တရားအားထုတ္တာ ဘာအက်ိဳးရိွလို႔လဲ
တရားေတာ္၏ေက်းဇူးကို သိလာေသာအခါ တိုက္တြန္းေပးသူ မရိွပါဘဲလ်က္ တရားအားထုတ္ျခင္း အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ပို၍ လုပ္လာမိသည္။
ထိုအခါတြင္ ရင္းႏွီးေသာသူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာၾကသည္။
“တရားအားထုတ္တာ (သူတို႔အဆိုေတာ့ တရားထုိင္တာ) ဘာမ်ားအက်ိဳးရိွလို႔လဲ” ဟူ၍ပင္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အက်ိဳးရိွသည္ကိုေတာ့ မေရးလိုေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ အက်ိဳးေက်းဇူး (ပစၥဳပၸန္တြင္) ရိွသည္ကိုေတာ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးတစ္ခုျဖင့္ တင္ျပရင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တရားထုိင္တာ ဘာအက်ိဳးထူးရိွသလဲ-ဟု ေမးလာသူတို႔အား ေျဖဆိုပါရေစေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏို႔ညွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိသားစုတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ ႏို႔စို႔ ညီအငယ္တစ္ေယာက္ ရိွသည္။
တစ္ေယာက္တည္းေသာ ညီမို႔ အသက္အရြယ္ေတြ ဘယ္လိုရလာေသာ္လည္း၊ အစ္ကိုႀကီး အဘအရာ သေဘာ ထားကာ ညီ၏ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ လ်စ္လ်ဴမျပဳႏိုင္ခ့ဲ။ လ်စ္လ်ဴမျပဳႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ၀မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္း နည္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္း၊ စိတ္ညစ္ရျခင္းေတြကေတာ့ နိယာမအတိုင္း ခံစားရသည္သာ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ညီငယ္သည္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ရသေတြကို ယူေဆာင္ေပး သည္ထက္ (ေလာကဓမၼတာထင္ပါရဲ႕) ၀မ္းနည္း၊ စိတ္ညစ္ရျခင္းေတြကိုသာ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရိွသည္။
အဆိုးဆုံးကေတာ့ အရက္ေသစာကို အလြန္အကၽြံေသာက္စားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္သေဘာထားေလးက မဆိုး၊ သို႔ေသာ္ အရက္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ စိတ္ထားေတြပါ အကုန္ေျပာင္းလဲ သြားေတာ့သည္။
ထိုစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အရက္ေသစာႏွင့္ေတာ့ လုံး၀ကင္းျပတ္ခ့ဲသည္မဟုတ္၊ အရက္ေသစာ တို႔၏ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ပညာတတ္သူ၊ ပညာမ့ဲသူ၊ ခ်မ္းသာသူ၊ ဆင္းရဲသူ မည္သူ႔မွ် မ်က္ႏွာမလိုက္ပဲ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံၾကရ သည္ပင္။
ဖ်က္ဆီးခံရသူျခင္းအတူတူ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဒဏ္ေရာ သူ႔ဒဏ္ပါ ခံရသည္။
လင္မယားရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီ။ ခယ္မျဖစ္သူက တငိုငို တရီရီ ေရာက္လာျပန္ၿပီ။
စီးပြါးမရိွ၊ အိမ္မသာယာ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးရျပန္ၿပီ၊ သို႔ေသာ္ ထိုေငြေၾကးကလည္း အက်ိဳးရိွေသာ အသုံးခ်မႈသို႔ မေရာက္၊ သုံးျဖဳန္း ေသာက္စားပစ္သည္က မ်ားသည္။
ဆုံးမ ေျပာဆိုေလတိုင္းလည္း မုသာ၀ါဒမုန္တိုင္းေတြႏွင့္ တန္ျပန္ခံစစ္ဆင္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ညီေတာ္ေမာင္တို႔ မိသားစုငါးေယာက္သည္ လုံးလည္ခ်ာလည္ျဖင့္ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲ၊ ဒုကၡေတြ ခ်ာလည္ပတ္ရမ္း၍သာ ေနရသည္။
အရက္ေသစာသည္ မေကာင္းမႈ၌ အေတာ္အစြမ္းထက္ပုံရသည္။ ေသာက္သုံးသူကိုလည္း ဖ်က္ဆီးသလို၊ ေသာက္သုံးသူ၏ ၀န္းက်င္ကိုလည္း ထိခိုက္ေစသည္။ အရက္ေသစာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြလည္း ေပးထားေသာ ကတိအတိုင္း မေဆာင္ရြက္ႏိုင္၊ လုပ္အားစြမ္းရည္က်၊ ၾကာေတာ့ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္သူႏွင့္ တျခားသူမ်ားက အလုပ္တဲြမလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကပင္ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ မေနႏိုင္၊ ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္၊ ေခ်ာ့ေမာ့၊ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ေပးကမ္း၊ ျဖတ္ေတာက္ နည္းေပါင္းစုံစြာျဖင့္ အရက္ျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္၊ အေသးစိတ္သာ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေဖာ္ျပ၍ ကုန္မည္မထင္ေလာက္ေသာ ဆိုးက်ိုးမ်ား၊ စိတ္ပ်က္စရာမ်ား၊ တစ္ပုံတစ္ပင္၊ အကုသိုလ္တရားကလည္း သူ႔အေပၚ ထာ၀စဥ္တြယ္ကပ္လ်က္။
၄င္းထဲမွ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေ၀းမွာသြား၍ အလုပ္လုပ္ရသူမို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို လွမ္းေမး၍ ညီေတာ္ေမာင့္မိသားစုအေျခအေန စူးစမ္းရ၏။ ထမင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္၍ စီးပြါးရွာေနၾကေၾကာင္း၊ အေသာက္ေလးလည္း နည္းနည္းေလ်ာ့လာေၾကာင္း သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စီးပြါးေရးအဆင္ေျပစဥ္ကာလမို႔ ၄င္းတို႔အားရိွသြားေစရန္၊ လုပ္ငန္းေလး ပိုမိုႀကီးလာလွ်င္ စိတ္ညစ္လို႔ေသာက္တယ္ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္လည္း ေလ်ာ့ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ေငြက်ပ္သုံးေသာင္းခဲြ(၁၉၉၈ ခုနစ္ကာလ) ပ့ံပိုးေပးလိုက္ပါဟု ဇနီးကိုမွာသည္။ ဇနီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္မွာသည့္အတိုင္း ေျပာဆို၍ ညီေတာ္ေမာင့္လက္ထဲ က်ပ္သုံးေသာင္းခဲြံထည့္လိုက္သည္။ ညေနပိုင္းတြင္ သမီးအငယ္ဆုံး ရုတ္တရက္ နာမက်န္း၍ ေဆးရုံတင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေထာက္ပ့ံလိုက္ေသာေငြက်ပ္ သုံးေသာင္းခဲြကုန္ ေသာအခါ သမီးေဆးရုံမွ ျပန္ဆင္းလာသည္။
ေၾသာ္-အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးယစ္သူ၏ အကုသိုလ္သည္ကား မေသးလွေၾကာင္း အလြန္ထင္ရွားေသာ ျပယုဂ္ေပတည္း။ အိတ္ေပါက္ႏွင့္ ဖားေကာက္သက့ဲသို႔ သဲထဲေရသြန္သက့ဲသို႔ပင္ အလြန္သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပင္။
ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာက့ဲသို႔ပင္ အေၾကာင္းအရာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာျဖင့္ ညီေတာ္ေမာင္မိသားစု နာလန္မထူ ၾက။ ကိုယ္က ကယ္မလိုက္၊ ေထာက္ပ့ံလိုက္၊ သူ႔မွာေတာ့ ပိုမိုနစ္သလို ျဖစ္လိုက္ျဖင့္ မေထာက္ပံ့ရဲေလာက္ေအာင္ပင္ ခံစားရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လြန္လာသည္။ ဒုကၡေပါင္းစုံကို ခါးစည္းခံရင္းသာ ေနလာသည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ-
ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာသားႏွင့္ထုထားသူမို႔နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေသာက္တယ္ဆိုေသာ ဒဏ္ကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခံရသည္သာ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အရင္ျပဳျပင္ရသည္။ နည္းနည္းေသာက္သညဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုပါစြန္႔၊ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားႏွင့္ေ၀းရာ၊ ကုသိုလ္တရားတို႔ ပြားမ်ားေစရာလမ္း မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ကို မီွခိုရင္းျဖင့္ တရားေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရေတာ့သည္။
တရားေတာ္၏ေက်းဇူးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ခံစားလာရေသာအခါတြင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ၾကည္လင္ျပတ္သား လာသည္။ ကိုယ့္၏ ညီငယ္တစ္ေယာက္ဟု တဏွာ၏မွားယြင္းရစ္ေႏွာင္မႈကိုလည္း ျမင္လာသည္။ တဏွာႀကီးေလ အပူႀကီးေလ ဆိုသည္ကိုလည္း သိလာသည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်ပ္တည္းလွေသာ ဘ၀ၾကမ္းႀကီးကို လ်စ္လ်ဴျပဳ၍ ထင္တိုင္းႀကဲေနသည့္ အရက္ေသစာေသာက္စားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ အလိုမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္သားရေတာ့ မည္။
တစ္ရက္-
သူႏွင့္အတူ သူ႔ကို ထာ၀စဥ္ တြယ္ကပ္ေနေသာ ေသာက၊ ဒုကၡ၊ ေမာဟအစုအေ၀းျဖင့္ အိမ္သို႔ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စကားရွည္ႀကီး ေျပာရေတာ့သည္။
သူ အရက္ေသစာေသာက္စားေနသမွ် ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ် ကူညီေတာ့မည္မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ သူ႔ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ သိန္းရာခ်ီ၍ ခ်မ္းသာလာလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေက်းဇူးဆပ္ရန္ အေၾကာင္းျပ၍ပင္ မဆက္ဆံေတာ့ရန္ အေၾကာင္း၊ အရက္ျဖတ္၍ တရားအားထုတ္မည္၊ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ယခင္ကက့ဲသို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္သမွ် ကူညီသြားမည့္အေၾကာင္း ေျပာ၍၊ ေအာက္ပါစာစုေလးကိုေရး၊ ကြန္ျပဴတာစာစီ၊ ပလတ္စတစ္ေလာင္း၍ “ကဲ- ငါ့ညီ၊ မင္းအိမ္မွာ မင္းျမင္သာတ့ဲေနရာမွာသာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ေတာ့” ဟူ၍ မွာၿပီး၊ ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။
၄င္းစာစုေလးမွာ-
ငါ့ညီ -
တရားအလုပ္ အားမထုတ္က
ငါ့ကို အစ္ကို မေခၚေလႏွင့္။
ငါ၏အကူ မယူေလႏွင့္။
ငါ၏စကား မၾကားေလႏွင့္။
င့ါကိုျပဳစု မယုေလႏွင့္ ။
ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ဘ၀ဒဏ္ကို၊
မင္းကိုယ္ပိုင္စံ၊ ကိုယ္တိုင္ခံ၍၊
ေ၀းရာမွာေန စံပါေလ။
ကၽြန္ေတာ္မွာၾကား၍ ေပးလိုက္ေသာ ပလတ္စတစ္ေလာင္း “ကဗ်ာစကား” စာရြက္ကေလးကို ကိုင္၍၊ အိမ္မွ ထြက္သြားေသာ ညီေတာ္ေမာင္၏ ေက်ာျပင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္း။ အို-တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ၊ ဒီလိုမွ မျပတ္သားရင္ အသက္ငါးဆယ္နားကပ္လာသည့္ ညီေတာ္ေမာင္ႏွင့္ သူ႔မိသားစဘ၀ ပစၥဳပၸန္၊ သံသရာ ႏွစ္ျဖာ အက်ိဳးယုတ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေလာ။
ကၽြန္ေတာ့္စာေလးယူသြားၿပီးေနာက္၊ ေပၚမလာေတာ့ပါ။ ငါမွားမ်ားသြားၿပီလား။ ရက္စက္ရာ က်ေနၿပီလား။ ေၾသာ္–ကိုယ္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္မပိုင္၊ ဒီၾကားထဲ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း သမုဒယကိုပယ္၊ အမွန္ျမင္စိတ္ကို ပြား၍ေနရ သည္။ သူလည္း အမွန္ျမင္ပါေစ၊ ျမင္ပါေစ-ဟု အေ၀းကသာ ေမတၱာပို႔၍ ေနရေတာ့သည္။
တစ္လခန္႔ၾကာေသာအခါ ညီေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျခခ်လာျပန္ေတာ့သည္။
သတိကိုကပ္၍-
“ကဲ–ငါ့ညီ၊ တရားအေၾကာင္းလား၊ တျခားအေၾကာင္း ေျပာမွာလား”
ၫိႈးငယ္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္- “ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ အစ္ကို႔ကို လာတိုင္ပင္တာပါ”
စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ၀မ္းသာသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို နည္းနည္းတည္ထားရင္း-
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်ိဳ႕ လဲြမွားေသာ အယူတစ္ခုရိွသည္ထင္သည္။
လူဆိုးကို ရဟန္းခံေပးလိုက္လွ်င္ လူေကာင္းျဖစ္မယ္၊ အကုသိုလ္ေတြေပ်ာက္၊ ကုသိုလ္ေတြေရာက္မယ္ ထင္ၾက သည္။ စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းလာမည္ ထင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ အလြန္မွားယြင္းေသာ ခံယူခ်က္အျဖစ္သာ ယူဆမိသည္။
လူေတြ အဓိက ဒုကၡေရာက္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းခံမွာ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ မွားယြင္းေသာ အယူ၊ အတၱ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တို႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ငါ-ဟုထင္ေနေသာ ရုပ္ႀကီးေၾကာင့္မဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကိုျပင္ဖို႔ထက္ ရုပ္ႀကီးကို သကၤန္းေျပာင္း၀တ္ရုံျခင္းမွ်ႏွင့္ေတာ့ “မေကာင္းမႈေပ်ာက္၊ ေကာင္းမႈေရာက္” မျဖစ္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္သည္။ ထိုထက္ ပိုဆိုးသည္ကား ဒုလႅဘရဟန္းခံေသာ္လည္း ၀ိနည္းသိကၡာနားမလည္၊ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္လွ်င္ ေဆးေၾကာင့္ပိုေလးေနဦးေတာ့မယ္၊ ထို႔ေၾကာင့္-
“မင္း- အစ္ကို႔စကားနားေထာင္မလား”
“နားေထာင္ပါ့မယ္”
“ဒီလိုဆိုရင္ တရားအားထုတ္ကြာ၊ (၁၀)ရက္”
သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္မွ မလုပ္တတ္ပဲ……….”
“မင္း- အ့ဲဒီအတြက္ေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔၊ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုအားထုတ္ရမယ္ဆိုတာကို တရားျပဆရာ ေတြက ေသခ်ာသင္ေပးလိမ့္မယ္။ မင္းကေတာ့ ခိုင္းတာေတြကို တစ္သေ၀မတိမ္း လိုက္လုပ္ရုံပဲ၊ အစအဆုံး ငါစီစဥ္ေပး မယ္၊ ဘယ္လုိလဲ”
“အစ္ကို႔သေဘာပါပဲ”
ဤသို႔ျဖင့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဂုရုႀကီးဦးဂိုအင္ကာ၏ တရားစခန္းသို႔ ပို႔ေပးခ့ဲသည္။
(၁၀)ရက္ျပည့္ေသာအခါ သြားႀကိဳ၍ အိမ္ကို ပို႔ေပးလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေက်နပ္၀မ္းသာေနမိသည္။ ညီေတာ္ေမာင့္မ်က္ႏွာကလည္း အရင္ထက္ ၾကည္လာသည္၊ ၿငိမ္လည္း အေတာ္ေလးၿငိမ္လာသည္။
“အိမ္ေရာက္ရင္လည္း တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ဆရာမွာတ့ဲအတိုင္း တရားထိုင္ကြာ” ဟု မွာထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခ့ဲသည္္။
ေနာက္ ၁၅-ရက္၊ ရက္-၂၀ခန္႔ ၾကာေသာအခါ တစ္ေခါက္ေရာက္လာျပန္သည္။
တရား ေနာက္တစ္ပတ္၀င္ခ်င္ေသးသည္ ဟူသတည္း။
ထိုအေခါက္တြင္လည္း အစစအရာရာ တာ၀န္ယူ၍ ကၽြန္ေတာ္ပို႔ေပးရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုမွာလည္း ႀကိတ္၍ ၀မ္းသေနၾကသည္။
ဒုတိယတစ္ေခါက္ကိုလည္း ေအာင္ျမင္စြာပင္ ျပန္ထြက္လာ၍ ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေတာ့သည္။
လက္တြင္ ဆဲြလာေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကေလးအတြင္း၌ လိေမၼာ္သီး(၃)လုံး ေတြ႔ရသည္။
အိ္မ္ထဲ၀င္၊ပန္းကန္ထဲတြင္လိေမၼာ္သီး(၃)လုံးထည့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ညီေတာ္ေမာင္ ေရာက္လာသည္။
“အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါ”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အ့ံၾသသြားသည္။
သို႔ေသာ္-
“မလိုဘူးထင္ပါတယ္ကြာ”
“လိုပါတယ္အစ္ကိုရာ၊ အစ္ကိုက ေက်းဇူးရွင္ပါ”
အထက္ေအာက္ ညီအစ္ကိုဆိုတာ တစ္ခုတ္တစ္ရေတာ့ ရိုေသကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ မရိွၾကလွပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း မလိုအပ္လွပါ။ သို႔ေသာ္ ကန္ေတာ့္သူမွာ ရေသာကုသိုလ္ကိုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္၍-
“ေအးေလ ကန္ေတာ့ခ်င္လည္း ကန္ေတာ့ေပါ့ကြာ”
လိေမၼာ္သီးပန္းကန္ေလးကို ေရွ႕ခ်၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုေသစြာကန္ေတာ့့ေနေသာ ညီငယ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းႀကီးျဖစ္ရသည္။
အသက္ရွည္၊ အဆင္းလွ၊ ဉာဏ္ပညာႀကီး၊ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ႀကီးေစျခင္း ဆိုတာေတြသာမက “၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ေသဆုံးျခင္းကာလ မ်က္ေမွာက္ျပဳသည့္တိုင္ မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ႏိုင္ပါေစ” ဟု ဆုေခၽြရသည္။
စိတ္အကဲေလးလည္း စမ္းလိုေသးသျဖင့္-
“မင္း အရက္ကိုေတာ့ ဒီလို တုံးတိႀကီးျဖတ္လို႔ ျဖစ္ရဲ႕လား၊ နည္းနည္းမွ်ဥ္းျဖတ္”
“မေနာက္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔အလိုလိုကို မေသာက္ခ်င္ေတာ့တာပါ၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အရင္က အစ္ကို ေျပာဆိုဆုံးမခ့ဲသမွ်ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းဖို႔ အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က တစ္ခုမွ် အေကာင္းမထင္ခ့ဲတာပါ၊ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသြားပါၿပီ”
တရားေတာ္၏ေက်းဇူးကား ႀကီးမားေလစြ။
တရားေစာင့္သူကို တရားေတာ္က ေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္ေသာ အကာလိေကာ တရားေတာ္ မဟုတ္ပါေလာ။
ယခုစာေရးခ်ိန္အထိ ညီေတာ္ေမာင္ေရာ မိသားစုပါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလၿပီ။
ယခင္ မယုံၾကည္သူေတြက ယုံၾကည္လာ၍ အလုပ္ေတြလည္း ရလာသည္။
သူႏွင့္ခရီးသြားလွ်င္ သတိထားမိတာ တစ္ခုကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အို အားငယ္သူမ်ားကို ကားေပၚတြင္ ေနရာ ဖယ္ေပးျခင္း၊ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းေတြ ျပဳလာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ယခင္ကက့ဲသို႔ပင္ သူ႔အေပၚ၌ ေငြေၾကးဥစၥာေစာင့္ေရွာက္သည္ကိုပင္ သင့္တင့္စြာသာ လက္ခံေတာ့သည္။ တခါတရံမ်ား “ရတယ္အစ္ကို၊ မလိုေသးပါဘူး” ဟု ျငင္းပယ္သြားေသးသည္။
ညီေတာ္ေမာင္ကား အေတာ္ပင္ ေျပာင္းလဲခ့ဲေပၿပီ။
အခြင့္သာသည္ႏွင့္ ဂုရုႀကီးရိပ္သာတြင္ သြား၍ ဓမၼလုပ္သားအေနျဖင့္ လုပ္အားေပးလိုက္ေသးသည္။
ေန႔စဥ္လည္း ပုံမွန္တရားထုိင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။
သူ႔လို တရားထိုင္ခ်င္သူေတြကို လိုက္ပို႔သည္။
(၁၀)ရက္ တရားစခန္း ငါးႀကိမ္၀င္ၿပီးျဖစ္၍ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ (၁၀)ရက္စခန္းလည္း တစ္ႀကိမ္၀င္ၿပီးေခ်ၿပီ။
အရက္ဆိုသည္မွာကေတာ့ (၁၀)ရက္စခန္း စ၀င္ၿပီးသည္မွ ယေန႔ထိ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ေလးလတိုင္ခ့ဲၿပီ၊ လုံး၀ စိတ္မကူးေတာ့။ အလိုလိုပင္ ျပတ္၍ေနသည္။
တရားေဖာ္ျဖစ္လာေသာ ညီငယ္ကိုေတာ့ သတိေပးရသည္။
“ငါ့ညီေရ၊ တဏွာေကာက္က်စ္ပုံကိုေတာ့ သတိမလြတ္ေစနဲ႔ေနာ္၊ စိတ္ကို အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ကြာ၊ မခိုင္ရင္ေတာ့ ယိုင္ေအာင္ တြန္းဖို႔ ေစာင့္ေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲကြာ”
ကၽြန္ေတာ့္အား ေမးေလ့ရိွေသာ တရားအားထုတ္တာ ဘာအက်ိဳးရိွလို႔လဲ ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အတြက္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး တင္ျပၿပီးပါၿပီ။ ေက်နပ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ တရားဆိုေသာေၾကာင့္ မတရား မဟုတ္ျခင္းကပင္ ေလာကပါလတရားတစ္ခု မဟုတ္ပါေလာ……။
၂၀၀၆ ခုနစ္ ေမလ အတဲြ(၇)၊ အမွတ္(၅)အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း။
