေတြဟာ ႐ုပ္ေတြပါပဲ၊ ဥပမာ ဆန္မႈန္႔အေသးအမႊားကေလးေတြကို ေရနဲ႔ေရာစပ္ၿပီး နယ္လိုက္ေတာ့ အတံုးအခဲႀကီး ျဖစ္လာတာလိုပါပဲ။ ဒီ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီး ဆိုတာဟာလဲ ႐ုပ္အေသးအမႊား ကေလးေတြအမ်ားႀကီး စုေပါင္းၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္တံုး, ႐ုပ္ခဲႀကီး, ႐ုပ္အစုအေဝးႀကီးပါပဲ။ ဒီ႐ုပ္တရားဆိုတာက အေအးနဲ႔ ေတြ႔ရင္လဲတစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္။ အပူနဲ႔ေတြ႔ရင္လဲ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္၊ဆန္႔က်င္ဘက္နဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ေတြ႔တိုင္း သူက ဒီလို တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ၿပီး သြားတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္သူ႔ကို ပါဠိလို '႐ူပ'လို႔ အမည္ ေပးထားတယ္။ ျမန္မာလိုကေတာ့ '႐ုပ္'လို႔ေခၚတယ္၊ သူ႔ရဲ႕သေဘာ သတၱိကေတာ့ ႐ုပ္ဆိုတာအာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့ တရားပါပဲ၊ အဘိဓမၼာပါဠိေတာ္မွာ နာမ္တရားနဲ႔ ႐ုပ္တရားကို 'သာရမၼဏာ ဓမၼာ၊ အနာရမၼဏာ ဓမၼာ'လို႔ ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ေဟာထားတယ္။သာရမၼဏာ ဓမၼာ အာ႐ံု႐ွိတဲ့ နာမ္တရား၊ အာ႐ံုûပတတ္တဲ့ နာမ္တရား၊ အာ႐ံုကို သိတတ္တဲ့ နာမ္တရားက တစ္မ်ဳိးတဲ့။အနာရမၼဏာ ဓမၼာ အာ႐ံုမ႐ွိတဲ့႐ုပ္တရား၊ အာ႐ံုမûပတတ္တဲ့ ႐ုပ္တရား၊ အာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့ ႐ုပ္တရားက တစ္မ်ဳိးတဲ့၊ ဒီလိုခြဲျခားထားတယ္။ဒီအဘိဓမၼာေဒသနာမွာ ႐ုပ္ဆိုတာ အာ႐ံုကိုမသိတတ္တဲ့ တရားပဲလို႔ တိုက္႐ိုက္ျပထားတယ္၊ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕အသိÓဏ္ထဲမွာလဲ ႐ုပ္တရားေတြဟာ အာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့အေနနဲ႔ပဲ ထင္႐ွားပါတယ္၊ တံုးတိုင္မ်ား၊ အုတ္ခဲ၊ ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ေျမႀကီးခဲမ်ား၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္မ်ား အဲဒါေတြလဲ ႐ုပ္တရားေတြပဲ။ အဲဒီ႐ုပ္ေတြဟာ ဘာမွအာ႐ံုကို မသိတတ္ဘူး၊ဒါလိုပဲ ကိုယ္ထဲက ႐ုပ္ေတြလဲဘာမွ မသိတတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ လူအေသေကာင္မွာ႐ွိတဲ့ ႐ုပ္ေတြဟာ ဘာမွမသိတတ္ဘူး၊ဒါလိုပဲ လူအ႐ွင္မွာ႐ွိေနတဲ့ ႐ုပ္ေတြလဲ ဘာမွမသိတတ္ဘူး၊ အတူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလာကလူေတြရဲ႕ အထင္ကေတာ့ ''႐ုပ္ေတြဟာ အသက္႐ွင္ေနတုန္းေတာ့ သိတတ္တယ္၊ ေသသြားမွ မသိတာပဲ''လို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုထင္တဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္မွာေတာ့ လူအေသေကာင္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူအ႐ွင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ဆိုရင္ ဘာမွမသိတတ္တာခ်ည္းပဲ၊ သူ႔သက္သက္နဲ႔ဆိုရင္ လႈပ္လဲမလႈပ္တတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာ အေသသေဘာခ်ည္းပဲ။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၃ဒါျဖင့္ ယခု သိသိေနတာကေတာ့ ဘာတံုးဆိုလို႔႐ွိရင္ ႐ုပ္ကိုမွီၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ နာမ္တရားကေလးပဲ၊ နာမ္တရားဆိုတာအသိတရားပါပဲ၊ အာ႐ံုဆီကို ေရာက္ေရာက္ၿပီး သိတတ္လို႔ သူ႔ကို ပါဠိလို ''နာမ''လို႔ အမည္ေပးထားတယ္၊ ျမန္မာလိုကေတာ့သူ႔ကိုနာမ္လို႔ေခၚတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီနာမ္တရားကို စိတ္လို႔ပဲေခၚေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအသိတရား၊ နာမ္တရား၊စိတ္တရားကေလးဟာ ႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုလဲဆိုရင္ မ်က္စိ႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ ျမင္သိမႈ ျဖစ္ေနတယ္၊ နား႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ ၾကားသိမႈ ျဖစ္ေနတယ္၊ ႏွာေခါင္း႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ နံသိမႈျဖစ္ေနတယ္၊ လွ်ာ႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ အရသာ သိမႈျဖစ္တယ္၊ ကိုယ္႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ အေတြ႔၊ အထိ၊ အသိကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အေတြ႔၊ အထိေတြတစ္ကိုယ္လံုးမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ျမင္တယ္ ၾကားတယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တစ္ေနရာ၊ တစ္ကြက္ကေလးအတြင္းသာ႐ွိတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ရာဌာနက သိပ္မက်ယ္ဘူး၊ ဒီေတြ႔, ထိတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ျဖစ္ရာဌာနက သိပ္က်ယ္ဝန္းတာ၊ တစ္ကိုယ္လံုး အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာႏွံ႔လို႔ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကိုယ္႐ုပ္ဆိုတာက အေသြးအသားစိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာပ်ံ႔ႏွံ႔ၿပီး တည္႐ွိေနတယ္၊ အဲဒီအေသြး အသားစိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္း ေနရာတိုင္းကေတြ႔၊ ထိၿပီး သိႏိုင္တယ္၊ ဒီေတြ႔, ထိသိတာလဲနာမ္တရားပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွလံုး႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးႀကံစည္သိမႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေတြဟာ အကုန္လံုးနာမ္တရားခ်ည္းပဲ၊ သိတာဆိုရင္ နာမ္တရားခ်ည္းပဲ၊ ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ ဘာမွ မသိတတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ပကတိလူေတြ ထင္မွတ္ေနတာကေတာ့ ျမင္တယ္ဆိုရင္ မ်က္စိကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ျမင္တာနဲ႔ မ်က္စိဟာအတူတူပဲလို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ''ျမင္တာဟာ ငါပဲ၊ ငါကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ မ်က္စိေရာ ျမင္တာေရာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ''လို႔ ဒီလိုလဲ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိကတျခား၊ ျမင္သိတာကေလးကတျခားပဲ၊ ငါေကာင္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး၊ မ်က္စိ႐ုပ္ကိုမွီၿပီး ျမင္သိသြားတာ ကေလးပဲ႐ွိတယ္။ဥပမာ-ယခု ေက်ာင္းေပၚ လူထိုင္ေနရာမွာ ေက်ာင္းကတျခား၊ လူကတျခားပဲ၊ ေက်ာင္းဟာလူမဟုတ္ဘူး၊ လူကလဲေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး၊ တျခားစီကြဲေနတယ္၊ ဒါလိုပဲ ျမင္တဲ့အခါမွာလဲ မ်က္စိကတျခား၊ ျမင္တာကတျခားပဲ၊ မ်က္စိကလဲျမင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျမင္သိတာကလဲ မ်က္စိမဟုတ္ဘူး၊ တျခားစီပဲကြဲေနတယ္။တစ္နည္း-ဥပမာကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ လူက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၿပီးၾကည့္လိုက္ရင္ အခန္းအျပင္ဘက္ကအရာဝတၴဳေတြကို အမ်ားႀကီးပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ဒီလိုျမင္တာဟာ ဘယ္သူက ျမင္တာလဲ၊ ျပတင္းေပါက္ကျမင္တာလား၊ လူကျမင္တာလား ဆိုလို႔႐ွိရင္ ျပတင္းေပါက္ကေတာ့ ဘယ္ျမင္တတ္မလဲ၊ လူကျမင္သြားတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ျပတင္းေပါက္မ႐ွိရင္ လူက အဲဒီအျပင္ကဟာေတြကို ျမင္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဒီလိုလဲ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ျပတင္းေပါက္႐ွိမွ ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီးၾကည့္မွ အဲဒါေတြကို ျမင္ႏိုင္တယ္၊ အေပါက္မ႐ွိတဲ့ နံရံပိတ္ကာထားခဲ့တဲ့ ေနရာကေနၿပီး ၾကည့္လို႔ေတာ့ အျပင္ကဟာေတြကိုမျမင္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလိုပါပဲ၊ ျမင္တာဟာ မ်က္စိနဲ႔ တျခားစီပါပဲ၊ မ်က္စိကျမင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင္တာကလဲ မ်က္စိမဟုတ္ပါဘူး၊ သို႔ေပမယ့္ မ်က္စိ႐ွိမွပဲ ျမင္သိမႈက ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မ်က္စိ႐ုပ္ကို မွိၿပီးေတာ့မွ ျမင္သိကေလးက ျဖစ္တယ္။အဲဒီေတာ့ ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း၊ ျမင္ခိုက္ခဏမွာ ထင္႐ွားတာက မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊ ျမင္ရတဲ့အဆင္းရယ္၊ ျမင္သိတဲ့နာမ္ကေလးရယ္ ဒီ ၃-ခုပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ ၃-ခုထဲမွာ အဆင္း႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ တစ္ရံတစ္ခါမွာ ကိုယ္တြင္းသႏၲာန္က ထင္႐ွားတယ္၊ တစ္ရံတစ္ခါမွာ အျပင္ပသႏၲာန္က ထင္႐ွားတယ္၊ အဲဒီျမင္ရတဲ့ အဆင္း႐ုပ္ရယ္၊ မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ခုကေတာ့ဘာကိုမွ မသိတတ္ဘူး၊ သူမ်ားရဲ႕ အသိခံ႐ံုေလာက္ပဲ၊ ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ နာမ္ကေတာ့ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကို သိတတ္တယ္၊ျမင္ရတာကို ဘယ္လိုဟာလဲလို႔ သူကသိသိသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမင္ဆဲ ခဏမွာ ထင္႐ွားတာက မသိတတ္တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔သိတတ္တဲ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္, နာမ္ႏွစ္ပါးပဲ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒီ႐ုပ္, နာမ္ႏွစ္ပါးတြဲၿပီး ထင္႐ွားျဖစ္သြားတာကို ျမင္တယ္လို႔ ေခၚေနရတာပဲ။ဝိပႆနာဉာဏ္အျမင္ မ႐ွိေသးတဲ့ ပကတိလူေတြကေတာ့ ဒီလိုျမင္သြားတာကိုပဲ ငါေကာင္၊ သတၱဝါေကာင္၊အသက္ေကာင္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ျမင္တာဟာ ငါပဲ၊ ငါကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ငါကပဲ သိသြားတယ္လို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊အဲဒီလို ထင္ေနတာကို သကၠာယဒိ႒ိ ေခၚတာပဲ၊ သကၠာယဒိ႒ိဆိုတဲ့ ပါဠိအမည္ထဲမွာ သကၠာယက တစ္ပုဒ္ ဒိ႒ိကတစ္ပုဒ္၊သကၠာယဆိုတဲ့ပုဒ္က ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ကို ဆိုလိုတယ္၊ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ပုဒ္က အထင္မွား၊ အျမင္မွားတာလို႔ ဆိုလိုတယ္၊ဒါေၾကာင့္ သကၠာယဒိ႒ိဆိုတာ အဟုတ္တကယ္ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္အစုအေပၚမွာ အထင္အျမင္မွားတာလို႔ ဆိုလိုတယ္၊အထင္အျမင္မွားပံုကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ႐ွင္းျပဦးမယ္၊ ျမင္ခိုက္မွာ အဟုတ္တကယ္ ထင္႐ွား႐ွိတာက မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊ ျမင္ရတဲ့အဆင္း႐ုပ္ရယ္၊ ျမင္သိတဲ့ စိတ္နာမ္ကေလးရယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္မ်ဳိးတည္း အဟုတ္႐ွိ၊ တကယ္႐ွိေနတာ အမွန္ပဲ၊ ဒီလိုအဟုတ္႐ွိ, တကယ္႐ွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစုေဝးကို လူေတြက ဘာထင္ေနၾကတုန္းဆိုေတာ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါငါေကာင္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ျမင္တာလဲငါပဲ၊ ျမင္ရတာလဲငါပဲ၊ ငါ့ကိုယ္ကို ငါျမင္သြားတာပဲလို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊အဲဒီလို ထင္တာဟာ ငါေကာင္မဟုတ္တဲ့ ျမင္မႈ႐ုပ္နာမ္တရားရဲ႕ အေပၚမွာ ငါေကာင္အေနနဲ႔ အထင္အျမင္မွားသြားတာပဲ၊ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုတကယ္ပဲ ထင္မွတ္စြဲလမ္းေနရင္ အဲဒါကို သကၠာယဒိ႒ိလို႔ ေခၚတယ္။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၄ဒီသကၠာယဒိ႒ိ မကင္းေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး အပါယ္ေလးပါးက မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး၊ ကုသိုလ္က အက်ိဳးေပးေနလို႔ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ေနရေပမယ့္လို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေတြက အခြင့္ရလို႔ အက်ိဳးေပးတဲ့အခါမွာ အပါယ္ေလးပါးလဲ က်က်သြားတတ္ေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီသကၠာယဒိ႒ိလံုးလံုး ကင္းသြားေအာင္ အားထုတ္ရမယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားက ''သကၠာယဒိ႒ိ-ပဟာနာယသေတာဘိကၡဳ ပရိဗၺေဇ''လို႔ ဒီလို အေရးတႀကီး မိန္႔မွာထားခဲ့တယ္။ဆိုလိုတာကေတာ့ သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ သူဟာ မအိုခ်င္ မနာခ်င္ မေသခ်င္ေပမယ္လို႔ မေနရဘူး၊တစ္ေန႔က်ေတာ့ အိုရတယ္၊ မက်န္းမာ နာဖ်ားရတယ္၊ ေသရတယ္၊ ေသၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တစ္ဖန္ဘဝအသစ္ မျဖစ္ခ်င္ေပမယ္လို႔ မေနရဘူး၊ ျဖစ္ရျပန္တာပဲ၊ ျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာမွာခ်ည္း ျဖစ္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သကၠာယဒိ႒ိ မကင္းေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာဆိုရင္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ အပါယ္ဘဝဆိုးေတြမွာ မျဖစ္ပရေစနဲ႔လို႔ ဒီလိုေတာင့္တလို႔လည္း ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သံသရာဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာသိရင္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္၊ အဲဒီ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သံသရာေဘးႀကီးကို သိျမင္ၿပီးေတာ့ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ သံသရာႀကီးတစ္ခုလံုးက မလြတ္ေျမာက္ေသးေတာင္ အပါယ္သံသရာက လြတ္ေျမာက္သြားေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ အပါယ္ေလးပါးကို က်ေစႏိုင္တဲ့ သကၠာယဒိ႒ိကို အၾ<ြကင္းမဲ့ပယ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ သကၠာယဒိ႒ိကို အၾ<ြကင္းမဲ့ပယ္ႏိုင္တဲ့ အရိယမဂ္, ဖိုလ္တရားေတြ, ေလာကုတၱရာ သီလ,သမာဓိ, ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ ဘယ္လိုအားထုတ္ရမွာလဲဆိုေတာ့ ....... (သေတာ-အမွတ္ရလ်က္၊ပရိဗၺေဇ-ကိေလသာနယ္အတြင္းမွ ထြက္သြားရမယ္တဲ့) သကၠာယဒိ႒ိအစြဲအလမ္းက ကင္းသည့္တိုင္ ေအာင္ျမင္မႈ, ၾကားမႈအစ႐ွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြကို အမွတ္ရမႈ သတိနဲ႔ ႐ႈမွတ္သြားရမယ္တဲ့။ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔က ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းေဟာေျပာေနၾကရတာ၊ ယခု ေယာဂီေတြလည္း ဒီ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္မယ္လို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ အျပည့္အစံု အားထုတ္ၿပီးအရိယာမဂ္, ဖိုလ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားၾကလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိကင္းၿပီး အပါယ္ေလးပါးက လြတ္ေျမာက္သြားၾကေတာ့မွာပဲ။အားထုတ္ဖို႔ လုပ္ငန္းကေတာ့ ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ျမင္ခိုက္မွာ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ တရားကေလးေတြကု ိ ႐ႈ႐ံုမွတ္႐ံုပါပဲ၊ျမင္တိုင္း, ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္, ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ (႐ႈတယ္, မွတ္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္လို႔အသိဉာဏ္နဲ႔ စူးစိုက္ၿပီး ႏွလံုးသြင္းလိုက္တာကို ေခၚတာပါပဲ) ဒါေၾကာင့္ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္လိုက္ရင္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္တဲ့စိတ္ ကေလးကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာျမင္ရာဌာန မ်က္စိ႐ုပ္ကေလးကို ႐ႈမွတ္ၿပီးေတာ့ ဒီကေနၿပီး ျမင္သြားတာပါကလားလို႔ သိ, သိသြားတယ္၊ ဘယ္ဟာပဲ မွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ တစ္ခုခုမွတ္မိလို႔ တစ္ခုခုသိလာရင္ ၿပီးတာပဲ၊ တစ္ခုခုမသိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီျမင္မႈကို အေၾကာင္းûပၿပီး''ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ, ငါေကာင္''လို႔ ထင္မွတ္စြဲလမ္းတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိျဖစ္လာမွာ၊ နိစၥ သုခ အတၱ ကိေလသာ အစြဲေတြ ျဖစ္လာမွာ၊ဒီလို ကိေလသာ အစြဲက ကံေတြျဖစ္၊ ကံကအက်ိဳးေပးေတာ့ ဘဝသစ္ေတြျဖစ္ခဲ့၊ ဒီနည္းျဖင့္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ စက္လည္ၿပီးေတာ့သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲေတြ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး မေနရေအာင္ဟာျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈရ မွတ္ရမယ္။ၾကားခိုက္စသည္မွာလည္း အတူတူပဲ၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ႐ွိတယ္၊ ၾကားတယ္ဆိုတာ နား႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ ၾကားသိမႈကေလးျဖစ္သြားတာပဲ၊ နားကလည္း႐ုပ္၊ ၾကားတာကလည္း႐ုပ္၊ ၾကားသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကိုလည္း သိေအာင္ ၾကားတိုင္း, ၾကားတယ္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္။ႏွာေခါင္းအနံ႔ကို နံတိုင္းလည္း နံတယ္ နံတယ္ လို႔ မွတ္ရမယ္။လွ်ာက အရသာကို စားသိတိုင္း သိတယ္, သိတယ္လို႔ မွတ္ရမယ ္။ကိုယ္ကေတြ႔ထိတိုင္းလည္း အဲဒီ ေတြ႔ထိတာကေလးေတြကို လိုက္ၿပီးမွတ္ရမယ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေသြးအသားစိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္း, ေနရာတိုင္းက အေတြ႔အထိကို လက္ခံဖမ္းဆီးႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္တစ္မ်ဳိး႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို ကာယပသာဒ- ကုိယ္အၾကည္႐ုပ္လို႔ ေခၚတယ္၊ အေကာင္းအဆိုး၊ အေတြ႔အထိဟူသမွ်ဟာ အဲဒီ ကိုယ္အၾကည္႐ုပ္ေပၚမွာခ်ည္း တိုက္ခိုက္လာတယ္၊ဒီလို တိုက္ခိုက္လာတဲ့ အေကာင္းအဆိုး, အေတြ႔အထိေတြကို ကာယဝိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္က ေတြ႔ထိၿပီး သိ,သိသြားတယ္၊ဒါေၾကာင့္ ေတြ႔ထိခိုက္မွာ ကိုယ္အၾကည္ကလည္း႐ုပ္၊ ေတြ႔ထိရတာေတြကလည္း႐ုပ္၊ ထိသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္းသိေအာင္ ထိတိုင္း, ထိတိုင္း ထိတယ္ ထိတယ္လို႔မွတ္ရမယ္၊ ဒါက သာမန္ အေတြ႔အထိကို မွတ္ပံုပဲ။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၅ထူးတဲ့ အေတြ႔အထိေတြကလည္း ႐ွိေသးတယ္၊ ဒုကၡေဝဒနာေတြနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ေညာင္းတယ္, ပူတယ္, နာတယ္,က်င္တယ္, ကိုက္ခဲတယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ၊ အဲဒီ အေတြ႔အထိေတြမွာေတာ့ ေဝဒနာေတြ ထင္႐ွားေနလို႔ ေဝဒနာကိုပဲေခါင္းတပ္ၿပီးေတာ့ ေညာင္းရင္ ေညာင္းတယ္၊ ေညာင္းတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ပူရင္လည္း ပူတယ္, ပူတယ္၊ နာရင္လည္းနာတယ္, နာတယ္ စသည္ျဖင့္ သူျဖစ္တဲ့အတိုင္းပဲမွတ္ရမယ္။လက္ကေလး၊ ေျခကေလးေတြ ေကြးလိုက္, ဆန္႔လိုက္, လႈပ္႐ွားûပျပင္လိုက္လို႔႐ိရွ င္လည္း လက္ထဲ, ေျခထဲကအေတြ႔ အထိေတြ ထင္႐ွားျဖစ္သြားတာပဲ၊ ေကြးခ်င္, ဆန္႔ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေကြး႐ုပ္, ဆန္႔႐ုပ္, လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြအဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ဒါကေလးေတြကို ယခုေတာ့ မသိႏိုင္ေသးဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိမွာ၊ ယခုေျပာေနတာကေတာ့သုတမယÓဏ္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ေစာေစာက ၾကဳိတင္ၿပီးေျပာေနတာ၊ အားလံုးလႈပ္႐ွား ျပဳျပင္မႈေတြဟာ ဒီစိတ္ကေလးေတြနဲ႔ခ်ည္းလုပ္ေနတာပဲ၊ ေကြးမယ္, ဆန္႔မယ္, လႈပ္မယ္ႀကံတဲ့ စိတ္ကေလးေတြေၾကာင့္ ဒီ႐ုပ္ကေလးေတြက တစ္ဆင့္ခ်င္းတစ္ဆင့္ခ်င္း၊တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့လည္း သူျဖစ္ရာမွာပဲ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီးသြားတယ္၊ အဲဒါကေလးေတြကိုေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲေတြ႔သြားပါလိမ့္မယ္။ေကြးတဲ့ဆန္႔တဲ့အခါ ေကြးမယ္, ဆန္႔မယ္ႀကံတဲ့ စိတ္ကေလးေတြက စ, စၿပီး ျဖစ္လာတယ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလးေတြေၾကာင့္ လက္ထဲေျခထဲမွာ ေကြး႐ုပ္ ဆန္႔႐ုပ္ကေလးေတြ ေတာင့္တင္း႐ုပ္ လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္းတစ္ဆင့္ခ်င္း ျဖစ္လာတယ္၊ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းလဲ သူတို႔က လက္ထဲေျခထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကာယပသာဒေခၚ ကိုယ္အၾကည္႐ုပ္နဲ႔တိုက္ခိုက္ေတြ႔ထိၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတယ္၊ ဒီေတာ့ ကာယဝိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္အသိကေလးက တိုက္ရာထိရာမွာ ထိထိသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ ေျခေတြ ေတာင့္တင္းတာ လႈပ္႐ွားတာေတြ ထင္႐ွားေနတယ္၊ အဲဒီထင္႐ွားတာေတြကို မ႐ႈမိမမွတ္မိလို႔႐ွိရင္ ဘာျဖစ္သြားတုန္းဆိုေတာ့ေကာ ငါပဲ, ငါေကြးတာနဲ႔ ငါဆန္႔တာပဲ, ငါ့လက္ပဲ, ငါ့ေျခပဲ စသည္ျဖင့္ ပညတ္စြဲပုဂၢိဳလ္ေတြ ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ပညတ္အစြဲေတြ မေရာက္ေအာင္လို႔ ေကြးတိုင္းဆန္႔တိုင္း လႈပ္႐ွားတိုင္း ေကြးတယ္,ဆန္႔တယ္, လႈပ္႐ွားတယ္ စသည္ျဖင့္႐ႈမွတ္ ေနရတာပဲ။ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးႀကံစည္တဲ့အခါမွာလည္း ႏွလံုး႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးစဥ္းစားမႈ ႀကံသိမႈကေလးေတြျဖစ္လာတယ္၊ အၾကမ္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဒီ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီးကို မွီၿပီးေတာ့ျဖစ္ေနတာပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုး႐ုပ္ ကိုယ္႐ုပ္က႐ုပ္တရား၊ စိတ္ကူးစဥ္းစားႀကံသိေနတာက နာမ္တရား, ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကိုလည္းသိေအာင္လို႔ စိတ္ကူးတိုင္း၊ စဥ္းစားတိုင္း ႀကံစည္တိုင္း စိတ္ကူးတယ္၊ စဥ္းစားတယ္ ႀကံစည္တယ္ စသည္ျဖင့္ မွတ္ရမယ္။ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခိုက္ ႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္ၿပီးေတာ့ မျပတ္႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ သမာဓိေတြ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ စိတ္ကေလးဟာ ဘယ္မွမသြားေတာ့ပဲနဲ႔မွတ္ရာ မွတ္ရာ အာ႐ုံကိုသာ စိုက္ကနဲ စိုက္ကနဲ ကပ္ကပ္ၿပီး တည္ေနတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အသိဉာဏ္ကလည္း ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ႐ုပ္နဲ႕နာမ္ကေလး ႏွစ္ခု႐ွိေနတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊မွတ္သိတာကေလးရယ္၊ မွတ္သိရတဲ့ အာ႐ုံကေလးရယ္၊ ဒါကေလး ႏွစ္ခုတည္း တြဲလ်က္ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ္တုိင္ေတြ႔ရမယ္။ဒီလို ေတြ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္မွတ္ေနရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ၿမဲတည္ေနတာရယ္လုိ႔ကို မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း မၿမဲတာခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္။အသစ္အသစ္ ေပၚလာလိုက္, ျဖစ္ေပၚလာတာကို ႐ႈမွတ္လိုက္ အဲဒါက ေပ်ာက္သြားလိုက္, ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကေပၚလာလိုက္, အဲဒါကို႐ႈမွတ္လိုက္, သူကလည္း ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ဒီလို ေပၚခ်ည္, ေပ်ာက္ခ်ည္ တရားခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္၊ၿမဲတည္ေနတာရယ္လုိ႔ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ''ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ မၿမဲတာခ်ည္းပဲ''လုိ႔ဒီလို သေဘာက်လာမယ္၊ အဲဒါဟာ အနိစၥာႏုပႆနတဲ့။ၿပီးေတာ့ ''ျဖစ္ခ်ည္ ပ်က္ခ်ည္ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ''လို႔ ဒီလိုလည္း သေဘာက်လာမယ္၊ ဒါကေတာ့ ''ဒုကၡာႏုပႆနာ''ပဲ၊ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ေညာင္းလိုက္, ပူလိုက္, နာက်င္ ကိုက္ခဲလိုက္နဲ႔ မခံသာတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီးပဲေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒါေတြကို ႐ႈရေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ဆင္းရဲ အစုအေဝးႀကီးလိုျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထင္လာမယ္၊ ဒါလဲဒုကၡာႏုပႆနာပဲ။ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို ကိုယ့္အလိုအတိုင္း မျဖစ္ပဲ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာကိုသာေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ''အစိုးမရတဲ့တရား ငါေကာင္ သတၱဝါေကာင္ မဟုတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပဲ''လုိ႔လဲ သေဘာက်လာမယ္၊ ဒါကေတာ့ အနတၱာႏုပႆနာတဲ့။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၆ဒီအနိစ,ၥ ဒုကၡ, အနတၱ အသိအျမင္ေတြ ျပည့္စံုတ့အဲ ခါက်ေတာ့ မဂ္ဉာဏ္, ဖုိလ္ဉာဏ္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ကို ေတြ႔သြားမွာပဲ၊ဒီလိုနိဗၺာန္ကို ေတြ႔ၿပီးေတာ့ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရသြားတယ္ဆိုရင္ အပါယ္ေလးပါးက လံုးဝလြတ္ေျမာက္သြားေတာ့တာပဲ၊ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ အဲဒီ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ေလာက္ေတာ့ ျပည့္စံုသြားေအာင္ ယခုအားထုတ္ၾကရမယ္။အားထုတ္ေတာ့ကာ ျမင္တိုင္း, ၾကားတုိင္း, ေတြ႔တိုင္း, သိတိုင္း ဒြါရ ၆ပါးက ေပၚလာသမွ်ကို အကုန္လံုးလိုက္ၿပီးမွတ္ရတယ္ဆိုတာခုနက ေျပာခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္ကာစမွာေတာ့ အကုန္လံုးကိုလိုက္ၿပီး မမွတ္ႏိုင္ေသးဘူး၊ အားထုတ္ခါစမွာ သတိ, သမာဓိဉာဏ္ေတြက ဘာမွအား႐ွိတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ျမင္တာ ၾကားတာေတြကေတာ့ သိပ္ျမန္ေနတာ၊ျမင္တုန္းပဲ ၾကားေနသလို၊ ၾကားတုန္းပဲ ျမင္ေနသလို, တစ္ျပဳိင္နက္လိုလို ထင္ေနရတယ္၊ ျမင္တာရယ္၊ ၾကားတာရယ္ စိတ္ကူးစဥ္းစားတာရယ္, ဒီသံုးေလးခုကေတာ့ တစ္ျပဳိင္နက္ ျဖစ္ေနသလိုလိုပဲ ထင္ရတယ္၊ ဘယ္ဟာက အရင္က်တယ္၊ ေနာက္က်တယ္လုိ႔ မပိုင္းျခားႏိုင္ဘူး။ သူတုိ႔က အလြန္ကို ျမန္ေနတာ၊ အမွန္မွာေတာ့ ျမင္တုန္းလဲမၾကားႏိုင္ဘူး၊ ၾကားတုန္းလဲမျမင္ႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခုခ်င္းသာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္စေယာဂီမွာ သတိ, သမာဓိဉာဏ္က အားမ႐ွိေသးေတာ့ျဖစ္စဥ္အတိုင္း တစ္ခုခ်င္း အသီးသီး ပိုင္းျခားၿပီး မွတ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွတ္ႏိုင္မတံုး၊ မျဖစ္ေသးဘူး၊ အခုမွ ေလ့က်င့္ခါစ႐ွိေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အားထုတ္ခါစမွာ မ်ားမ်ားႀကီး မွတ္မိဖုိ႔ မလိုေသးဘူး။ နည္းနည္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ျမင္တယ္, ၾကားတယ္ဆိုတာေတြကလည္း ႏွလံုးသြင္းမွ ျမင္တာ, ၾကားတာပါ၊ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနမယ္ဆိုရင္လဲ မျမင္ဘဲမၾကားဘဲလဲ ၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္၊ နံတယ္ဆိုတာကလဲ တစ္ခါတစ္ရံမွ ႐ွိတာပဲ၊ စားတယ္ ဆိုတာကလဲ စားတဲ့အခါက်မွ႐ွိတာပဲ၊ အဲဒါေတြကိုေတာ့ ႐ွိတဲ့အခါက်မွသာ မွတ္ရမယ္၊ အၿမဲတမ္း႐ွိေနတာကေတာ့ အေတြ႔အထိေတြပဲ၊ သူတုိ႔ကေတာ့အၿမဲတမ္း႐ွိေနတယ္၊ ထိုင္ေနလုိ႔႐ွိရင္ ကိုယ္ထဲမွာ ေတာင့္တင္းၿပီး ေတြ႔ထိေနတာက ထင္႐ွား႐ွိေနတယ္၊ အဲဒါေတြကို မွတ္ရလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လို မွတ္ရမွာလဲဆိုရင္ ကိုယ္ထဲမွာ စူးစိုက္ၿပီး ထိုင္တယ္, ထိုင္တယ္, ထိုင္တယ္လုိ႔ပဲ မျပတ္မွတ္ရမယ္။ထိုင္တယ္ဆိုတာ အမွန္မွာေတာ့ ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ အဆင့္ဆင့္ေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းတဲ့ ထိုင္႐ုပ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေနတာပါပဲ၊ ေဘာလံုးထဲမွာ ေလေတြကေတာင့္ခံထားလုိ႔ အလံုးႀကီးလိုက္ တည္ေနတာလိုပဲ ကိုယ္ထဲမွာေတာင့္တင္းတဲ့႐ုပ္ေတြက အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနလို႔ ဒီကိုယ္ႀကီးေတာင့္ေနႏိုင္တာ၊ ဒီကိုယ္ႀကီးကို ထူေထာင္တဲ့႐ုပ္ေတြဟာ နည္းတဲ့အင္အားေတြ မဟုတ္ဘူး။ အားမ႐ွိတဲ့ လူမမာကို ထူမၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္၊ အင္မတန္ေလးတဲ့ ကိုယ္ႀကီးပဲ၊ ဒါေလာက္ေလးတဲ့ ကိုယ္ႀကီးကို လဲက်မသြားေအာင္ ထူေထာင္ထားတာဟာ နည္းတဲ့ အင္အားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါကို ပကတိလူေတြကေတာ့ အေၾကာေတြက ဆြဲထားလို႔ပဲလုိ႔ ထင္ခ်င္လည္း ထင္ၾကမယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အေၾကာေတြကိုက႐ုပ္ေတြပဲ၊အေၾကာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေသြးအသား အ႐ုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အခုေျပာေနတဲ့ ေတာင့္တင္း႐ုပ္ ထုိင္႐ုပ္ဆိုတာက အဲဒီအေၾကာ႐ုပ္ အေသြးအသား႐ုပ္ေတြထဲမွာ ျဖစ္ရတာပဲ၊ ေဘာလံုးထဲမွာ ေလေတြျပည့္ေနသလိုပါပဲ၊ ဒီေတာင့္တင္းတဲ့႐ုပ္ေတြကတစ္ကိုယ္လံုးမွာ အႏွံ႔အျပား အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေတြဟာ ဝါေယာဓာတ္ပဲ၊ ဝါေယာဓာတ္ေတြက ေတာင့္တင္းၿပီးမျပတ္ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အခုလိုေထာင္မတ္ၿပီး ေနႏိုင္တာ၊ အိပ္ငိုက္တဲ့အခါမ်ားမွာ ထိုင္ရင္းကေပမယ့္ လဲက်သြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါဟာ ေတာင့္တင္းတဲ့႐ုပ္ အသစ္ေတြ အခုလို မျဖစ္ရလို႔ပဲ၊ အိပ္ငိုက္စိတ္က ဘဝင္စိတ္တဲ့၊အဲဒီ ဘဝင္စိတ္ဆိုတာကေတာ့ ေတာင့္တင္းတဲ့ ထိုင္႐ုပ္ကို မျဖစ္ေစႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ငုိက္ရင္လဲက်သြားတာပဲ၊ ႏိုးေနတဲ့အခါမွာေတာ့ သန္စြမ္းတဲ့ စိတ္ေတြက မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီစိတ္ေတြေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းတဲ့ ဝါေယာဓာတ္႐ုပ္ေတြကလဲအဆင့္အဆင့္ မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါေတြကို သိေအာင္ဟာ ထိုင္ေနတဲ့ကိုယ္ထဲ စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တယ္၊ ထုိင္တယ္၊ထိုင္တယ္လုိ႔ မွတ္ေနရမယ္၊ ေတာင့္တင္းတာေတြခ်ည္း႐ွာၿပီး မွတ္ဖို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးကိုပဲ သိမ္းက်ဳံးၿပီးမွတ္ရမယ္၊ ေအာက္ပိုင္းကေခြလို႔ အထက္ပိုင္းက ေထာင္လုိ႔ ဒီလိုေထာင္ေနတဲ့ ကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီးေတာ့ထိုင္တယ္, ထုိင္တယ္, ထုိင္တယ္လုိ႔ မွတ္ေနရမယ္။ဒါေပမဲ့ ထိုင္တာတစ္ခုတည္းမွတ္ေနရင္ သူက လြယ္လြန္းအားႀကီးေနတယ္၊ လြယ္လြန္းေတာ့ ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ရလို႔ဝီရိယက အားမ႐ွိဘူး၊ သမာဓိကအားမ်ားေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ထိုင္တယ္၊ ထိုင္တယ္လုိ႔ ခ်ည္းမွတ္ေနတာ ၾကာလာေတာ့ပ်င္းလာတတ္တယ္၊ အဲဒါက သမာဓိလြန္လို႔ ထိနမိဒၶ ျဖစ္တာတဲ့၊ ထိနမိဒၶဆုိတာက ထိုင္းမႈိင္းပ်င္းရိတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝီရိယအားမ်ားလာေအာင္လဲ လုပ္ရေသးတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဆိုေတာ့ကာ မွတ္စရာ အာ႐ုံကို တုိးေပးဖို႔ပါပဲ၊ ထိုင္တယ္လုိ႔မွတ္ၿပီးရင္ တစ္ေနရာက ထိေနတာကေလးကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ေျခေထာက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္, တင္ပါးကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာကေပါ့ေလ၊ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ထိေနတာကေလးကို မွတ္ဖို႔ပါပဲ။ေဟာ ... ထိုင္တယ္လုိ႔ ကိုယ္ထဲမွာမွတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လုိ႔ အဲဒီအထိကေလးကို သြားမွတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့တစ္ခါထိုင္တယ္လုိ႔ ကိုယ္ထဲျပန္မွတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လုိ႔ အဲဒီ အထိကေလးကိုမွတ္၊ အဲဒါေလး ၂ခုကိုပဲ အသြားအျပန္မွတ္ေနရမယ္ ထိုင္တယ္, ထိတယ္, ထိုင္တယ္, ထိတယ္, ထိုင္တယ္, ထိတယ္လုိ႔ မွတ္ေနရမယ္။မွတ္ဆိုတာ ႐ႈတာပဲ၊ သိရမယ့္အာ႐ုံကေလးဆီကို စူးစိုက္ၿပီး ႏွလံုးသြင္းတာပါပဲ၊ အဲဒါကို ႐ႈတယ္လုိ႔ ေခၚတယ္၊မွတ္တယ္လုိ႔လဲ ေခၚတယ္၊ ႐ႈတာ, မွတ္တာ, ႏွလံုးသြင္းတာ ဒီသံုးခုဟာ အေခၚေလာက္သာ ကြဲပါတယ္၊ အနက္အဓိပၸါယ္ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၇ကေတာ့ အတူတူပါပဲ၊ ဘာမွမထူးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္တယ္ ထိတယ္၊ ထိုင္တယ္ ထိတယ္လုိ႔ အဲဒါကေလး ၂-ခုကိုအသြားအျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ေ႐ွးက အာနာပါနကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ့လာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကိုမွတ္ရတာထက္ ေဟာဒီထိုင္တာနဲ႕ ထိတာကေလးကစၿပီး မွတ္ရင္ ပိုၿပီး ေကာင္းလြယ္တတ္တယ္၊ သို႔ေပမယ့္ အစကဘာမွတရားအားမထုတ္ဖူးေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ထိုင္တာထိတာက စၿပီးမွတ္ရင္ သိပ္မလြယ္လွဘူး၊ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ထက္ပိုလြယ္တာက စၿပီး အားထုတ္ရမယ္။အဲဒါကဘာတံုးဆိုရင္ အသက္႐ႉတိုင္း ႐ႈိက္တိုင္း ဝမ္းဗိုက္က ေဖာင္းပိန္ေနတဲ့႐ုပ္ပါပဲ၊ အဲဒါကစၿပီး ႐ႈမွတ္ရမယ္၊သူကပိုၿပီး လြယ္လဲလြယ္တယ္၊ ထင္လဲထင္႐ွားတယ္၊ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ထင္ထင္႐ွား႐ွားကပဲ စၿပီးမွတ္ရင္သာၿပီးေကာင္းတယ္၊ စာသင္ရတာလိုပါပဲ၊ စာသင္တာဟာ လြယ္လြယ္ကစၿပီးသင္မွ တတ္လြယ္တယ္၊ ခက္တာကစၿပီးသင္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါလိုပဲ၊ တရားကလဲ လြယ္လြယ္ကစၿပီး အားထုတ္မွ သမာဓိဉာဏ္ျဖစ္လြယ္တာ။ဝိပႆနာရဲ႕ သေဘာကိုက ထင္႐ွားရာစၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္ႏွစ္ပါးထဲမွာ နာမ္ဆိုတာက သိမ္ေမြ႔တယ္၊သိပ္မထင္႐ွားဘူး၊ ႐ုပ္ကေတာ့ၾကမ္းတယ္၊ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာသက္သက္က စၿပီး႐ႈတဲ့ ဝိပႆနာယာနိကပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ကစၿပီးေတာ့ ႐ႈရတယ္၊ ႐ုပ္ထဲမွာလဲ ဥပါဒါ႐ုပ္ဆိုတာက သိမ္ေမြ႔လို႔ သိပ္မထင္႐ွားဘူး၊ မဟာဘုတ္႐ုပ္ေတြကေတာ့ ၾကမ္းလို႔ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ မဟာဘုတ္ၾကမ္းေတြက စၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ဝါေယာဆိုတဲ့ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးကစၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ အခုေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္ရာမွာ ထင္႐ွားေတြ႔ရတာဟာ ဝါေယာဓာတ္ပဲ၊ ဝမ္းဗိုက္ထဲက ေတာင့္တင္းတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ လႈပ္႐ွားတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားတဲ့ ဝါေယာဓာတ္ကို စၿပီးေတြ႔ရတာပဲ၊ သတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္မွာ သြားရင္လဲ သြားတယ္လုိ႔သိရမယ္၊ ရပ္ရင္, ထိုင္ရင္, အိပ္ရင္လဲရပ္တယ္, ထိုင္တယ္, အိပ္တယ္လုိ႔ သိရမယ္၊ ကိုယ္အမူအရာကို ျပဳျပင္တိုင္း အဲဒီျပဳျပင္မႈကို သိရမယ္ စသည္ျဖင့္ေဟာထားတယ္၊ အဲဒီမွာ အ႒ကထာက ဝါေယာဓာတ္ကိုခ်ည္း ေခါင္းတပ္ၿပီးသိဖို႔ ျပထားတယ္၊ အျပည့္အစံုဆိုရင္ေတာ့ကိုယ္အမူအရာတိုင္းမွာ ဓာတ္ ၄-ပါးလံုး ထင္႐ွားေနတာခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကိုသိဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေနတဲ့အခါကာလမွာအသက္႐ႉတိုင္း ေဖာင္းတာနဲ႔ ပိန္တာ ဒါကေလး ၂-ခုက ထင္႐ွားေနတယ္၊ ဒါကေလး ၂-ခုကစၿပီး မွတ္ရမယ္။ေဟာ အခုဒီကစၿပီး မွတ္ပံုခ်ည္း ေျပာသြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ ခုနက ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကေတာ့ သုတမယဉာဏ္ျဖစ္ရေအာင္လုိ႔ တရားေဟာတဲ့အေနနဲ႔ ဝိပႆနာ႐ႈရပံု အေၾကာင္းအရာေတြကို အက်ယ္ေဟာေနတာ၊ ယခုဒီကစၿပီးေတာ့မွတ္ပံုခ်ည္းမ်ားမ်ား ေျပာသြားေတာ့မယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္နားေထာင္ၾကရမယ္။ေဖာင္းတာ ပိန္တာကေလးေတြ မွတ္ရေအာင္၊ ေ႐ ွးဦးစြာ ဗိုက္မွာ စိတ္နဲ႔ စိုက္ထားရမယ္၊ အသက္႐ႉသြင္း လိုက္တဲ့အခါ ေဖာင္းတက္လာတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္၊ အသက္႐ႉထုတ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ပိန္က်သြားတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္၊ေဖာင္းတက္တာကေလးကို ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ပိန္က်သြားတာကေလးကို ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီးၾကည့္႐ုံနဲ႔ မထင္႐ွားေသးရင္ ဗိုက္မွာ လက္နဲ႔ထိထား၊ အသက္႐ႉတာကိုေတာ့ မျပင္နဲ႔၊ ေႏွးေအာင္လဲ အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔၊ျမန္ေအာင္လဲ အားမထုတ္နဲ႔၊ ျပင္းျပင္းႀကီးလဲ မ႐ႉနဲ႔၊ အသက္႐ႉကို ျပင္လိုက္ရင္ ေမာသြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပကတိ႐ႉၿမဲတိုင္း မွန္မွန္ကေလးသာ ႐ႉရမယ္၊ အသက္႐ႉမွားသြားရင္ မွန္မွန္ကေလးျပန္ထား၊ ဒီလိုမွန္မွန္ကေလး ႐ႉေနရင္းေဖာင္းတက္လာတာလဲ ေဖာင္းတယ္လုိ႔မွတ္၊ ပိန္က်သြားတာကို ပိန္တယ္လုိ႔မွတ္။ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ဒီလိုအဆိုေလးေတြကေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ဆိုရမွာေနာ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဆိုေနဖို႔ မလိုပါဘူး၊စိတ္ထဲတြင္ပဲ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လုိ႔ ဒီလို စိတ္ဆိုကေလးနဲ႔ ေဖာင္းတိုင္း ပိန္တိုင္းလိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ဝိပႆနာဆိုတာ အဆိုေတြ, အမည္ေတြက လိုရင္းမဟုတ္ဘူး၊ သိဖုိ႔ကသာၿပီး လိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆို႐ုံကေလးနဲ႔ေတာ့ မၿပီးေသးဘူး၊ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာ ေဖာင္းစကေနၿပီး ေဖာင္းဆံုးတိုင္ေအာင္ ေဖာင္းတက္လာတာ ကေလးကို မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားေစရမယ္၊ ပိန္တာကို မွတ္တဲ့အခါမွာလဲ ပိန္က်သြားတာကေလးကို ပိန္စက ပိန္ဆံုးတိုင္ေအာင္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္သလို ထင္ထင္႐ွား႐ွား သိသြားေစရမယ္၊ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္ရင္ ေဖာင္းတာနဲ႔ အသိနဲ႔ ကပ္သြားေစရမယ္၊ခဲနဲ႔ပစ္လိုက္ေတာ့ ဖတ္ကနဲ ထိမွန္သြားတာလို ဟိုကေပၚလာတဲ့ မွတ္စရာအာ႐ုံနဲ႔ ဒီက႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့ စိတ္ဟာ တစ္ခါတည္းအံက် ကိုက္ကိုက္သြားေအာင္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္ေတာ့လဲ အတူတူပဲ၊ ပိန္တာနဲ႔ မွတ္တာဟာအံက်ကိုက္သြားေစရမယ္။ဘာမွ အထူးမွတ္စရာမ႐ွိရင္ ဒီေဖာင္းတာပိန္တာကေလး ၂ခုပဲ မွတ္ရမယ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္,ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္လို႔ မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊ ဒီလိုမွတ္ေနရင္း စိတ္ကတျခားသို႔ ထြက္ထြက္သြားတာလဲ႐ွိလိမ့္ဦးမယ္၊ သမာဓိအား မေကာင္းေသးရင္ စိတ္ဆိုတာက ထားရာမွာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဖာင္းတာ ပိန္တာခ်ည္းမွတ္ေနပါဆိုေပမယ့္ သူက ေနမွာမဟုတ္ဘူး၊ တျခားကိုလည္း ထြက္ထြက္သြားလိမ့္ဦးမယ္၊ အဲဒီလို ထြက္သြားတဲ့ စိတ္ကေလးကိုလည္း လိုက္ၿပီးမွတ္ရမယ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလးကို သြားတယ္, သြားတယ္လို႔မွတ္။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၈ဒီလိုတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ သူကမသြားျပန္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ုံပဲ၊ စိတ္ကေလးက တစ္ေနရာရာေရာက္ေရာက္သြားရင္ ေရာက္တယ္, ေရာက္တယ္လုိ႔ မွတ္၊ ၿပီးရင္ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လုိ႔ ျပန္မွတ္သြား႐ုံပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ေတြ႔တယ္ ေတြ႔တယ္လို႔မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လုိ႔ ျပန္မွတ္၊ လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ စကားေျပာေနမွ သတိရတဲ့အခါလဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒီလို စကားေျပာေနတဲ့ စိတ္ကူးကိုလဲ ေျပာတယ္ ေျပာတယ္လုိ႔ မွတ္ရတာပဲ၊ လိုရင္းကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စိတ္ကူးႀကံစည္မႈေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္မွတ္ဖို႔ပါပဲ၊ မွတ္ပံုကေတာ့ စိတ္ကူးရင္ စိတ္ကူးတယ္လုိ႔မွတ္၊ စဥ္းစားရင္စဥ္းစားတယ္၊ ႀကံရင္ ႀကံတယ္၊ သိရင္ သိတယ္၊ ႏွလံုးသြင္းရင္ ႏွလံုးသြင္းတယ္လုိ႔မွတ္၊ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္ထင္ရင္လဲေပ်ာ္တယ္, ေပ်ာ္တယ္လုိ႔မွတ္၊ ပ်င္းရင္လဲ ပ်င္းတယ္, ပ်င္းတယ္လုိ႔မွတ္၊ ဝမ္းသာရင္လဲ ဝမ္းသာတယ္ ဝမ္းသာတယ္လုိ႔မွတ္၊စိတ္ပ်က္ရင္လဲ စိတ္ပ်က္တယ္ စိတ္ပ်က္တယ္လုိ႔မွတ္၊ ဒီလိုစိတ္ကူးကေလးေတြကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း ႐ႈမွတ္ၿပီး သိေနတာကဘာတုန္းလုိ႔ဆိုရင္ စိတၱာႏုပႆနာ ေခၚတယ္။ဒီလိုစိတ္ကေလးကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း မ႐ႈႏိုင္, မသိႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီစိတ္ကေလးကိုပဲ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါေကာင္လုိ႔ထင္ေနၾကတာ၊ စိတ္ကူးေနတာဟာ ငါပဲ၊ ငါစဥ္းစားေနတယ္၊ ငါႀကံေနတယ္၊ ငါသိေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ကေလးသူငယ္အျဖစ္က ယခုထက္ထိ တစ္ဘဝလံုး အသက္႐ွင္ၿပီး သိေနတဲ့ ငါေကာင္ေလးဟာ တကယ့္ကို ႐ွိေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္မွာေတာ့ ငါေကာင္ကေလးဆိုတာ ႐ွိတာကိုမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ဒီစိတ္ကေလးသာ ႐ွိတာပဲ၊ အဲဒီ တခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္သိေအာင္လုိ႔ ႐ႈမွတ္ရတာပဲ၊ ဒီစိတ္ကေလးရဲ႕ ျဖစ္ပံုကို ဓမၼပဒမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလိုေဟာထားတယ္။ဒူရဂၤမံ ဧကစရံ၊ အသရီရံ ဂုဟာသယံ။ေယ စိတၱံ သံယေမႆႏၲိ၊ ေမာကၡႏၲိ မာရဗႏၶနာ။ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ုံသို႔လဲ သြားတတ္သည္တဲ့၊ စိတ္ဆိုတာ ေဝးတဲ့အာ႐ုံဆီကိုလဲ သြားတတ္တယ္၊ လူကကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အရပ္ထဲေလွ်ာက္ၿပီး ျမဳိ႔ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တယ္၊ တျခားျမဳိ႔႐ြာႏိုင္ငံေတြလဲ ေလွ်ာက္သြားတာပဲ စိတ္ထဲမွာ သိဘူးတာေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ဘဲေဝးေဝး စိတ္ကူးလိုက္ရင္ သူကေတာ့ျဖတ္ခနဲ ေရာက္ေရာက္သြားတာဘဲ။ ဒီလိုေဝးတဲ့ အာ႐ုံေတြဆီလဲ ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ စိတ္ကေလးကို သိေအာင္႐ႈရမွတ္ရမယ္တဲ့။ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ုံသို႔လဲ သြားတတ္ေသာ၊ ဧကစရံ-တစ္စိတ္ခ်င္းသာ ျဖစ္ေလ့႐ွိေသာ ဒီစိတ္ကေလးေတြဟာတစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခု တစ္စိတ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာ၊ ဒါကိုမသိေသးတဲ့ ပကတိ လူေတြကေတာ့ တစ္သက္လံုး၊ တစ္ဘဝလံုးတစ္စိတ္တည္းပဲလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ မသိၾကဘူး၊ ျမင္လိုက္ ၾကားလိုက္ စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ဟိုအရင္တုန္းက သိေနတာေတြလဲ ဒီစိတ္ပဲ၊ ယခုသိေနတာလဲ ဒီစိတ္ပဲ၊ အားလံုး ဒီစိတ္ထဲကပဲ သိေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျမင္ေနတုန္းလဲ ၾကားတယ္, နံတယ္, ထိတယ္, သိတယ္၊ ၾကားေနတုန္းလဲ ျမင္တယ္, နံတယ္, ထိတယ္,သိတယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ေလးငါးေျခာက္ခုဟာ တစ္ûပိင္နက္ထဲျဖစ္ၿပီး တစ္ûပိင္နက္ထဲသိႏိုင္တယ္လုိ႔ ဒီလိုလဲ တစ္ခ်ဳိ႔ကထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ဆိုတာ တစ္ခုၿပီးမွတစ္ခု တစ္စိတ္ခ်င္း အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတြ႔သြားပါလိမ့္မယ္၊ စိတ္ကူးႀကံစည္တာကေလးမ်ား သိပ္ထင္႐ွားတာ၊ ႀကံတယ္ႀကံတယ္လုိ႔မွတ္လိုက္ရင္ မ႐ွိျပန္ဘူး၊ စဥ္းစားတယ္ စဥ္းစားတယ္လို႔ မွတ္လိုက္ရင္ မ႐ွိျပန္ဘူး။ ဒီစိတ္ကေလးကို ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္းမွတ္၊ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကေလးေတြဟာ ပုတီးလံုးကေလးေတြ စီေနသလုိပဲ ေ႐ွ႔စိတ္နဲ႔ေနာက္စိတ္ဟာ ဘာမွမစပ္ဘူး၊ အဲဒါကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲသိလာပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုစိတ္ကေလးေတြ တစ္ခုခ်င္းျဖစ္ေနတာကိုလဲ သိရမယ္။ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ုံသို႔လဲ သြားတတ္ေသာ၊ ဧကစရံ-တစ္စိတ္ခ်င္းသာ ျဖစ္ေလ့႐ွိေသာ၊ အသရီရံ-ကိုယ္အေကာင္အထည္လဲ မ႐ွိေသာ။စိတ္ဆိုတာ ကိုယ္အေကာင္အထည္လဲ မ႐ွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ေလာက္မထင္႐ွားဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ အထည္ဝတၴဳႀကီးေတြနဲ႔မို႔ ထင္႐ွားေနတယ္၊ လက္ရယ္, ေျခရယ္, ေခါင္းရယ္ ကိုယ္ရယ္ ဒီလို အထည္ဝတၴဳႀကီးေတြနဲ႔ အထင္ကရႀကီးဟာကုးိ ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲက ႐ုပ္ေတြလဲ ထင္႐ွားတာပဲ၊ အျပင္ဘက္က ႐ုပ္ေတြလဲ ထင္႐ွားတာပဲ၊ ႐ုပ္ဆိုတာဘယ္ဟာလဲလုိ႔ ေမးရင္ ဒါပါပဲလုိ႔ ကိုင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ျပႏိုင္ပါေသးတယ္၊ နာမ္ဆိုတာက ဘယ္ဟာတုန္းလို႔ ေမးရင္ေတာ့သူက အထည္ဝတၴဳမ႐ွိလို႔ အေျပာရအျပရခက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြဟာ ဒီနာမ္ကို မခြဲျခားႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနၾကတာ၊ ဒါေပမယ့္ အာ႐ံုကိုသိေနတာဟာ နာမ္တရားပါပဲလို႔ ဒီလိုေျပာရင္ နားေတာ့လည္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာခြဲျခမ္းၿပီး သိဖို႔ကေတာ့ သူ႔ကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း လိုက္ၿပီးမွတ္ရတယ္၊ ဒီလိုမွတ္ေနရင္ ဒီစိတ္နာမ္ကေလးကို လက္နဲ႔ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၉ကိုင္ၾကည့ရ္ သလိုပဲ၊ အထင္အ႐ွားသိႏိုင္ပါတယ္၊ အမွတ္ေကာင္းလာေတာ့ ဒီစိတ္ကေလးေတြ အာ႐ံုဆီကို ေရာက္ေရာက္သြားလိုက္တာဟာ ခုန္ခုန္ခ်ေနသလိုပဲ၊ သိပ္ထင္႐ွားတာ၊ ဒီလိုအထည္ျဒပ္မ႐ွိဘဲနဲ႔ အာ႐ံုဆီ ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့စိတ္ကေလးကို သိေအာင္မွတ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္အသရီရံ-ကိုယ္အေကာင္အထည္လဲ မ႐ွိေသာ၊ ဂုဟာသယံ-ႏွလံုး႐ုပ္၊ ကိုယ္႐ုပ္တည္းဟူေသာ လိုဏ္ေခါင္း၌ကိန္းေအာင္းေနေသာ၊ စိတၱံ-အာ႐ံုကိုႀကံတယ္၊ သိတတ္ေသာစိတ္ကို၊ ေယ-အၾကင္ေယာဂီတို႔သည္ သံယေမႆႏၲိ-ေစာင့္စည္းႏိုင္ကုန္လတၱံ႔၊ ေတ-ထိုစိတ္ကိုေစာင့္စည္းႏိုင္ေသာ ေယာဂီတို႔သည္၊ မာရဗႏၶနာ-ကိေလသာ ဟူေသာ သူသတ္သမားမာရ္တရား၏ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ၊ ေမာကၡႏၲိ-လြတ္ေျမာက္ၾကေပကုန္ လတၱံ႔။အဲ-အမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြ အာ႐ံုေတြကို ႀကံသိေနတဲ့ စိတ္ကေလး၊ အဲဒါကေလးက ဒီကိုယ္ထဲက ျဖစ္ေပၚေနလို႔ဒီကိုယ္ထဲမွာ ေအာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလးကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း မွတ္သိရမယ္တဲ့၊ ဒီလိုမွတ္သိၿပီးေတာ့ဒီစိတ္ကေလးကို ေစာင့္စည္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ လြတ္ေျမာက္သြားမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစိတ္ကေလးကိုျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မွတ္ရမယ္၊ ဒီစိတ္ကေလးကေတာ့ မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္လြယ္ပါတယ္၊ ႀကံတယ္ႀကံတယ္လို႔ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ သူကမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။အဲဒီလိုမွတ္ေနရင္း တံေတြးမ်ဳိတာ ေထြးတာေတြကိုလဲ မွတ္သြားရတာပဲ၊ တံေတြးမ်ဳိခ်င္ရင္ မ်ဳိတယ္လို႔မွတ္၊ တံေတြးစုတာကို စုတ္တယ္လို႔မွတ္၊ မ်ဳိေတာ့မ်ဳိတယ္လို႔မွတ္၊ မ်ဳိခ်င္တယ္၊ စုတယ္၊ မ်ဳိတယ္ ဒီလိုအစဥ္အတိုင္း မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ဒါကဘာျဖစ္လို႔ မွတ္ရတာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ တံေတြး ''မ်ဳိရာမွာလဲ ငါေကာင္ သတၱဝါေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ မ်ဳိခ်င္တာလဲ ငါပဲမ်ဳိတာလဲ ငါပဲလို႔ ဒီလိုစြဲလန္းေနၾကတယ္၊ အမွန္မွာေတာ့ မ်ဳိခ်င္တာက နာမ္တရားပဲ၊ ငါမဟုတ္ဘူး၊ မ်ဳိတာကလည္း႐ုပ္တရားပဲ၊ ငါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးသာ ႐ွိတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၿပီး သိေအာင္မွတ္ရတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တံေတြးေထြးတဲ့အခါမွာလဲ ေထြးခ်င္ရင္ေထြးခ်င္တယ္လို႔မွတ္၊ ေခါင္းငံု႔ရင္ငံု႔တယ္လို႔မွတ္၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငံု႔သြား, ၾကည့္ေသးရင္ၾကည့္တယ္, ျမင္တယ္မွတ္၊ ေထြးေတာ့ ေထြးတယ္လို႔မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။ထိုင္ေနတာၾကေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ေညာင္းတာပူတာေတြက ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြကိုလဲ လိုက္ၿပီးမွတ္ရတယ္၊ေညာင္းရင္ ေညာင္းတာကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ စိတ္နဲ႔ စိုက္ၿပီး ေညာင္းတယ္ ေညာင္းတယ္လို႔ မွတ္ေနရမယ္၊ပူရင္လဲ ပူတယ္မွတ္၊ နာရင္လဲ နာတယ္မွတ္၊ က်ဥ္ရင္လဲ က်ဥ္တယ္မွတ္၊ ေမာရင္လဲ ေမာတယ္မွတ္႐ံုပါပဲ၊ ဒီေညာင္းတာ၊ပူတာ၊ နာတာ၊ က်ဥ္တာ၊ ကိုက္ခဲတာ၊ ေမာပန္းတာ၊ အေနအထိုင္ခက္တာေတြဟာ ဒုကၡေဝဒနာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြကိုမွတ္ေနရတာက ေဝဒနာႏုပႆနာ တဲ့။ဒီေဝဒနာႏုပႆနာျဖင့္ ေဝဒနာကေလးေတြက ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မ႐ႈႏိုင္ မသိႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ေညာင္းတာ၊ ပူတာ၊နာက်ဥ္ကိုက္ခဲတာ ကေလးေတြကိုလဲ ငါလို႔ထင္ေနၾကတယ္၊ ''ငါေညာင္းေနတယ္၊ ငါပူေနတယ္၊ ငါနာေနတယ္''လို႔ ငါေကာင္သတၱဝါေကာင္အေနနဲ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ''အလ်င္ကေတာ့ ငါေကာင္းေနတာပဲ၊ အခုမွ အေနအထိုင္ ခက္လာတယ္လို႔''ငါတစ္ေယာက္တည္း အေနနဲ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္မွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အေတြ႔ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ၿပီးေတာ့ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဓာတ္မီးပြင့္မ်ားမွာ ဓာတ္အားကေလးေတြ အသစ္အသစ္ လာတိုင္းလာတိုင္း မျပတ္လင္းေနသလိုပါပဲ၊ ကိုယ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အေတြ႔ကေလးေတြနဲ႔အသစ္အသစ္ ေတြ႔တိုင္းေတြ႔တိုင္း မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကေလးေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတာပဲ။အဲဒါကေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ ေညာင္းရင္ ေညာင္းတယ္၊ ေညာင္းတယ္၊ ပူရင္လဲ ပူတယ္, ပူတယ္၊နာရင္လဲ နာတယ္, နာတယ္လို႔ စိုက္ၿပီးမွတ္ေနရမယ္၊ မွတ္ခါစမွာေတာ့ ေညာင္းတာ ပူတာကေလးေတြက တိုးတိုးၿပီးေတာ့ေညာင္းလာတတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးက ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလးကို ျပင္ခ်င္တယ္ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္လိုက္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းတာ ပူတာကိုပဲ ျပန္မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ဒီလို သည္းခံၿပီး ေပမွတ္ေနရင္ေညာင္းတာ ပူတာေတြက သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္ ေဖာင္းတာပိန္တာကို ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ။သည္းခံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္တဲ့၊ သည္းခံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္ဆိုတာ ဒီျပင္ေနရာမွာထက္ ေဟာဒီတရားအားထုတ္ရာမွာ ပိုၿပီးအသံုးက်တယ္၊ တရားအားထုတ္ရင္ သည္းခံမွပဲ၊ ေညာင္းတာ ပူတာကို သည္းမခံဘဲ ခဏခဏေ႐ႊ႔လိုက္ ျပင္လိုက္ လုပ္ေနရင္ေတာ့ သမာဓိ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သမာဓိမျဖစ္ရင္ ဉာဏ္မျဖစ္ဘူး၊ ဉာဏ္မျဖစ္ေတာ့ မဂ္, ဖိုလ္,နိဗၺာန္ကို မေရာက္ဘူးေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ သည္းခံၿပီး မွတ္ေနရတယ္၊ တရားအားထုတ္ရာမွာ သည္းခံရတယ္ဆိုတာကလဲကိုယ္ထဲက ဒုကၡေဝဒနာေတြကို သည္းခံရတာပဲ မ်ားပါတယ္၊ တျခားေသာ ပုဂၢဳိလ္က လာၿပီးေတာ့ ေျပာဆိုလို႔ ႏွိပ္စက္လို႔(ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁ဝ)စသည္ျဖင့္ သည္းခံရတာကေတာ့ နည္းပါတယ္၊ သိပ္မ႐ွိဘူး၊ ကိုယ္ထဲက ေညာင္းလိုက္ ပူလိုက္ နာက်င္ကိုက္ခဲလိုက္နဲ႔ဒီလိုဟာေတြကို သည္းခံေနရတာပါပဲ၊ ဒီလိုသည္းခံေနရင္ကို ခႏၲိသံဝရတရား ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေညာင္းတာ ပူတာနာက်င္တာဟာ အခံခက္တာေတြ ျဖစ္လာလို႔႐ွိရင္ ႐ုတ္တရက္အမွတ္ကို ဖ်က္ၿပီးေတာ့ မေ႐ြ႔လိုက္ မျပင္လိုက္နဲ႔ဦး၊ ေပၿပီးမွတ္ေနရဦးမယ္၊ ေညာင္းတယ္ ေညာင္းတယ္၊ ပူတယ္ ပူတယ္ စသည္ျဖင့္ သည္းခံၿပီး မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ဒီလိုသည္းခံၿပီးမွတ္ေနရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေဝဒနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္၊ သမာဓိÓဏ္အား ေကာင္းတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေဝဒနာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုေပ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။အေတာ္ၾကာေအာင္ ေပမွတ္ေနလို႔လဲ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ မေနသာလွဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ရတာေပါ့၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ အားမတန္ရင္ မာန္ေလွ်ာ့ရမယ္ ဆိုတာလိုပဲ၊ ကိုယ္မွာ သမာဓိဉာဏ္အားက မေကာင္းေသးဘူး ေပၿပီးမွတ္ေနေပမယ့္လို႔ေဝဒနာေတြက မေပ်ာက္ေသးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေတြက ခဏခဏ ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလးေတြက စၿပီးေတာ့ ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ လက္ၾကြလို႔႐ွိရင္ ၾကြတယ္ ၾကြတယ္လို႔မွတ္၊ ေ႐ႊ႔လို႔႐ွိရင္ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္လို႔မွတ္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလးပဲ ေ႐ႊ႔ရမယ္ေနာ္၊ အဲဒီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေ႐ႊ႔သြားတာကေလးကို လိုက္ၿပီးေတာ့'ၾကြတယ္ ၾကြတယ္၊ ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္၊ ထိတယ္ ထိတယ္'လို႔ ဒီလိုအစဥ္အတိုင္း မွတ္သြားရမယ္၊ ကိုယ္ကို ယိမ္းလို႔႐ွိရင္'ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္' မွတ္၊ ေျခေထာက္ၾကြလာရင္ 'ၾကြၚတယ္ ၾကြတယ္' မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ 'ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္' မွတ္၊ ခ်ရင္'ခ်တယ္ ခ်တယ္' မွတ္၊ အûပအျပင္မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ေနၿပန္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ 'ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္, ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'လို႔ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ၾကားထဲမွာ ရပ္နားမေနရဘူး၊ ေ႐ွ႔အမွတ္နဲ႔ ေနာက္အမွတ္ စပ္ေနေစရမယ္၊ ေ႐ွ႔သမာဓိနဲ႔ ေနာက္သမာဓိ၊ေ႐ွ႔ဉာဏ္္နဲ႔ ေနာက္ဉာဏ္ တစ္စပ္တည္းသြားမွ သတိ သမာဓိဉာဏ္ေတြက တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္ရင့္ရင့္ၿပီး လာတာ၊ဒီလို ရင့္ရင့္ၿပီး အားျပည့္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ မဂ္ဉာဏ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာဟာ 'မီးပြတ္တဲ့ေယာက်္ားလို အားထုတ္ရမယ္' တဲ့၊ ေ႐ွးေခတ္တုန္းက မီးျခစ္မ႐ွိလို႔သစ္သားခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးေမႊးရသတဲ့၊ အဲဒီ မီးပြတ္တဲ့သူဟာ မီးမပြင့္မခ်င္း သစ္သားခ်င္း မရပ္မနား ပြတ္ေနရတယ္၊ ပူလာေလေလ အားစိုက္ၿပီး ပြတ္ရေလေလပဲ၊ ဒီလို အဆက္မျပတ္ ပြတ္လို႔ ပူလြန္းမက ပူလာေတာ့ မီးပြင့္လာရတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွပဲနားရတယ္၊ အဲဒါလိုပဲ ေ႐ွ႔အမွတ္နဲ႔ ေနာက္အမွတ္၊ ေ႐ွ႔သမာဓိနဲ႔ ေနာက္သမာဓိ မျပတ္စပ္ေနေအာင္ဟာ တစ္မွတ္ထဲမွတ္ေနရတယ္၊ ဒီကေညာင္းတာ ပူတာေတြကို မွတ္လို႔ၿပီးသြားရင္ ရပ္မေနနဲ႔၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'လို႔ တစ္စပ္တည္းပဲ ဆက္မွတ္ရမယ္။ဒီလိုမွတ္ေနရင္း တစ္ေနရာရာက ယားလာျပန္ရင္ အဲဒါကိုပဲ မွတ္ရမွာပဲ၊ ယားတဲ့ေနရာကိုစိုက္ၿပီး 'ယားတယ္ယားတယ္'လို႔ မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊ သူလဲ အခံခက္တဲ့ ဒုကၡေဝဒနာပဲ၊ အယားေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေပၚလာရင္ အဲဒီစိတ္ကို 'ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္ ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္' လို႔မွတ္၊ မေဖ်ာက္ရေသးဘူး၊ ၿပီးေတာ့လဲ 'ယားတယ္ ယားတယ္'လို႔ပဲ ျပန္မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ဒီလိုေပမွတ္ေနရင္ ယားတာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ မ်ားပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ မေပ်ာက္လွတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ ေဖ်ာက္ရတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကစၿပီးမွတ္သြားရမယ္၊ 'ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္ ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္' မွတ္၊ လက္ၾကြလာရင္ 'ၾကြတယ္ ၾကြတယ္' မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ 'ေ႐ႊ႔တယ္ေ႐ႊ႔တယ္' မွတ္၊ ယားတဲ့ေနရာကို ထိလိုက္ေတာ့ 'ထိတယ္' လို႔မွတ္၊ အယားေပ်ာက္ေတာ့ ဆြဲတိုင္းတြန္းတိုင္း 'ေဖ်ာက္တယ္ေဖ်ာက္တယ္၊ ကုတ္တယ္၊ ကုတ္တယ္' မွတ္၊ လက္ျပန္ခ်ေတာ့ 'ခ်တယ္ ခ်တယ္' မွတ္၊ တစ္ေနရာရာမွာ လက္ကထိသြားေတာ့ 'ထိတယ္' မွတ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ကိုယ္အမူအရာေတြျပဳျပင္တိုင္း ျပဳျပင္တိုင္း ဒီနည္းခ်ည္းပဲ၊ ဘာကေလးတစ္ခုမွ လြတ္မသြားေစရဘူး၊ ျပဳျပင္တိုင္း ျပဳျပင္တိုင္း ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကစၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္သြားရတယ္။ဒီလို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မျပတ္မွတ္ေနေတာ့ ကိုယ္ထဲက အခံခက္တဲ့ ေဝဒနာေတြဟာ သူ႔အလိုလိုပဲ ေပၚလာတယ္၊ ပကတိပုဂၢိဳလ္ေတြမွာေတာ့ နည္းနည္းကေလး ေညာင္းလာတယ္၊ ပူလာတယ္ဆိုရင္ အမွတ္တမဲ့ ျပင္လိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ကိုယ္ထဲမွာမခံသာတဲ့ ဆင္းရဲမ်ဳိးေစ့က ေပၚလာခါစ႐ွိေသး၊ အမွတ္အသိမ႐ွိဘဲနဲ႔ ေ႐ြ႔လိုက္ျပင္လိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡေတြဟာ ထင္ထင္႐ွား႐ွားကို မျဖစ္လိုက္ရဘူး၊ အဲဒါဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ဣရိယာပုတ္က ဖံုးကြယ္သြားတာတဲ့၊ ဒီလိုဣရိယာပုတ္ အသစ္အသစ္က ဒုကၡလကၡဏာကို ဖံုးကြယ္ဖံုးကြယ္သြားလို႔ လူေတြက ကိုယ္ထဲမွာ ဆင္းရဲေတြ႐ွိမွန္း မသိဘဲျဖစ္ေနၾကတာ၊ ''တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုးလဲ ေနထိုင္ေကာင္းေနတာပဲ၊ ေကာင္းတာေတြက မ်ားေနတယ္'' လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ေရာဂါေဝဒနာဆိုးႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွပဲ ဆင္းရဲ႐ွိမွန္း ထင္႐ွားသိရေတာ့တယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မျပဳျပင္ဘဲနဲ႔ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္ၾကည့္စမ္းပါလား၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနႏိုင္မလဲလို႔၊ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ကိုတယ္ေနရာ မက်ခ်င္ဘူး၊ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာၿပီး၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ ျပင္ရေတာ့တာပါပဲ၊ ေခါင္းကေလးေမာ့လိုက္၊ ငံု႔လိုက္၊ လက္ကေလးေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေျခကေလးေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေ႐ွ႔ယိမ္းလိုက္၊ ေနာက္ယိမ္းလိုက္နဲ႔ဒီလို ခဏခဏျပဳျပင္ေပးေနၾကရတာပဲ၊ တစ္ေန႔လံုးဆိုေတာ့ ျပင္လိုက္ရတာေတြ မနည္းဘူး၊ ဒါေတြကို သတိမျပဳမိေတာ့ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၁ဘာတစ္ခုမွလဲ ထင္ထင္႐ွား႐ွား မသိလိုက္ဘူး၊ ဒီလိုခ်ည္းျဖစ္ေနၾကတာ၊ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ကုိယ္ထဲမွာ စူးစိုက္ၿပီးမျပတ္႐ႈမွတ္ေနတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ထဲက တရားေတြဟာ သူ႔ သဘာဝအတိုင္း ထင္႐ွားေပၚလာတယ္၊ မေပၚမခ်င္းသူကေစာင့္ၿပီး ႐ႈေနေတာ့ အကုန္လံုး ထင္႐ွားေပၚကုန္တာေပါ့၊ မခံသာတဲ့၊ ဒုကၡေဝဒနာကေလး ျဖစ္ေပၚလာေပမယ့္ေယာဂီက ေပမွတ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ေတာ့ သူကမျပင္ေသးပါဘူး၊ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာျပန္ရင္လဲ ျပင္ခ်င္တယ္ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ၿပီးေတာ့ ေဝဒနာကိုလဲ မွတ္ၿမဲျပန္မွတ္ေနတယ္၊ အင္မတန္ကို မေနသာလွမွ ျပင္ေတာ့တာပဲ၊ ျပင္ျပန္ေတာ့လဲ ျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကစၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္မွတ္သြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဝဒနာေတြကို ဣရိယာပုတ္ကမဖံုးကြယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေဝဒနာေတြက ဟိုက ႐ိုး႐ိုး႐ြ႐ြ၊ ဒီက႐ိုး႐ိုး႐ြ႐ြ၊ ဟိုကနာလိုက္၊ ဒီကက်ဥ္လိုက္၊ယားလိုက္၊ ေအာင့္လိုက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး တစ္ေကာင္လံုးဟာ ယူစရာ ရစရာမ႐ွိေအာင္ ဆင္းရဲအစုအေဝးႀကီးလိုေတာင္ ျဖစ္ၿပီးထင္လာတတ္ေသးတယ္၊ အဲဒါဟာ ဣရိယာပုတ္က မဖံုးႏိုင္လို႔ ဒုကၡ လကၡဏာေတြ ထင္႐ွားလာတာတဲ့။ထိုင္ရာကထဦးမယ္လို႔ႀကံရင္ အဲဒီစိတ္ကို ထခ်င္တယ္ ထခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ လက္ေတြ၊ ေျခေတြျပင္ေတာ့ၾကြတယ္၊ ေ႐ႊ႔တယ္၊ ထိတယ္၊ ဆန္႔တယ္၊ ေထာက္တယ္ စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္ၿပီး ျပဳျပင္ရမယ္၊ ကိုယ္ႀကီးကေ႐ွ႔ကိုယိမ္းလာေတာ့ ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္မွတ္၊ ထလိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္ႀကီးက ေပါ့ေပါ့ၿပီး ၾကြၾကြတက္လာတာ႐ွိတယ္၊အဲဒါကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ထတယ္ ထတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလး ထရမယ္ေနာ္၊ တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာအားအင္႐ွိေပမယ့္လို႔ အားမ႐ွိတဲ့ လူမမာလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ ပကတိက်န္းမာတဲ့ အင္အား႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာေတ့ ထတယ္,သြားတယ္ ဆိုတာဟာ လြယ္လြယ္ကေလးေပါ့၊ ျဗန္းျဗန္းဆို ျမန္ကျမန္ပါဘိနဲ႔၊ အင္အားမ႐ွိတဲ့ လူမမာမ်ားက်ေတာ့ျဖည္းျဖည္းကေလး ႐ြ႐ြကေလးပဲ၊ သိပ္သိမ္ေမြ႔တာ၊ ခါးနာေနတဲ့ လူမ်ားမွာ ထတယ္ဆိုရင္ ႐ြ႐ြကေလး ညင္ညင္သာသာကေလးပဲ၊ ခါးထဲက နာသြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ကိုယ္ကို သာသာကေလးအားယူၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး ထလာတယ္၊ ယခုတရားအားထုတ္ရာမွလဲ အားမ႐ွိတဲ့ အဲဒီလူမမာမ်ားလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ ဘာမဆို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ျပဳျပင္ရမယ္၊ ဒီလိုျဖည္းျဖည္းလုပ္မွလဲ သတိ, သမာဓိဉာဏ္က ေကာင္းေကာင္း မိတာ၊ တစ္သက္လံုး တစ္ဘဝလံုးက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ေနလာခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ထဲမွာ အမွတ္သတိစိတ္ကို ယခုမွပဲစၿပီး ထားကာစ႐ွိေသးတယ္၊ ေလ့က်င့္သားက မရေသးဘူး၊အသိဉာဏ္က ေလ့က်င့္ကာစ႐ွိေသးေတာ့ ဘာမွ အားမေကာင္းေသးဘူး၊ ႐ုပ္ေတြ၊ နာမ္ေတြက အျဖစ္ျမန္ပါဘိနဲ႔၊ ျမန္ျမန္ႀကီးလုပ္ေနရင္ ေလ့က်င့္ခါစ အသိဉာဏ္ကေလးနဲ႔ ဘယ္မီႏိုင္လိမ့္မတံုး၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းကပဲစၿပီး ေလ့က်င့္ရတယ္၊ထယင္ ထတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး လူမမာမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းကေလး ထရမယ္၊ လူမမာနဲ႔ကို တူေစရမယ္၊ ဒါမွ သတိသမာဓိဉာဏ္ကျဖစ္မွာ။ဒါတြင္မကေသးဘူး၊ မ်က္စိက ျမင္ေပမယ့္ မျမင္တဲ့ လူလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ မ်က္စိျမင္တဲ့လူေတြဟာ ေစာင့္စည္းမႈကလဲ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ ဟိုၾကည့္လိုက္ ဒီၾကည့္လိုက္နဲ႔ သိပ္ဣေၿႏၵမရလွဘူး၊ ဟိုလူလာလဲ ၾကည့္လိုက္၊ ဒီလူလာလဲၾကည့္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၿငိမ္သက္ဘူး၊ ေဟာ-မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူကေတာ့ သိပ္ဣေၿႏၵရတာပဲ၊ သူ႔ေခါင္းႀကီးကစိုက္လို႔ ဘယ္မွမၾကည့္ဘူး၊ သူ႔ကိုၾကည့္လို႔လဲ ျမင္မွာက မဟုတ္ေတာ့ ေ႐ွ႔လဲမၾကည့္ဘူး၊ ေနာက္လဲမၾကည့္ဘူး၊ အနားလာ စကားေျပာတဲ့လူလဲ မၾကည့္ဘူး၊ သူဟာ သိပ္ဣေၿႏၵရေနတာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီလဲ အဲဒီမ်က္စိမျမင္တဲ့ လူလို ဣေၿႏၵရေနေအာင္က်င့္ရမွာ၊ ဘယ္မွမၾကည့္ရဘူး၊ ကိုယ့္အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမွာ၊ ထိုင္ၿပီး မွတ္ေနတယ္ဆိုရင္ ေဖာင္းတာပိန္တာကိုသာ ဂ႐ိုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ အနီးအပါးမွာ တစ္စံုတစ္ခု အထူးအဆန္းကို ေတြ႔ေပမယ္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးၾကည့္မေနရဘူး၊ ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔မွတ္ၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔သာ ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ရဘူး၊ ကိုယ့္အမွတ္သာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ဒီလိုၿငိမ္းၿပီး ဣေၿႏၵရရနဲ႔ မွတ္ေနလို႔႐ွိရင္ အဲဒီေယာဂီကိုအေၾကာင္းမသိတဲ့လူေတြက မ်က္စိမျမင္ဘူးလို႔လဲ အထင္မွားသြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုမ်က္စိမျမင္ဘူးလို႔ သူမ်ားက အထင္မွားေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ့္အမွတ္ကို ႐ိုေသရမွာ။အမွတ္ကို႐ိုေသရာမွာေတာ့ အခ်ိဳ႔ေယာဂီကေလးေတြက သိပ္အခ်ိဳးက်တာပဲ၊ မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုမွလွည့္မၾကည့္ဘူး၊ၿငိမ္လို႔ သိပ္ဣေၿႏၵရတာပဲ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါမ်ား မွတ္သြားေနလိုက္တာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး သိပ္အခ်ိဳးက်တာပဲ၊႐ြ႐ြကေလး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလးပဲ၊ ေယာဂီတိုင္း ေယာဂီတိုင္း အဲဒီလိုခ်ည္း ႐ို႐ိုေသေသမွတ္သြားရမွာ။ၿပီးေတာ့ နားကၾကားေပမယ့္ မၾကားတဲ့လူလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ ေစာင့္စည္းမႈမ႐ွိတဲ့ လူမ်ားမွာ နားကၾကားတယ္ဆိုရင္အဲဒိအသံၾကားရာဆီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၊ ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္နဲ႔ သိပ္ဣေၿႏၵမရဘူး၊ နားမၾကားတဲ့လူမ်ားက်ေတာ့ ဘယ္လူကဘာေျပာေနေန သူကမၾကားေတာ့ ဘာမွဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ျပန္ေျပာျခင္းလဲမ႐ွိဘူး၊ သိပ္ဣေၿႏၵရေနတာပဲ၊ တရားအားထုတ္တဲ့ေယာဂီလဲ အဲဒီနားမၾကားတဲ့လူကို ဣေၿႏၵရေနေအာင္ က်င့္ရမွာ၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ၊ အေရးမႀကီးတာေတြကိုဂ႐ုမစိုက္ရဘူး၊ ျပန္ေျပာမေနရဘူး၊ နားလဲေထာင္မေနရဘူး၊ အလိုလို ၾကားလာရင္လဲ ၾကားတယ္ ၾကားတယ္ မွတ္ၿပီးေတာ့ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔သာ ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ဒီလို အသံၾကားရာဆီ လွည့္လဲမၾကည့္၊ စကားလဲ ျပန္မေျပာဘဲ ကိုယ့္အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးမွတ္ေနရင္ အဲဒီေယာဂီကို အေၾကာင္းမသိတဲ့ လူေတြက နားမၾကားဘူးလို႔လဲ အထင္မွားသြားႏိုင္ေသးတယ္၊ဒီလို နားမၾကားဘူးလို႔ သူမ်ားက အထင္မွားေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ့္အမွတ္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္သြားရမွာ။ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၂တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ ႐ႈမွတ္မႈကေလး တစ္ခုတည္းပဲ ကိုယ့္အလုပ္႐ွိတယ္၊ ဒီျပင္က ၾကားတာေတြ၊ျမင္တာေတြ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုထူးထူးဆန္းဆန္းကို ၾကားရေပမယ့္ မၾကားရသလိုပဲအမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ျမင္ေပမယ္လို႔ မျမင္သလုပိ ဲ၊ အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ကိုယ္အမူအရာေတြ ûပျပင္တဲ့အခါမွာလဲ မက်န္းမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အားအင္မ႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလိုပဲ ျဖည္းျဖည္းကေလး ႐ြ႐ြကေလးûပျပင္ရမယ္၊ လက္ေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေျခေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ဆန္႔လိုက္၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္၊ ေမာ့လိုက္နဲ႔ အဲဒါေတြအားလံုးၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလးပဲ ûပျပင္ရမယ္။ဒါေၾကာင့္ အခုလိုထိုင္ရာက ထခ်င္တဲ့အခါမွာ ထတယ္ ထတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး ထရမယ္၊ခါးဆန္႔ၿပီး ရပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ 'ရပ္တယ္ ရပ္တယ္' လို႔မွတ္၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိရင္ 'ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္၊ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္' မွတ္၊ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျခလွမ္းကိုမွတ္႐ံုပဲ၊ ညာဘက္ကလွမ္းတဲ့အခါ 'ညာလွမ္းတယ္မွတ္'၊ဘယ္ဘက္က လွမ္းတဲ့အခါ 'ဘယ္လွမ္းတယ္' မွတ္၊ ေျခေထာက္ၾကြသည္ကစၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ခ်သည္အထိ ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ၿပီးသြားတာကေလးကို အစဥ္အတိုင္း သိသြားရမယ္၊ 'ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္' ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ အဲဒီလို တစ္လွမ္းတစ္လွမ္း တစ္ခါတစ္ခါ မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အဲဒါက ျမန္ျမန္သြားတဲ့အခါမွတ္ပံုတဲ့၊ ခပ္ျမန္ျမန္သြားရတဲ့အခါ ခပ္ေဝးေဝးသြားတဲ့အခါမ်ားမွာ တစ္လွမ္းတစ္လွမ္း တစ္ခါ တစ္ခါပဲ မွတ္သြားရင္ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ဒီလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွတ္သြားရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ျဖည္းျဖည္းသြားေနတဲ့အခါ စႀကႍေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ ေျခတစ္လွမ္းမွာ ၃-ပိုင္း႐ွိတယ္၊ ေျခေထာက္ၾကြတက္တာက တစ္ပိုင္း၊ လွမ္းလိုက္တာကတစ္ပိုင္း၊ နင္းခ်လိုက္တာက တစ္ပိုင္း၊ အဲဒီ ၃-ပိုင္းထဲမွာ ၾကြတာကေလးနဲ႔ခ်တာကေလး ဒီ၂-ပိုင္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ေျခေထာက္ ၾကြတက္လာတာကေလးကို 'ၾကြတယ္'လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ၾကြတက္လာတာ ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္းခ်လိုက္တာကေလးကို 'ခ်တယ္'လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ေလးေလးၿပီးက်သြားတာ ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရမယ္၊ အဲဒီ ၂-ပိုင္းကို စၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ၾကြတယ္ ခ်တယ္' ေဟာ-ေျခတစ္လွမ္းၿပီးသြားေရာ၊ အဲဒီတစ္ဘက္ကၾကြတယ္' လို႔ မွတ္ေနတုန္း ဟိုတစ္ဘက္ကို ၾကြလာတတ္တယ္၊ အဲဒီလို ၾကြမလာေစရဘူး၊ၾကြလာလို႔႐ွိရင္လဲ ၾကြစကေနၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာမိေအာင္ စူးစိုက္ၿပီး မွတ္ရမယ္၊ 'ၾကြတယ္ခ်တယ္၊ ၾကြတယ္၊ ခ်တယ္' ဒီလိုေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္းမွာ ၂-ခ်က္ ၂-ခ်က္ မွတ္ၿပီးသြားရမယ္။အဲဒီ ၂-ခ်က္မွတ္ကလဲ ၂-ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လြယ္လာပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုလြယ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ၃-ခ်က္မွတ္ရမယ္၊ 'ၾကြတယ္္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'၊ 'ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္' ဒီလုိ ၃-ခ်က္မွတ္မွတ္ သြားရမယ္၊ အခုမွတ္ကာစမွာေတာ့ ၁-ခ်က္မွတ္ ၂-ခ်က္မွတ္ဆိုရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ျမန္ျမန္သြားတဲ့အခါမွာ 'ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္'၊ဒီလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွတ္သြား၊ ျဖည္းျဖည္းသြားတဲ့အခါမွာ 'ၾကြတယ္ ခ်တယ္'၊ ဒီလို ၂-ခ်က္ ၂-ခ်က္မွတ္သြား။ဒီလိုသြားေနရာက ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာရင္ 'ထိုင္ခ်င္တယ္၊ ထိုင္ခ်င္တယ္' မွတ္၊ လွမ္းၾကည့္မိရင္ 'ၾကည့္တယ္ျမင္တယ္ ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္' မွတ္၊ ထိုင္မယ့္ေနရာကို သြားရင္ ၾကြတယ္ ခ်တယ္ ၾကြတယ္ ခ်တယ္မွတ္သြား၊ ထိုင္မယ့္ေနရာေရာက္လို႔ ရပ္ေတာ့ 'ရပ္တယ္ ရပ္တယ္' မွတ္၊ လွည့္ရင္ 'လွည့္တယ္ လွည့္တယ္' မွတ္၊ ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာျပန္ရင္'ထိုင္ခ်င္တယ္ ထိုင္ခ်င္တယ္' မွတ္၊ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကုိယ္ႀကီးကေလးေလးၿပီး က်သြားတာ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့'ထိုင္တယ္ ထိုင္တယ္' လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ထိုင္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ေျချပင္တာေတြက႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒါေတြလဲ ေ႐ႊ႔ရင္'ေ႐ႊ႔တယ္။ ေကြးရင္ 'ေကြးတယ္'၊ ဆန္႔ရင္ ဆန္႔တယ္' အကုန္လံုး မွတ္သြားရမယ္၊ ဘာမွအûပအျပင္မ႐ွိဘဲနဲ႔ ၿငိမ္ေနၿပီဆိုေတာ့'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္' အဲဒါကို မွတ္ေန႐ံုပဲ။အဲဒီလိုမွတ္ေနရာက ေညာင္းတာ ပူတာေတြ ေပၚလာရင္ အဲဒါေတြကို လိုက္မွတ္႐ံုပဲ၊ ဒီအထဲက လွဲအိပ္ခ်င္လို႔႐ွိရင္'အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္' မွတ္၊ လွဲအိပ္ခါနီးက်ေတာ့ လက္ကေလး ေျခကေလး ျပင္တာလဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒါေတြလဲအကုန္လံုး မွတ္ရမယ္၊ လက္ကိုၾကြရင္ 'ၾကြတယ္ ၾကြတယ္' မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ 'ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္' မွတ္၊ ေထာက္ရင္'ေထာက္တယ္' မွတ္၊ ကိုယ္ႀကီးက ယိမ္းလာရင္ 'ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္' မွတ္၊ ေျခေထာက္ဆန္႔ရင္ 'ဆန္႔တယ္ ဆန္႔တယ္'မွတ္၊ ယိမ္းၿပီး လွဲအိပ္လိုက္တ့အဲ ခါက်ေတာ့ 'အိပ္တယ္ အိပ္တယ္' လို႔ မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး လွဲအိပ္သြားရမယ္။ဒီလို အိပ္တာကေလးကလဲ အေရးႀကီးတယ္၊ ဒီအတြင္းမွာလဲ တရားထူးက ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ သမာဓိဉာဏ္ အား႐ွိေနတဲ့အခါဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို တရားထူးက ျဖစ္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ၊ တစ္ေကြးတစ္ဆန္႔အတြင္းလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ ေ႐ွးတုန္းက'အ႐ွင္အာနႏၵာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္' ဆိုတာဟာ ဒီ လွဲအိပ္ေနတုန္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ၃ လလြန္လို႔ ၄ လထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ပထမ သဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီးစၿပီးေတာ့ က်င္းပတယ္၊ သဂၤါယနာတင္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ ဝိနည္းေတာ္ေတြကို အကုန္ဆံုးဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၃စုၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၾက၊ အတည္ျပဳၾက၊ ႐ြက္ဆိုၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက သဂၤါယနာတင္ဖို႔ သံဃာေတာ္ငါးရာ ေ႐ြးထားတယ္။အဲဒီ သံဃာ ငါးရာထဲမွာ အ႐ွင္အာနႏၵာမွ တစ္ပါး ၄၉၉-ပါးက အားလံုး ရဟႏၲာေတြခ်ည္းပဲ၊ အ႐ွင္အာနႏၵာတစ္ပါးတည္းပဲေသာတာပန္႐ွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အ႐ွင္အာနႏၵာလဲ သဂၤါယနာ အစည္းအေဝး မက်င္းပခင္ အလ်င္တစ္ရက္မွာ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၄-ရက္ေန႔ ညမွာေပါ့ေလ။ တစ္ညတည္းႏွင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ေအာင္လို႔ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနတယ္။တစ္ညလံုး စႀကႍေလွ်ာက္ၿပီး 'ကာယဂတာသတိ' ေခၚတဲ့ 'ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္'ကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနတယ္။'ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္' အခု အမွတ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေျခလွမ္းတိုင္း ေျခလွမ္းတိုင္းသြားခ်င္တဲ့ စိတ္နာမ္တရားနဲ႔ သြားတဲ့႐ုပ္တရားေတြ တစ္ပိုင္းစီ တစ္ပိုင္းစီ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ႐ႈမွတ္ၿပီး ေနလိုက္တာနံနက္လင္းခါနီး ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရဟႏၲာေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးတဲ့။ဒီေတာ့ အ႐ွင္အာနႏၵာ စဥ္းစားတယ္၊ ငါအားထုတ္တာကေတာ့ အစြမ္းကုန္ေနၿပီ၊ ျမတ္စြာဘုရားကလဲ အမိန္႔႐ွိခဲ့တာပဲ။ အာနႏၵာ-သင့္မွာ ပါရမီကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ျပည့္စံုေနၿပီ။ တရားကိုသာ အားထုတ္ရစ္ေပေရာ့။ မၾကာခင္ပဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဘုရားကလဲ ဒီလိုမွာသြားတာပဲ။ ငါအားထုတ္တာလဲ အေရးေတာ့ကုန္ေနပါၿပီ။ ဒီ သာသနာေတာ္မွာျပင္းျပင္းထန္ထန္ တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ငါလဲတစ္ေယာက္အပါအဝင္ပါပဲ။ ဒါထက္တိုး၍ တရားအားထုတ္စရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ တရားက မတိုးတက္ဘဲ ႐ွိေနပါလိမ့္မတုန္းလို႔ အ႐ွင္အာနႏၵာက စဥ္းစားေနတယ္။ဒီလိုစဥ္းစားေနရင္း သူသတိရလာတယ္။ ေၾသာ္ ငါကတစ္ညလံုး စႀကႍသြားၿပီး အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနတယ္၊ဒါေၾကာင့္ ဝီရိယလြန္ၿပီး သမာဓိက အားနည္းေနတာပဲလို႔ သတိေပၚလာသတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ဝီရိယလြန္ရင္ ဥဒၶစၥျဖစ္တယ္။စႀကႍသြားၿပီး အျပင္အထန္ အားထုတ္ေနေတာ့ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရတာမ်ားၿပီး ပ်ံ႔လြင့္မႈလည္း ဝင္ဝင္လာတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္သမာဓိနဲ႔ညီမွ်သြားေအာင္ ဝိရိယကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးဦးမွပဲ၊ အခန္းထဲဝင္ၿပီး ခဏေလာက္လွဲအိပ္ရင္း အားထုတ္ဦးမွပဲလို႔စိတ္ကူးၿပီး အ႐ွင္အာနႏၵာက အခန္းထဲဝင္သြား ခုတင္ေပၚမွာထိုင္၊ ထိုင္ရာ လွဲအိပ္လိုက္တာပဲ၊ ဒီလို လွဲအိပ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ'အိပ္တယ္ အိပ္တယ္' လို႔ ဒီလိုအမွတ္မ်ဳိးမွာပဲ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္တဲ့။အ႐ွင္အာနႏၵာ ဒီလိုရဟႏၲာျဖစ္သြားတာကို ဣရိယာပုတ္ေလးပါးက လြတ္ၿပီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္လို႔ အ႒ာကထာမွာ ထူးဆန္းတဲ့အေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အ႐ွင္အာနႏၵာမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေျခေထာက္လဲေျမျပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တည္လ်က္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ေနတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလဲလွဲခ်လိုက္တာ ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေခါင္းအံုးနားေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေနတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္ဘူးတဲ့။ေခါင္းအံုးေပၚ မထိေသးလို႔ လွဲအိပ္ေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဒီလု ိ ဣရိယာပုတ္ ၄-ပါးက လြတ္ၿပီးေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာတဲ့။ အ႐ွင္အာနႏၵာက ေသာတာပန္ကိုး၊ ေသာတာပန္အျဖစ္ကေနၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈျပန္ေတာ့ သကဒါဂါမိမဂ္, ဖိုလ္ေရာက္၊အဲဒီကေနၿပီး ဝိပႆနာ ႐ႈျပန္ေတာ့ အနာဂါမိမဂ္ဖိုလ္ေရာက္၊ အဲဒီကေနၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈျပန္ေတာ့ အရဟတၱမဂ္, ဖိုလ္ေရာက္၊ဝိပႆနာႏွင့္တကြ အထက္မဂ္, ဖိုလ္ ၃-ဆင့္တက္ၿပီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာ တစ္ခဏေလး၊ ဘာမွမၾကာဘူး၊ တရားဆိုတာျဖစ္ခ်င္ရင္ မၾကာဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္မဆို ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ယခု အ႐ွင္အာနႏၵာရဲ႕ ရဟႏၲာျဖစ္ပံုကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ဘာမွမၾကာဘူး၊ လွဲအိပ္ခိုက္ကေလး အတြင္းျဖစ္သြားတာ၊ တစ္ခဏကေလးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို êကိးစားၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ဒါကေလးကေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အမွတ္ကို ေလွ်ာ့မထားရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုေျပာေနတဲ့ လွဲအိပ္ခိုက္မွာလဲ ႐ို႐ိုေသေသပဲ မွတ္သြားရမယ္။ လွဲအိပ္ခ်င္ရင္လဲွခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္၊ လက္ၾကြရင္ 'ၾကြတယ္ ၾကြတယ္' မွတ္၊ဆန္႔ရင္ ဆန္႔တယ္ ဆန္႔တယ္၊ ထိရင္ 'ထိတယ္' ေထာက္ရင္ 'ေထာက္တယ္' မွတ္၊ ကိုယ္ႀကီးယိမ္းၿပီး လွဲခ်လိုက္ေတာ့'အိပ္တယ္ အိပ္တယ္' မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး လွဲခ်သြားရမယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ အိပ္ရာနဲ႔ ထိတာေတြက ဟိုနားဒီနားကအမ်ားႀကီးပဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ 'ထိတယ္ ထိတယ္'လုိ႔ တစ္ကြက္ခ်င္း တစ္ကြက္ခ်င္း စူးစိုက္ၿပီး မွတ္သြားရမယ္။အိပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ေျခ ျပင္တာေတြလဲ ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ အကုန္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။ ၾကြရင္'ၾကြတယ္ ၾကြတယ္' ဆန္႔ရင္ 'ဆန္႔တယ္' ေကြးရင္ 'ေကြးတယ္' ေ႐ႊ႔ရင္ 'ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္' အကုန္လံုး မွတ္သြားေပါ့ေလ၊ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ေစာင္းရင္ 'ေစာင္းတယ္၊ ေစာင္းတယ္' လွည့္ရင္ 'လွည့္တယ္' မွတ္၊ ဘာမွ အûပအျပင္မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ 'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္' ဒါပဲ မွတ္ေနရမယ္၊ ေစာင္းလ်က္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပက္လက္ျဖစ္ျဖစ္၊လွဲအိပ္ေနတုန္းမွာ ၿငိမ္ေနရင္ မွတ္စရာ အထူးမ႐ွိဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ဒါေလး ၂-ခုကို မွတ္ေန႐ံုပဲ။အဲဒီလို အိပ္ေနရင္လဲ စိတ္ဆိုတာကေတာ့ တျခားထြက္သြားတာ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ထြက္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကိုလဲလိုက္မွတ္ရမယ္၊ သြားရင္ 'သြားတယ္' မွတ္၊ ေရာက္ရင္ 'ေရာက္တယ္' မွတ္၊ ႀကံရင္ 'ႀကံတယ္' စဥ္းစားရင္ 'စဥ္းစားတယ္'စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးစဥ္းစားႀကံစည္တိုင္း အကုန္လံုးပဲ လိုက္မွတ္ရမယ္။ ထိုင္ေနတုန္းက အတိုင္းပါပဲ၊ စိတ္ဆိုတာကေတာ့၁-ခ်က္၊ ၂-ခ်က္ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ 'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္' ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊တံေတြးမ်ဳိတာ, ေထြးတာေတြလဲ မွတ္ရမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းတာ၊ ပူတာ၊ နာက်ဥ္ ကိုက္ခဲတာ ယားတာေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊အဲဒီ ဒုကၡေဝဒနာေတြလဲ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္မွတ္ရမယ္၊ ေကြးတာ ဆန္႔တာ လႈပ္႐ွားûပျပင္တာေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊အဲဒီကိုယ္အမူအရာေတြလဲ ûပျပင္တိုင္း ûပျပင္တိုင္း အကုန္မွတ္ရမွာခ်ည္းပဲ၊ ေနာက္အမွတ္ႏိုင္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ မ်က္စိဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၄ဖြင့္တာ မွိတ္တာ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တာေတြေတာင္ မွတ္ရဦးမွာ။ ဘာမွ အûပအျပင္ မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ေနၿပီဆိုေတာ့ 'ေဖာင္းတယ္၊ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္' ဒီလုိ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။ညဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္က်ေနေပမယ့္လို႔ အမွတ္ကိုေတာ့ လႊတ္ၿပီးမအိပ္ရဘူး၊ တရားကို တစ္ကယ္တန္း အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆုတိ ာ မအိပ္ေတာ့ဘူးအေနနဲ႔ စြန္႔စြန္႔စားစား အားထုတ္ရတယ္။''ကာမံ တေစာ စ ႏွာ႐ု စ အ႒ိ စ အဝသိႆံတု၊ သရီေရ ဥပသုႆတု မံသေလာဟိတံ၊ ယံ တံ ပုရိသထာေမနပုရိသ ဝီရိေယန ပုရိသပရကၠေမန ဝတၱဗၺံ၊ န တံ အပါပုဏိတြာ ဝီရိယႆ သဏၭာမံ ဘဝိႆတိ ဆိုတဲ့ ေဟာဒီပါ႒ိအရစတုရဂၤဝိရိယ အဂၤါ ၄-ပါး႐ွိတဲ့ ဝီရိယနဲ႔ ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ အားထုတ္ရတယ္၊ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ကယ္တမ္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ေတာ့ ကိုယ္ထဲက အေသြးအသားေတြဆိုတာ ေလ်ာ့ပါးၿပီးေတာ့ ပိန္ခ်ဳံးသြားႏိုင္တယ္၊ေျခာက္ေသြ႔ သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလို အေသြးအသားေတြ ေျခာက္ေသြ႔သြားေတာ့ ဘာက်န္မလဲဆိုရင္ အေရမွ်က်န္မယ္၊ အေၾကာမွ်က်န္မယ္၊ အ႐ိုးမွ်က်န္မယ္၊ ဒီလို အေသြးအသားေတြ ခန္းေျခာက္ၿပီးေတာ့ အေရမွ် အေၾကာမွ် အ႐ိုးမွ် က်န္ခ်င္က်န္ပါေစ၊မေလွ်ာ့ဘူး၊ အားထုတ္မယ္လို႔ ဒီလို ဝီရိယကို တင္းထားရမယ္၊ ဒီလို ဝီရိယကို အဂၤါ ၄-ပါး႐ွိတဲ့ စတုရဂၤဝီရိယလို႔ေခၚတယ္၊အေရမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု၊ အေၾကာမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု အ႐ိုးမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု၊ ဒီက်န္တဲ့အဂၤါ သံုးခုအသား, အေသြး, ေျခာက္ခန္းသြားတာက အဂၤါ ၁-ခု၊ ေပါင္း အဂၤါ ၄ ခု႐ွိတယ္၊ ဒီလို အသားေတြ ေျခာက္ခန္းၿပီး အေရမွ်အေၾကာမွ် က်န္ခ်င္လဲက်န္ပါေစ၊ လံု႔လဝီရိယျဖင့္ အားထုတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့မဂ္တရား ဖိုလ္တရားေတြ ဆိုတာ႐ွိတယ္၊ အဲဒီမဂ္တရား ဖိုလ္တရားကို မေရာက္မခ်င္း ''ငါဒီအလုပ္ကိုေတာ့ ရပ္ဆိုင္းမထားဘူး၊ မျပတ္မစဲအားထုတ္သြားမယ္''လို႔ ဒီလိုဝီရိယကို တင္းတင္းရင္းရင္းထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္တဲ့။အဲဒီလိုအားထုတ္သြားရင္ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားဆိုတာ ေရာက္လဲေရာက္ပါတယ္၊ မၾကာပါဘူး၊ ဝီရိယသာတင္းတင္းရင္းရင္းထားၿပီးမွတ္၊ မၾကာခင္ပဲေရာက္သြားမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ညာဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်င္ေပမယ့္လို႔ အမွတ္ေတာ့မလြတ္ရဘူး၊ တစ္မွတ္တည္းသာ မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေစရမယ္၊ အမွတ္ကႏိုင္ရင္လဲအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ေနမွာပဲ၊ အိပ္ခ်င္တာက ႏိုင္သြားရင္လဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပဲ၊ အိပ္ခ်င္ရင္ ''အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္''မွတ္၊မ်က္စိေမွးလာရင္ ''ေမွးတယ္''၊ ေလးလာရင္ ''ေလးတယ္''၊ မ်က္စိဖန္ရင္ ''ဖန္တယ္'' မွတ္၊ ဒီလိုမွတ္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္စိကျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကည္သြားတတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့လဲ ''ၾကည္တယ္၊ ၾကည္တယ္'' မွတ္ၿပီးေတာ့ ''ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္''ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ဘယ္လိုပဲေပမွတ္ေနေန အဟုတ္အိပ္ခ်င္လာၿပီဆိုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ရာကေတာ့မခက္ပါဘူး၊ လြယ္ပါတယ္၊ လွဲအိပ္ၿပီးမွတ္ေနရင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးေမွးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္မွာ လွဲအိပ္ေနတာက မမ်ားေစရဘူး၊ ထိုင္တာနဲ႔ စႀကႍေလွ်ာက္တာက မ်ားေစရမယ္။သို႔ေပမယ့္ ညဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္က်တဲ့အခါမွာေတာ့ လွဲအိပ္ေနရင္း ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္''မွတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ၊ ဒီလိုမွတ္ေနရင္း သူ႔အလိုလို အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွမသိလို႔မမွတ္ရေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မွာ နားရတဲ့အခ်ိန္ပဲ၊ တစ္နာရီအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္တစ္နာရီနားရတာပဲ၊ ၂ နာရီ, ၃ နာရီ, ၄ နာရီ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္လဲ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ နားရတာပဲ၊ သို႔ေပမယ့္ တကယ္တမ္းတရားအားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ၃ နာရီ, ၄ နာရီထက္ေတာ့ပိုၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မေနေစရဘူး၊ အမ်ားဆံုး ၄ နာရီေပါ့၊ ၄ နာရီဆိုရင္တကယ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ ေကာင္းေကာင္းလံုေလာက္ေနပါၿပီ။အဲဒီအိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာရင္ ႏိုးကတည္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ မဂ္ေရာက္, ဖိုလ္ေရာက္ တကယ္တမ္းအားထုတ္တဲ့ေယာဂီဆိုတာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ပဲနားရတယ္၊ ဒီျပင္ႏိုးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မေနမနား မျပတ္မစဲတစ္မွတ္တည္း မွတ္ေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ႏိုင္လို႔႐ွိရင္ ႏိုးလာတဲ့စိတ္ကေလးကိုလဲ ''ႏိုးတယ္ ႏိုးတယ္''လို႔ မွတ္ရမယ္၊အဲဒါကို မသိႏိုင္ မမွတ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'' မွတ္သြား႐ံုပဲ။စဥ္းစားေနတာကစၿပီး သိရင္လဲ ''စဥ္းစားတယ္ စဥ္းစားတယ္'' မွတ္ၿပီးရင္ ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္'' ဆက္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အသံၾကားတာကစၿပီး သိရင္လဲ ''ၾကားတယ္ ၾကားတယ္'' မွတ္၊ ၿပီးရင္ ''ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္''ဆက္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အိပ္ရာကႏိုးလ ာေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေစာင္းတာျပင္တာေတြ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြလဲ ''ေစာင္းတယ္,လွည့္တယ္, ေ႐ႊ႔တယ္, ေကြးတယ္, ဆန္႔တယ္'' စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္သြားရမယ္၊ ûပျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဦးကေလးကစၿပီး သိရင္လဲ ''ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္တယ္၊ ေစာင္းခ်င္တယ္ ေစာင္းတယ္၊ လွဲခ်င္တယ္ လွဲတယ္၊ ေကြးခ်င္တယ္ ေကြးတယ္''စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ေညာင္းတာ ပူတာေတြလဲ စၿပီးေပၚလာတတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေညာင္းတယ္ေညာင္းတယ္၊ ပူတယ္ ပူတယ္၊ ေစာင္းခ်င္တယ္ ေစာင္းတယ္၊ လွဲခ်င္တယ္ လွဲတယ္၊ ေကြးခ်င္တယ္ ေကြးတယ္'' စသည္ျဖင့္အစဥ္အတိုင္းမွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ အûပအျပင္မ႐ွိပဲ ၿငိမ္ေနျပန္ၿပီဆိုေတာ့ ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'' ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္႐ွိပါလိမ့္မတုန္းလို႔ စဥ္းစားရင္ ဒါမ်ဳိးကိုလဲ ''စဥ္းစားတယ္'' လို႔ မွတ္လိုက္ရေသးတာပဲ၊ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၅အိပ္ရာကထဦးမွပဲလို႔ႀကံရင္ ''ထခ်င္တယ္ ထခ်င္တယ္'' မွတ္၊ လက္ေျချပင္တာေလးေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြလဲအကုန္လံုးမွတ္သြားရမယ္၊ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထလာေတာ့ ''ထတယ္ ထတယ္'' မွတ္၊ ထိုင္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ ''ထိုင္တယ္ထိုင္တယ္'' မွတ္၊ လက္ေျခေတြျပင္တာ႐ွိေသးရင္ အဲဒါေတြကိုပဲအကုန္မွတ္၊ ဘာမွအûပအျပင္မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'' ဒါကို မျပတ္မွတ္ေန႐ံုပဲ။ယခု ေျပာလာခဲ့တာေတြဟာ ဣရိယာပုတ္ ၄ ပါးလံုး အေျပာင္းအလဲႏွင့္တကြ မွတ္ရမည့္ဥစၥာေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္မွတ္ခါစပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ယခုေျပာခဲ့တာေတြကို အကုန္လံုး မမွတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ ေနာက္သမာဓိဉာဏ္ အားေကာင္းလာတဲ့အခါက်မွ ဒါေတြကို ေစ့စပ္ေအာင္မွတ္ႏိုင္မွာ၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ မွတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အခုေျပာတာေလာက္မကေသးပါဘူး၊ အခုေျပာေနတာက ေခါင္းစဥ္ေလာက္႐ွိေသးတာပဲ၊ သတိ သမာဓိဆိုတာက သူ႔ဟာသူေဆာင္သြားတယ္၊အသိေတြကလဲ သူ႔ဟာသူပဲ ျမန္ျမန္သြားတာ၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သိစရာေတြကို အကုန္လံုးပဲ သူ႔ဟာသူ သိသြားပါလိမ့္မယ္၊အခုေျပာေနတာေလာက္ သိ႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားက မျပည့္စံုေသးဘူး၊ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေတာ့ အားငယ္မေနနဲ႔၊ တရားကသူ႔ဟာသူေဆာင္ၿပီး သိစရာေတြကို အကုန္လံုး ေလွ်ာက္သိသြားပါလိမ့္မယ္။ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ေရခ်ိဳးတဲ့အခါေတြမွာလဲ မွတ္ရမယ္၊ ဒါေတြကေတာ့ ျမန္ျမန္လုပ္ရတဲ့ဟာေတြမို႔မွတ္ႏိုင္သမွ် မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ ေရခြက္ဆီလက္လွမ္းတာ ကိုင္တာ ခပ္တာေလာင္းတာ ေအးတာ ပြတ္တာတိုက္တာေတြ မွတ္ႏိုင္သမွ် မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ အဝတ္အစား ျပင္ဝတ္တာေတြလည္း ႐ွိတယ္၊ အိပ္ရာ ေနရာျပင္တာေတြ တံခါးပိတ္တာ ဖြင့္တာေတြကလည္း ႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကေတာ့ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကုန္လံုးမွတ္သြားရမယ္။ထမင္းစားတဲ့အခါမွာ ထမင္းစားပြဲၾကည့္တာကစၿပီးေတာ့ ''ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္၊ ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္''မွတ္ရမယ္၊ ထမင္းပြဲဆီ လက္လွမ္းရင္ ''လွမ္းတယ္ လွမ္းတယ္'' မွတ္၊ ထမင္းနဲ႔ လက္နဲ႔ထိေတာ့ ''ထိတယ္ ထိတယ္'' မွတ္၊ထမင္းစုရင္ ''စုတယ္ စုတယ္'' မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ျပင္ေတာ့ လက္ကေလးေတြ ကလႈပ္ၿပီး ျပင္တိုင္း ျပင္တိုင္း ''ျပင္တယ္ျပင္တယ္'' မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ''ကိုင္တယ္ ကုိင္တယ္'' မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ကို ေျမႇာက္ၿပီးယူလာေတာ့''ယူတယ္ ယူတယ္'' မွတ္၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္တာလဲ ႐ွိတယ္၊ ''ငံု႔တယ္'' မွတ္၊ ပါးစပ္ထဲ ထမင္းလုတ္ကို ခြံလိုက္ေတာ့ ''ခြံ႔တယ္''မွတ္၊ လက္ကို ျပန္ခ်ေတာ့ ''ခ်တယ္'' မွတ္၊ ပန္းကန္ျပားနဲ႔ထိေတာ့ ''ထိတယ္'' မွတ္၊ ေခါင္းျပန္ေထာင္ေတာ့ ''ေထာင္တယ္''မွတ္၊ ဝါးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်က္တိုင္း အခ်က္တိုင္း ''ဝါးတယ္ ဝါးတယ္'' မွတ္၊ ဝါးေနတုန္း အရသာကိုေတာ့ ''သိတယ္သိတယ္'' မွတ္၊ သေဘာက်သြားရင္လဲ ''သေဘာက်တယ္'' မွတ္၊ ေကာင္းတယ္ထင္ရင္လဲ ''ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္''မွတ္၊ မ်ဳိခ်လိုက္ေတာ့ ''မ်ဳိတယ္''လို႔ မွတ္လိုက္ေရာ၊ အဲဒါေတြဟာ ထမင္းတစ္လုတ္စားတုန္း မွတ္ပံုပဲ၊ ေနာက္ထမင္းလုတ္ေတြမွာလဲ ဒီနည္းအတိုင္းပဲ မွတ္သြားရမယ္၊ ဟင္းရည္ေသာက္ေတာ့လဲၾကည့္တာ, ျမင္တာ, လက္လွမ္းတာ, ဇြန္းကိုကိုင္တာ,ေကာ္တာ, ခပ္တာ, ယူလာတာ, ေသာက္တာ, မ်ဳိခ်တာ ဒီလိုဟာေတြအကုန္လံုးပဲ မွတ္သြားရမယ္၊ ဒီထမင္းစားရာမွာလဲအမွတ္ရ ခက္တယ္၊ မွတ္စရာေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ၊ မွတ္ခါစပုဂၢိဳလ္ေတြမွာေတာ့ ေမ့သြားတာေတြ မမွတ္ႏိုင္တာေတြကမ်ားေနတာပဲ၊ သို႔ေပမယ့္ အကုန္လံုး မွတ္မယ္လို႔ ဒီလုိစိတ္ကေတာ့ တင္းထားရမယ္၊ သူ႔ဟာသူ မမွတ္ႏိုင္လို႔ ခုန္ေက်ာ္သြားတာေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မွတ္ခါစ႐ွိေသးတာကို ေမ့သြားတာလဲ ႐ွိဦးမွာေပါ့၊ ေနာက္က်င့္သားရလာတဲ့အခါက်ေတာ့အကုန္လံုး ေစ့စပ္ေအာင္ မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ေဟာ အခုေျပာခဲ့တာဟာ မွတ္ပံုေတြ အေတာ္စံုသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အက်ယ္ႀကီးေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ လိုရင္း႐ႈမွတ္စရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ထပ္ၿပီးေျပာဦးမယ္။အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆိုတာက ႐ႈမွတ္စရာက နည္းနည္းပဲ႐ွိပါတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါဆိုရင္ ေျခလွမ္းကိုသာ မွတ္ေန႐ံုပဲ၊ ''ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္'' အဲဒါကေလးႏွစ္ခု မွတ္ေန႐ံုပဲ၊ ျမန္ျမန္ သြားတဲ့အခါမွာ ''ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္'' လို႔ ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္း တစ္ခါ တစ္ခါ မွတ္သြားရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္းသြားတဲ့ အခါမွာ ''ၾကြတယ္, ခ်တယ္၊ ၾကြတယ္, ခ်တယ္'' ဒီလု ိ ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္း ႏွစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ၿငိမ္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့အခါမွာဆိုရင္ ''ေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္'' ဒါကေလး ႏွစ္ခု မွတ္ေနရမယ္၊ လွဲအိပ္ေနတဲ့အခါမွာလဲ ဘာမွအထူးမွတ္စရာ မ႐ွိဘူးလို႔ဆိုရင္ ''ေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္, ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္,ပိန္တယ္'' ဒါမွ မွတ္ေနရမယ္၊ ယခု ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့ မွတ္စရာက နည္းနည္းပါပဲ၊ မမ်ားပါဘူး။ဒီလုိ ''ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္'' မွတ္ေနရင္း စိတ္ကူးေတြက တျခားထြက္သြားရင္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြကို လိုက္မွတ္ရမယ္၊ သူတို႔ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ စိတ္ကူးရင္ ''စိတ္ကူးတယ္'' မွတ္၊ စဥ္းစားရင္ ''စဥ္းစားတယ္'' သြားရင္''သြားတယ္'' ေရာက္ရင္ ''ေရာက္တယ္'' ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မွတ္ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ျပန္မွတ္၊ တံေထြးမ်ဳိးရင္ေထြးရင္လဲ ဒါေတြကို လိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာျပန္မွတ္၊ ေညာင္းတာ ပူတာ နာက်င္ကိုက္ခဲတာ ယားတာေတြ႐ွိရင္ အဲဒါေတြကိုလဲ လိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ျပန္မွတ္၊ အဲဒီအထဲက ေကြးလိုက္ဆန္႔လိုက္ လႈပ္႐ွားလိုက္ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၆ေခါင္းငံု႔လိုက္ ေမာ့လိုက္ ယိမ္းလိုက္ ထိုင္လိုက္ ဒီလိုအûပအျပင္ ႐ွိရင္ ႐ွိျပန္ရင္ အဲဒါေတြကိုလိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္ ျပန္မွတ္သြားရမယ္။ဒီနည္းအတိုင္း မွတ္ေနရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွတ္ႏိုင္တာေတြကမ်ားလာလိမ့္မယ္၊ မွတ္ခါစမွာေတာ့ စိတ္ေတြကဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ မမွတ္ႏိုင္တာေတြက မ်ားေနတတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပ်က္ရဘူး၊ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္အစမွာေတာ့ ဒီလိုခ်ည္း အမွတ္ရခက္ၾကတာပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်င့္သားရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ေတြက ေျပးကို မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေျပးတိုင္း ေျပးတိုင္း မွတ္မိၿပီးသိ, သိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၾကာေတာ့ လံုးလံုးကို မေျပးေတာ့ဘူး၊ မွတ္စရာ အာ႐ံုထဲမွာသာ စိတ္ကေလးဟာ ကပ္ကပ္ၿပီး တည္ေနေတာ့တာပဲ၊ ဟိုက ေဖာင္းလိုက္တာနဲ႔ ဒီက ''ေဖာင္းတယ္''လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ဟာ ကိုက္ကိုက္ၿပီးက်ေနတယ္၊ ဟိုက ပိန္လိုက္တာနဲ႔ ဒီက ''ပိန္တယ္''လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ၿပီး က်ေနတာပဲ၊မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္စရာအာ႐ံုနဲ႔ အသိဟာ တြဲလ်က္ တြဲလ်က္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ မွတ္စရာ႐ုပ္နဲ႔ မွတ္သိတဲ့နာမ္ဒီ႐ုပ္နာမ္ ၂-ခုဟာ အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ တစ္စံု တစ္စံု ျဖစ္ေနတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါရယ္လို႔ ဘယ္႐ွိလိမ့္မတုန္း၊ ဒီ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ဒီစိတ္ကေလး ၂-ခုတည္းပဲ တြဲတြဲၿပီး ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတြ႔သြားပါလိမ့္မယ္။ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းနဲ႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ၂-ခု တျခားစီကြဲလာတယ္၊ ေဖာင္းတက္လာတဲ့႐ုပ္နဲ႔ေဖာင္းတယ္လို႔ သိတဲ့စိတ္ကေလးေတြ၊ ပိန္က်သြားတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ပိန္တယ္လို႔သိတဲ့ စိတ္ကေလး၊ ၾကြလိုက္တာနဲ႔ ၾကြတယ္လို႔သိတဲ့စိတ္ကေလး လွမ္းလိုက္တာနဲ႔ လွမ္းတယ္လို႔သိတဲ့စိတ္ကေလး၊ ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်တယ္လို႔လဲ သိတဲ့စိတ္ကေလး၊ ဒီ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ၂-ခု၊ ၂-ခုဟာ တြဲခနဲ တြဲခနဲ တစ္စံု တစ္စံု ကိုက္ကိုက္က်ေနတာကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ပိုင္းျခားၿပီး သိလာတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္စရာ သိစရာ ႐ုပ္တရားကတစ္မ်ဳိး မွတ္သိေနတဲ့ နာမ္တရားကတစ္မ်ဳိး ဒီ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ ဒါကေလး ၂-ခု ႐ွိတာပဲလို႔ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔႐ွင္းၿပီး သိလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါဟာ နာမ္႐ုပ္ကိုပိုင္းျခားသိတဲ့ ''နာမ႐ူပ ပရိေစၧဒၵဉာဏ္'' သူဟာဝိပႆနာဉာဏ္ေတြရဲ႕ အစပဲ၊ သူက အခ်ိဳးက်ဖို႔အေရးႀကီးတယ္။အဲဒီက ေနာက္ဆက္မွတ္ေနရင္ အေတာ္ၾကာေတာ့ သမာဓိဉာဏ္က သူ႔ထက္အားေကာင္းလာတယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မွတ္ေနရင္း ေပၚေပၚၿပီး တစ္ခဏခ်င္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာေတြ ကုယိ ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ ပကတိလူေတြကေတာ့႐ုပ္ေရာ နာမ္ေရာဟာ တစ္သက္လံုး၊ တစ္ဘဝလံုး ၿမဲတည္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုန္း႐ုပ္ကလည္း ယခုထက္ထိလူႀကီး႐ုပ္ ျဖစ္လာတယ္ ထင္ေနၾကတယ္၊ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုန္းက စိတ္ကပဲ ယခုထက္ထိလူႀကီးစိတ္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ႐ုပ္ေရာ စိတ္ေရာဟာ ငါတစ္ေယာက္တည္းလို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ၿမဲတည္ေနတဲ့ တရားရယ္လို႔မ႐ွိဘူး၊ အခုျဖစ္အခုပဲ ပ်က္ေနတာခ်ည္းပဲ၊ မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔ေတာင္ မၾကာဘူး၊ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ဒီေလာက္အျဖစ္အပ်က္ ျမန္ေနတဲ့တရားေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းပင္ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔သြားမွာ၊ ေဖာင္းတာ ပိန္တာမွစၿပီး မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းပင္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာေတြကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ ဒီလို မွတ္ေနရင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ''မၿမဲတဲ့ တရားေတြခ်ည္းဘဲဆိုတာ သေဘာက်လာမယ္၊ အဲဒီလို မၿမဲတာေတြခ်ည္းဘဲလို႔ သေဘာက်တာဟာ ''အနိစၥာ၊ ႏုပႆနာဉာဏ္'' တဲ့။ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေပၚခ်ည္ေပ်ာက္ခ်ည္နဲ႔ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲလို႔လဲ ဝင္လာမယ္၊ အဲဒါက ''ဒုကၡာႏုပႆနာဉာဏ္''ပဲ၊ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ အခံခက္တာေတြကလည္း အေျမာက္အမ်ား ေတြ႔ရေတာ့ ''ဆင္းရဲအစုအေဝးႀကီး'' လို႔လဲ ထင္လာမယ္၊အဲဒါလဲ ''ဒုကၡာႏုပႆနာ'' ပဲ။ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွတ္ရတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြက ကိုယ့္အလိုအတိုင္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့တရားေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကိုခ်ည္း ေတြ႔ေနရေတာ့ အစိုးမရတဲ့တရားေတြပဲ၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါေကာင္ ငါေကာင္မဟုတ္တဲ့သေဘာတရားေတြပဲလို႔ ဒီလိုပဲမွတ္ေနရင္း သေဘာက်သြားမယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ''အနတၱာႏုပႆနာ''ပဲ။အဲဒီ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ အသိဉာဏ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုတဲ့အခါမွာ ဒီလို႐ႈမွတ္ေနရင္းထဲကပဲ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကိုေရာက္သြားမွာပဲ၊ ေ႐ွးတုန္းက ဘုရားရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားၾကတယ္ဆိုတာကလဲဒီဝိပႆနာလမ္းကခ်ည္းသြားရတာပဲ၊ ဝိပႆနာမပါပဲနဲ႔ နိဗၺာန္ကို မသြားႏိုင္ဘူး၊ တရားနာေနရင္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာေတြလဲ နည္းနည္းေတာ့႐ႈမွတ္သြားေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာဆိုတာ အားလံုးေသာ ဘုရားရဟႏၲာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားတဲ့ လမ္းမႀကီးတဲ့၊ ဝိပႆနာဆိုရင္ သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးထဲက တစ္ပါးပါးေတာ့ မုခ်ပါဝင္ေနတယ္၊ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ ဆိုတာလဲ အားလံုးေသာ ဘုရားရဟႏၲာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားတဲ့ နိဗၺာန္လမ္းမႀကီးပဲ။ယခု တရားအားထုတ္မယ့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အဲဒီဘုရားရဟႏၲာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားထားတဲ့ နိဗၺာန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ မဂ္တရား ဖိုလ္တရား နိဗၺာန္တရားကို ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းၿပီးဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္ႀကီး ၁၇ûပထားတဲ့ ကုသိုလ္ပါရမီေတြ႐ွိေနလို႔ မဂ္, ဖိုလ္, နိဗၺာန္ကို ယခု ဘဝမွာပဲရထိုက္တဲ့ ပါရမီကံ ျပည့္စံုေနလို႔ ဘုရားရဟႏၲာအရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သြားထားတဲ့ သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ငါတို႔ယခု ေရာက္ေနၾကရတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ၾကရမယ္၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလဲ ႐ွိၾကရမယ္၊ ဒီလမ္းမႀကီးက အစဥ္အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားလို႔႐ွိရင္ ေ႐ွးက ဘုရားရဟႏၲာအရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔သိထားတဲ့ သမာဓိဉာဏ္ အထူးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ရေတာ့မွာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့ကမွ မေတြ႔ဖူးေသးတဲ့စိတ္တည္ၾကည္မႈ သမာဓိေတြကိုလည္း ေတြ႔ရမယ္၊ အဲဒီသမာဓိေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရားအရသာထူးေတြ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစရာေတြ အေကာင္းေတြကိုလဲ အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔ရသြားမယ္။ၿပီးေတာ့႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ေတြကိုလဲ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ပဲ ေတြ႔ၿပီး သိသြားမယ္၊ အဲဒါဟာအသိဉာဏ္ေတြ ျပည့္စံုတဲ့အခါမွာ ဘုရားရဟႏၲာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔ထားတဲ့ မဂ္တရား, ဖိုလ္တရား, နိဗၺာန္တရားေတြဆိုတာကို မ်က္ေမွာက္ေတြ႔ၿပီး သိသြားမယ္၊ အဲဒါဟာ မၾကာေတာ့ဘူး၊ ယခုအားထုတ္ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေတြ႔သြားမယ္၊ တစ္လအတြင္း၊ အရက္ ၂ဝ အတြင္းမွာလဲ ေတြ႔သြားႏိုင္တယ္၊ ၁၅ ရက္အတြင္း ေတြ႔သြားႏိုင္တယ္၊ ပါရမီ အင္မတန္ထူးတဲ့ တစ္ဦးတေလမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ၇ ရက္ အတြင္းမွာေတာင္ ေတြ႔သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရဟႏၲာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔သိထားတဲ့ မဂ္တရား, ဖိုလ္တရား, နိဗၺာန္တရားေတြကို ယခု ၁၅ရက္၊ အရက္ ၂ဝ အတြင္း၊ တစ္လအတြင္းမွာပဲ ဧကန္ေရာက္ရေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားရမယ္၊ အဲဒီ မဂ္, ဖိုလ္,နိဗၺာန္တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ ဆိုက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အပါယ္က်ေစႏိုင္တဲ့ သကၠာယဒိ႒ိ ဝိစိကိစၧာေတြကင္းလို႔အပါယ္သံသရာႀကီးက လြတ္ေျမာက္သြားရေပေတာ့မယ္၊ တစ္သံသရာလံုးေလွ်ာက္ၿပီး ေတြ႔သြားရမယ္ အပါယ္ဆင္းရဲေတြမွယခုအားထုတ္ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းကေလးအတြင္း မၾကာမီအတြင္းမွာပဲ ဧကန္မုခ် လြတ္ေျမာက္သြားရေပေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၿပီးေတာ့ၾကဳိးစားအားထုတ္ၾကရမယ္။အျပည့္အစံု ၾကဳိးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘုရားရဟႏၲာ အရိယာအ႐ွင္ျမတ္တို႔ မ်က္ေမွာက္ေတြ႔သိအပ္ေသာ နိဗၺာန္တရားကို မဂ္ဉာဏ္, ဖိုလ္ဉာဏ္ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ဝိပႆနာအလုပ္ေပး တရားေတာ္ႀကီးၿပီး၏။