သည္တန္ေဆာင္ႏွင့္ ညီေမာင္

သည္တန္ေဆာင္ႏွင့္ ညီေမာင္
၀င္းဦး

သည္ တန္ေဆာင္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်စ္ ပံုျပင္ကေလး တစ္ပံု ေျပာစမ္းပါဟု အစ္ကိုေလးက ဆုိသည္။ “အခ်စ္ ဆုိတာမွာ ၾကည္ႏူး စရာေတြ အျပည့္ ရွိပါေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို လွလွကေလး ဖဲြ႔ျပစမ္းပါ” ဟုလည္း အစ္ကိုေလးက တဖြဖြ တုိက္တြန္းသည္။

ညီေမာင္ ေျပာခဲ့သမွ် ပံုျပင္ေတြမွာ ခ်စ္သဲေတြ မြမြေၾကၾက ရသည္ႏွင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ သည္ခ်ည္း ျဖစ္၍ အခ်စ္ကို မ်က္မွန္စိမ္းႀကီး တပ္ၾကည့္ေလ့ ရွိသူဟု အစ္ကိုေလးက သမုတ္ခ်င္ ဟန္ရ၏။ မသိ မဟုတ္၊ ညီေမာင္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ ရေသာ ဘ၀လမ္း ခရီးၾကမ္းကို အစ္ကိုေလး သိ၏။ မမွန္မဟုတ္၊ ညီေမာင္ ငိုျပခဲ့ေသာ မ်က္ရည္ စီးေခ်ာင္းသည္ ႏွလံုး သည္းပြတ္မွသာ စီးယို ထြက္ေသာ ေသာက မ်က္ရည္တုိ႔ အကယ္တိ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အစ္ကိုေလးက ျပည္ဖံုးကား တစ္ခါခ်၍ ေပ်ာ္စရာ ေပ်ာ္စရာ ကေလးမ်ား အေၾကာင္း ေျပာပါဦးဟု တုိက္တြန္းလာသည္။

“မ်က္လံုးက ၿပံဳး၊ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ၿပံဳးၿပီး၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာနဲ႔ အဆံုးသတ္တဲ့ ပံုကို သည္တန္ေဆာင္မွာ ညီေမာင္ ေျပာစမ္း”

အစ္ကိုေလးက ထပ္ကာ တလဲလဲ တုိက္တြန္းသျဖင့္ ေျပာရဦးမည္။ အဆံုးသတ္ေသာ အခါ က်လွ်င္သာ ညီေမာင္ကို အစ္ကိုေလး အျပစ္မတင္ ေစလုိပါ။
သို့ေသာ္ အစ္ကိုေလး ၿပံဳးရမည္ မုခ်ဟု ညီေမာင္ အာမခံ ရဲသည္။ တစ္ခုသာ ရွိပါသည္ အစ္ကိုေလး၊ အစ္ကိုေလး၏ အၿပံဳးသည္ သနား ၿပံဳးႀကီး ၿပံဳးေနမွာကိုေတာ့ ညီေမာင္ ျမင္ေယာင္ပါေသးသည္။

x x x

တန္ေဆာင္ ဆီမီးေတြ ထိန္ထိန္ၿငီး ေနသည့္ ေရႊတိဂံု ရင္ျပင္သို႔ အစ္ကိုေလးတုိ႔ ဖိတ္၍ ညီေမာင္ လာခဲ့ရသည္။ ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ တုိက္ပံု အက်ႌေတြႏွင့္ ျဖစ္၍ေန ေသာ ညီေမာင္ကို အစ္ကိုေလးတုိ႔ကပင္ မမွတ္မိေခ်။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ပုဆိုး ေလွ်ာက်ၿပီး ေခ်ာ္လဲမည္ ကိုလည္း ညီေမာင့္မွာ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖာေနမိသည္။ သည္အ၀တ္ အစားေတြ ၀တ္ၿပီးသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မေရာက္ ျဖစ္သည္မွာ ျပန္လည္ တြက္စစ္ ၾကည့္လွ်င္ ၁၃ ႏွစ္၊ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အစ္ကိုေလးလည္း သိ သည္ မဟုတ္လား။

ဘ၀တစ္ခု စြန္႔လွ်င္ ညီေမာင္သည္ အ႐ိုးေရာ အရင္းပါ စြန္႔တတ္ပါသည္။ ညီေမာင္လုိ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ မဇိၥ်မ ပဋိပဒါကို နားမလည္ေသာ သူမ်ဳိး ျဖစ္ၾကပါသည္။ ရင္ကို ဖြင့္မထား တတ္ေသာေၾကာင့္ သိုသိပ္စရာ ေတြကိုလည္း ျပန္မထုတ္တတ္ဘဲ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး သိမ္းထား တတ္ၾကေသာ သူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါေပသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ပင္ သူမ်ား တကာေတြ တစ္ႀကိမ္မွ် သာမက က်ေသာ အိပ္မက္မ်ားကို အခါခါျပန္မက္မိ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အစ္ကိုေလး။

ထုိ့ေၾကာင့္ပင္ သည္ပံုျပင္မ်ဳိးကို ဂဃနဏ တစ္လံုးမက်န္ ျပန္ေျပာႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ညီေမာင္တြင္ အၿမဲအစဥ္ ေျခာက္လွန္႔ေနေသာ အိပ္မက္ ဆိုးႀကီးမ်ား ရွိေန ခဲ့ပါသည္။ သည္းခံပါအစ္ကိုေလး။ အိပ္မက္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ယခုေျပာမည့္ အေၾကာင္းမွာမူ အစ္ကိုေလး လုိခ်င္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ တင္းျပည့္ ပါပါသည္။ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ မရွိပါ။

“ေဟာဒီ အဆုိေတာ္ နာမည္က ၀င္းေအာင္တဲ့။ သူက သူမ်ားထက္ ထူးျခားတယ္။ သီခ်င္းကို တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲ ဆုိတယ္။ ဆုိေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၀ုိင္းနဲ႔မွ ခင္ဗ်။ ဆုိျပန္ရင္လည္း ခဲတစ္လ ေလာက္ေတာ့ က်တာခ်ည္းပဲ”

အစ္ကိုေလးက သူတို႔ တီးေသာ တန္ ေဆာင္းတြင္းသို႔ ညီေမာင္ အေရာက္တြင္ ဤသို႔ မိတ္ေဆြ သဂၤဟမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပးပါသည္။
“ကဲ ကဲ လူမ်ားလြန္းလုိ႔ ဖိုး၀င္း ေအာင္ရာ တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိလုိက္စမ္းပါ။ ဒါမွ လူရွင္းသြားေအာင္ ဟုတ္လား”

“၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ကိုကိုကလည္း ညီေမာင့္ကို ေနာက္ေျပာင္ ျပန္ပါသည္။ အစ္ကိုေလးတုိ႔ အဖဲြ႔ႏွင့္ ေတြ႔မွျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ညီေမာင့္ကို အစ္ကိုေလး တုိ႔က စ၍ ေျပာင္၍ ေကာင္းသည္ဟု စြဲမွတ္ ထားၾကရကား လူေရွ႔မေရွာင္ သူေရွ႔မေရွာင္ ဆုိေန ေျပာေနက် ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ပင္ တကယ္ဟု ထင္မွတ္၍ စႏၵရားခံု အနီးတြင္ ထုိင္ေနေသာ အဆုိေတာ္ ကေလး တစ္ေယာက္က ေနရာ ဖယ္ေပးရာ ညီေမာင့္မွာ မသိမသာ ၿပံဳးရပါေသးသည္။ ၿပီးမွ
“ဖိုးဆုိခ်င္ပဲ အစ္ကိုေလးတုိ႔ရာ။ ဆုိမွေပါ့။ ဘုရားေပၚ ေရာက္ၿပီး ျပန္သာ ဆင္းသြားေရာ ဘုရား မဖူးျဖစ္ဘဲ ေနမွာစိုးလုိ႔ ညီေမာင့္ ေမြးနံေဒါင့္မွာ သြားဦးခ်ၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္” လုိ႔ ေျပာရကာ မ်က္ေစ့ မွိတ္ျပၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ရပါ၏။

ရင္ျပင္ေတာ္ကား လူသူ အမ်ားႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ အပ္ခ်စရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္၍ ေနေလသည္။ ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲ မသိုး သကၤန္း ဆင္ႏဲႊမည့္ သူမ်ားမွာလည္း တက္လာမစဲ တသဲသဲပင္ ျဖစ္ပါေလသည္။ပိုးဖဲ ကတၲီပါ၊ ႏုိင္လြန္၊ တာဖီတာတုိ႔ကို ေ၀ဆာ သိုက္ၿမိဳက္စြာ ၀တ္စားဆင္ယင္ လာၾကေသာ သူမ်ားသည္ ကုန္းေတာ္မွ အျပန္တြင္ ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္စီ ယူေဆာင္ သြားၾကမည့္ သူမ်ားသာ မ်ားလွ၏။ ဘာသာေရးပြဲ ဆုိသည္မွာ ဖရဏာပီတိ ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြ အိၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ဆင္းကာ ဘ၀င္ သိမ့္ရမည့္ ပဲြသာ ျဖစ္ပါသည္။ “ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္သည္ သူနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ ေပ်ာ္ရသည္။ သူနဲ့ ေတြ႔လုိ႔ ေပ်ာ္ရသည္” ဟူေသာ သီခ်င္းမ်ဳိး ဆုိကာ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ ေဇာေရာေႏွာ၍ ထုိင္ေကာင္းေသာ ပြဲမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ယခုမူ လူအုပ္သည္ တေဟးေဟး တ၀ါး၀ါး ေပ်ာ္ၾကသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေပ်ာ္စရာကို ရွာရမည့္ အခါႀကီး ဟုသာ ထင္မွတ္ေနပါ၏။ ထုိအထဲတြင္ ညီေမာင္သည္လည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္၍ ေနခဲ့ရပါ၏။ ႀကံဳတုန္း ႀကံဳခိုက္က်မွ ဘုရားကို ႐ိုေသ ကိုင္း႐ိႈင္းသည္ ဟူ သည္ကား ေကာင္းလွေသာ စိတ္မ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္း ညီေမာင္ သိပါသည္။ သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ၾကမၼာ ငင္ခ်င္ေသာ ညီေမာင္သည္ ေမြးနံေဒါင့္တြင္ ၀င္၍ ၀တ္ျပဳလုိက္မိ၏။

ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ဘုရား ရွိခိုးေသာ ေဘးက ဦးသူေတာ္ေၾကာင့္ ညီေမာင္လည္း ဆက္လက္၍ အာ႐ံု မျပဳေတာ့ဘဲ ေနရာမွ ထလုိက္ ရပါသည္။ ထုိအခါက် မွပင္ ညီေမာင္၏ ရင္သည္ ထိတ္ကနဲ ခုန္၍ သြားကာ ေျခလွမ္း မေရြ႔မိဘဲ ေရွ႔သုိ႔ ေငးေငးႀကီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။
“၀င္းေအာင္ မဟုတ္လားဟင္။ သူငယ္ခ်င္း ေနႏုိင္လုိက္တာကြာ။ မင္းႏွယ္ ဒို႔ရန္ကုန္မွာ ျပန္ေရာက္ေနတာ သိရက္နဲ႔ လာမေတြ႔ဘူး”

“ဟုတ္ပါရဲ႔ ကို၀င္းေအာင္ကလည္း တူတူတုိ႔မွာေလ၊ သားသားေတြ သံုးေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီ သိလား။ ကိုယ့္တူေတာ္ ေမာင္ေတြ လာၾကည့္စမ္းပါဦး”

ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ျမင္မွပင္ ၀မ္းသာ အယ္လဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကသူ ေမာင္ႏွံစံုကို ညီေမာင္ မည္သို႔ စကား ျပန္ရမွန္း မသိဘဲ ေၾကာင္အအ ျဖစ္၍ ေနပါ သည္။ သူတုိ႔ကား ညီေမာင္၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ျဖစ္သည္။ သူတုိ့ႏွင္႕ မေတြ႔ေတာ့သည္မွာလည္း ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္ခန္႔ပင္ ရွိ၏။ ညီေမာင့္ ဘ၀တြင္ ေမ့ထား ခဲ့ရသည့္ အစိတ္အပိုင္းတြင္ သူတုိ႔လည္း ပါ၀င္ခဲ့၍ ညီေမာင္ ေမ့ထားခဲ့ ရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ယခုမွ ျပန္ေတြ႔ေသာ အခါ ညီေမာင္မွာ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းႀကီး ျဖစ္၍ ေနပါသည္။ ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွကား ယခင္ကထက္ အနည္းငယ္ အသားတက္၍ ၀ၿဖိဳးသေယာင္ ရွိေနၾကသည္မွ အပမ်ားစြာ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိၾကေခ်။

“မင္းတုိ႔ အဂၤလန္က ျပန္ေရာက္တယ္ ဆုိတာ ၾကားပါတယ္ကြာ။ ငါလည္း ပရိေယသန ၀မ္းစာ အတြက္ အလုပ္မ်ား ေနလုိ႔ပါ။ မၾကာခင္ လာခဲ့ဦးမယ္ စိတ္ခ်”

ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွသည္ ညီေမာင္ကို အကဲခတ္သလုိ ၾကည့္လုိက္ၾကၿပီးမွ “၀င္းေအာင္ႀကီး ခုထက္ထိ တစ္ကိုယ္ထဲပဲ လားဟ” ဟု စူးစမ္းသမႈ ျပဳၾကေလသည္။ ညီေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပေသာ အခါ တူတူ လွက “မိန္းမ ခိုးေပးတာမွ ေတာ္တဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ္႕အတြက္က် မစြံတတ္ဘူး ဆုိတာ မွန္ေနတာေပါ့”ဟု ရယ္ရယ္ရႊင္ရႊင္ ကေလး ေျပာလုိက္ပါသည္။ သည့္ေနာက္ သူတို႔ လင္မယားသည္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး အသံထြက္ ေအာင္ ရယ္လုိက္ၾကပါေလသည္။ ညီေမာင္မွာလည္း ေရာေယာင္ ေသြးေသာက္ ၿပံဳးေနလုိက္ရ၏။

“တုိ႔တေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ေျပာင္းေပးလုိက္တဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲကို မင္း သတိ အၿမဲရေနမွာပဲ မဟုတ္လား ၀င္းအာင္”


ေဆြျမင့္က ညီေမာင္ကို ေမး၏။ ညီေမာင္လည္း ေခါင္းညိတ္ ျပလုိက္ရသည္။
တူတူလွက ၀ဲယာသို႔ မ်က္လံုး ကစားလုိက္ၿပီးလွ်င္ “ဘယ္သူမွ မပါရင္ တူတူတုိ႔နဲ႔ ရင္ျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္ပါ ဦးလား ကို၀င္းေအာင္”ဟုေမးစမ္းၿပီး အေဖာ္ ေခၚေလသည္။
ညီေမာင္လည္း သူတုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ျဖည္းျဖည္း သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရ ျပန္ပါ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ ၾကရာတြင္ တူတူလွသည္ အလည္ ကေနၿပီး ကေလးငယ္သဖြယ္ ေဆြျမင့္ႏွင့္ ညီေမာင္၏ လက္ဖ်ား ကေလးမ်ာကို တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ ကိုင္ဆဲြ၍ လာပါသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုးမွာလည္း ေဆြျမင့္က တစ္လွည့္ တူတူလွက တစ္လွည့္ “မွတ္မိေသးရဲ႔လား ၀င္းေအာင္၊ မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္” အစ ခ်ီကာ ခ်ီကာျဖင့္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေမွာက္သြန္ အန္ခ်ေျပာ လာၾကပါသည္။

ထုိေရာအခါ ညီေမာင္မွာလည္း သူတုိ႔ အေငြ႔ ပတ္ၿပီး လန္းဆတ္ ၾကည္ေမြ႔၍ ေနမိပါ၏။ သို႔ႏွင့္ ညီေမာင္ တုိ႔သံုးေယာက္သား အစ္ကို ေလးတုိ့ရွိသည္႕ တန္ေဆာင္းေရွ႔သုိ႔ တစ္ပတ္ေက်ာ့ ေရာက္၍ လာ၏။ အစ္ကိုေလးသည္ ညီေမာင္ကိုသာ ျမင္ၿပီး ညီေမာင္၏ အေဖာ္သစ္မ်ားကို မျမင္သျဖင့္ “ေဟး ၀င္းေအာင္ ငါ့ညီလာ သီခ်င္းဆုိေဟ့ အလွည့္ေရာက္ၿပီ” ဟု ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး လွမ္းေအာ္ေခၚရာ၊ ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွသည္ “အမယ္ ၀င္းေအာင္ႀကီးက အဆုိေတာ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လုိ႔ပါလား။ ကိုယ္တုိ႔လည္း နားေထာင္မယ္ေဟ့” ဟု ညီေမာင္၏ ဆႏၵကိုပင္ မေမးေတာ့ဘဲ တန္ေဆာင္းတြင္း လုိက္၀င္ၾကပါ၏။ ဤတြင္ ညီေမာင္လည္း “ဂီတညီေနာင္၊ ဗုိလ္က ေလးတင့္ေအာင္နဲ႔ ေမာင္ကိုကို ဆုိတာပါပဲ” ဟု ငယ္သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပး ရပါသည္။ ၿပီးေနာက္ သီခ်င္းဆိုရန္ ဟန္ျပင္ရ၏။

“၀င္းေအာင္ေရ မင္းရေသးရင္ ငါတို႔ ေကာလိပ္တုန္းက ေန႔ေက်ာင္းသား အသင္းနဲ႔ ဆီမီး ပူေဇာ္တုန္းက သီခ်င္းကို ဆုိပါလားကြာ”

ေဆြျမင့္က ေကာက္ခါ ငင္ခါ တုိက္တြန္း၍ တူတူလွက ႁခြင္းခ်က္မရွိ ေထာက္ခံသျဖင့္ အစ္ကိုေလးကို ေနာက္မွလွိမ့္လုိက္ ေပးရန္ ပန္ၾကားၿပီး ညီေမာင္လည္း သီခ်င္းေဟာင္းကို ညည္းရပါသည္။
“သီတင္း၀ါ လကုန္ ကြၽတ္ခဲ့ၿပီ မီးထြန္း ပဲြေတာ္သည္ ရာသီ ျမန္မာျပည္၊
ေၾသာ္ ၿမိဳ႔ရြာတုိင္းမွာ”

ေမ့ေနေသာ အပိုဒ္မ်ားတြင္ တူတူလွက ေထာက္ေပးေသး၏။
“ေန႔ေက်ာင္းသူမ်ား ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ား ပါရမီ၊ ဒါနသီလ ဒြန္တြဲလုိ႔သာ အတည္၊ နန္းနိဗၺာန္ မွန္းကာ ရည္ရြယ္ၾကေတာ့သည္။ ယူနီဗာစတီ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ဆီ စံနမူနာ ေရွ႔ေဆာင္ ျပပါမည္”

ဆိုလုိက္ေတာ့လည္း ကိုေမာင္ကို၏ ကြၽမ္းက်င္ေသာ အတီးေၾကာင့္ ေျဖာင့္ျဖဴး၍ အာေတြ႔သေယာင္ ရွိ၍ ေနပါသည္။ ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွကား ေရွးက အေၾကာင္းစံု ေတြကို စားၿမံဳ႔ျပန္ ေနၾကဟန္ တူ၏။ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွပါသည္။ ညီေမာင္မွာ မူကား မေရရာေသာ ေ၀ဒနာ တစ္မ်ဳိး ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ေပၚ၍ ေနပါ၏။ အေနရ အထုိင္ရလည္း က်ပ္လွပါသည္။ လူပံု အလယ္မွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ မေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ပရိသတ္၏ အာ႐ံုစုိက္ရာ အလယ္ဗဟို ျဖစ္ေန မွန္းရိပ္မိေသာ အခါ စည္း၀ါေတြပင္ ခြၽတ္ယြင္းလုလု ျဖစ္၍ ျဖစ္၍ သြားမိေသး၏။ ထုိအခါမ်ားတြင္ ေဘးကထုိင္၍ အားေပးေနေသာ အစ္ကိုေလးက ၿပံဳးျပ၍ အားေပး၏။ ေဆြျမင့္ကလည္း ညီေမာင္၏ လက္တစ္ဖက္ကို ေႏြးေႏြး ဆုပ္ကိုင္ထား ပါ၏။ သည္သူငယ္ခ်င္းကား ယခုအထိ ညီေမာင့္ အေပၚ အခ်စ္ မျပယ္ရွာေသးပါ။ ေ၀းေသာ္လည္း ေသြးေအးသည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဆြျမင့္၏ လက္ဖ၀ါးမွ ေသြးျပန္ေၾကာတုိ႔က ေသြးတိုး ျမန္မႈျဖင့္ သက္ေသ ျပပါသည္။ ထုိအခိုက္ “ဟင့္”ကနဲ ႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ညီေမာင္လည္း ရပ္ပစ္လုိက္ကာ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ တူတူလွသည္ မ်က္ရည္ ကေလးစို႔စို႔ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္၏။

“ေဟာ လုပ္ၿပီ။ မိေရႊတူတုိ႔ ကေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ထြက္ျပန္ၿပီ”

ေဆြျမင့္သည္ အားေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ဇနီးေခ်ာကို ပုခံုးကေလး ဖက္ကာ တယုတယ မာန္လုိက္၏။ ညီေမာင္ကမူ တူတူလွ၏ သေဘာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သိၿပီး ျဖစ္၍ ၿပံဳး႐ံုသာ ၿပံဳးေနလုိက္ ရေလသည္။ တူတူလွကမူ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ ေဆြျမင့္ကို တစ္လွည့္ ညီေမာင့္ကို တစ္လွည့္ မ်က္လႊာ ခတ္ရင္း ၾကည့္လုိက္ကာ
“ေမာင္တုိ႔ တူတူတုိ႔ဟာ ကို၀င္းေအာင္နဲ႔ ေရစက္ကို ဆံုတယ္ေနာ္။ ဟိုးငယ္ငယ္က တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔က အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ တူတူ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကသာ မေတာ္တဆ ေမာင္နဲ႔ တူတူ ကြဲသြားခဲ့ရင္ ဒုကၡပဲ”ဟု ေၾကာင္စီစီကေလး ေျပာ၍ ေနျပန္၏။
“ေအးေလ ခုေတာ့ မကြဲတဲ့ အျပင္၊ ၀င္းေအာင္ႀကီး ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔ ဒီအေျခ ေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား”

တူတူလွက ညီေမာင္ကို ရွက္သလုိလို မ်က္ေစာင္းထုိး လိုက္ျပန္၏။ ညီေမာင္က မလံုမလဲ “အဟဲ”ကနဲ ရယ္လုိက္ေသာ အခါ ေဆြျမင့္က ညီေမာင္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ပုတ္ လုိက္ေလသည္။ အစ္ကိုေလးတုိ႔ကား ညီေမာင္တို႔ သံုးေယာက္၏ ခ်စ္ခင္ ယုယပံုကို အားပါးတရ ေငးၾကည့္ ေနၾကေလသည္။
ထုိအခိုက္ “ဟဲ့ သားနဲ႔ သမီးတို႔၊ ငါ့ေျမးေတြက ေအာက္မွာမီးပြဲ လွည့္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔တဲ့ တပူပူ၊ တဆာဆာနဲ႔ဟာ မင္းတုိ႔က ဒီေရာက္ေနၾကတာကိုး” ဟူေသာ အျပစ္တင္ သံႏွင့္ အတူ တန္ေဆာင္းတြင္းသို႔ လူၾကားထဲမွ တိုးေ၀ွ႔ ၀င္လာကာ ေျပာလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ အားလံုးသည္ အသံ လာရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ၾက၏။ ညီေမာင္ တစ္ေယာက္သာ ေခါင္းမေမာ္ဘဲ ေနၿမဲတုိင္း ေနလုိက္ပါသည္။ ၾကည့္စရာ မလုိဘဲ ၀င္လာသူ မည္သူမွန္း ညီေမာင္ သိပါသည္။

“ေမေမ ဒါသမီးတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းေအာင္ေလ၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”တူတူလွက ေျပာလုိက္သံကို ညီေမာင္ ၾကားရ၏။
“သိပါေအ့ ကဲ လာသြားမယ္။ ေမာင္ေဆြျမင့္ေရ မင္းသား အငယ္က မီးပန္းေတြလည္း ၀ယ္ခဲ့ ပါတဲ့ကြယ္။ ကဲသြားမယ္”

ေမာ္မၾကည့္ေသာ္လည္း မေက်မခ်မ္း မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ ထုိးလုိက္သည့္ ဒဏ္ကို ညီေမာင္ ခံလိုက္ရမွန္း နားလည္ လုိက္ပါ၏။ ေဆြျမင့္ေရာ တူတူလွပါ ေနရာမွ ေျဖညႇင္းစြာ ထၾက၏။ ၿပီးေနာက္ ဆက္ဆက္ လာလည္လွဲ႔ပါရန္ အထပ္ထပ္ ဖိတ္ၾကားၿပီး တန္ေဆာင္းတြင္းမွ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ထြက္ခြာ သြားၾကပါ သည္။ သည္ကေန႔က်မွ တစ္ပတ္ ျပန္လည္ လာသည့္ ရာဇ၀င္ တစ္ပတ္ ႏြမ္းေပကိုး။

ကိုေမာင္ကိုက စႏၵရားေၾကာင့္ ေရွာက္တဂိုးဂိုး တဂြမ္းဂြမ္း လုပ္ပစ္လုိက္မွ ညီေမာင္လည္း ငိုင္ေနရာမွ ၿဗံဳးကနဲ ထကာ အစ္ကိုေလးဘက္ လွည့္၍ “ျပန္ဦးမယ္ အစ္ကိုေလး”ဟု တံုးတိႀကီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရသည္။ အစ္ကိုေလးက “ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ေတာ့ ရွိေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဟုတ္လား ညီေမာင္”ဟု တိုးတိုးေမး၏။ ညီေမာင္ ဆိတ္ဆိတ္ ေနျခင္းျဖင့္ ၀န္ခံ လုိက္ပါသည္။

“ကဲ ဒါျဖင့္ သည္တန္ေဆာင္မွာ ညီေမာင္က အစ္ကိုေလးကို အခ်စ္ပံုျပင္ တစ္ပံု ေျပာျပပါလားကြာ၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာနဲ႔ အဆံုးသတ္ ရမယ္ေနာ္”
ညီေမာင္ ၿဗံဳးကနဲ ရယ္ပစ္ လုိက္မိပါသည္။ ၿပီးမွ ဣေျႏၵ ျပန္ဆည္ရကာ “ေျပာပါ့မယ္ အစ္ကိုေလးရယ္၊ အစ္ကိုေလး တစ္ေယာက္တြင္ မကဘူး၊ အားလံုး နားေထာင္ရပါေစ့မယ္” ဟု ရယ္သံ မေပ်ာက္ေသးဘဲ ေျပာခဲ့ၿပီး တန္ေဆာင္းမွ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိညတြင္ ညီေမာင္ အိမ္ျပန္ မေရာက္ပါ။ ဦးေႏွာက္ကို အရည္ေဖ်ာ္ရင္း ညီေမာင္ သူရာခန္းတြင္ မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရပါသည္ အစ္ကိုေလး။

x x x



ေရွးသေရာအခါ ငယ္သူငယ္ ခ်င္းသံုး ေယာက္ရွိ ေလသည္တဲ့။

တူတူလွ၊ ေဆြျမင့္ႏွင့္ ၀င္းေအာင္ တို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္ အစ္ကိုေလး။

တူတူလွသည္ စက္ရွင္ မင္းႀကီး၏ သမီးျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ခ်ိပ္လမ္းတြင္ ေနသည္။ ေဆြျမင့္မွာ ေၾကးတုိင္ ၀န္၏ သားျဖစ္ကာ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္း၌ စံျမန္းသည္။ ညီေမာင္ ၀င္းေအာင္ ကား ဒိသာ ပါေမာကၡႀကီး ၏သား ေတေလ ကေလး ျဖစ္၍ တကၠသိုလ္ ၀င္းၿခံ အတြင္းတြင္ ႀကီးျပင္း ခဲ့ရသည္။ တူတူလွသည္ သူမတူေအာင္ လွေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ကာ ေဆြျမင့္က အသေရ တင့္ၿပီး ခ်စ္ခ်င့္စဖြယ္ ေယာက်္ား ရြယ္ကေလး ျဖစ္၍ ညီေမာင္ကား ဆုိးေပေတသည့္ နယ္ပယ္တြင္ သတင္းေျပာင္သည့္ မင္းေခါင္ ကေလး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ညီေမာင္တုိ႔ သံုးဦး အရြယ္ေရာက္၍ ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ ေတြးေတာ တတ္လာ၏။

ထုိေရာ အခါတြင္ ေဆြျမင့္က တူတူလွကို ၅၂၈မွ ၁၅၀၀သို႔ ေျပာင္းခ်စ္ လုိက္ကာ တူတူလွကလည္း ေဆြျမင့္ကို ေမာင္ဟု ေျပာင္းေခၚလုိက္သည္။ ညီေမာင့္ ကိုမူ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးက အတုိင္ပင္ခံ မင္းသား ကေလး ေမာင္ပုည အျဖစ္ ခန္႔အပ္ လုိက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ညီေမာင္ကား သက္ေတာ္ ေစာင့္လည္း လုပ္ရ၏။ မာတလိ လည္းျဖစ္ခဲ့၏။ ၀ိသုႀကံဳ တာ၀န္လည္း ထမ္းေဆာင္ရသည့္ အခါ ရွိေသး၏။

တကၠသိုလ္၀င္ သင္တန္းကို အသီးသီး ေအာင္ျမင္ၾကၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ၾကေသာ အခါ ျပႆနာ တစ္ခုသည္ ညီေမာင္တုိ႔ သံုးဦး သံုးဖလွယ္ၾကားတြင္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ယင္းမွာ ဘ၀ေလွခါး အသြယ္သြယ္တြင္ မည္သည့္ လမ္းကို ေရြးၾကမည္နည္း ဟူေသာ ျပႆနာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ဤ ျပႆနာသည္ ဘ၀ ခရီးကို ေခါင္းေဆာင္ ေလွ်ာက္ရမည့္ ညီေမာင္ႏွင့ ေဆြျမင့္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ တုိက္႐ိုက္ သက္ဆုိင္ ေနပါသည္။ ညီေမာင္ႏွင့္ ေဆြျမင့္ကား ႏွယ္ႏွယ္ရရ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မဟုတ္ၾက။ အေမရိကန္ လူနီ႐ိုင္းတို႔ လုပ္ေလ့ လုပ္ထ ရွိသကဲ့သုိ႔ (Blood Brother) ေခၚ ေသြးညီေနာင္မ်ား စစ္စစ္ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ ေသြးေဖာက္၍ ေသြးခ်င္းေႏွာကာ သစၥာ ဆုိခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သို့ေသာ္ ေတြ႔ႀကံဳဆုံကြဲ ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာကို ဤသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း မလြန္ ဆန္ႏုိင္ၾကပါ။ လူငယ္စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္၍ လူႀကီး ဦးေႏွာက္ေတြႏွင့္ ေတြး ၾကေသာအခါတြင္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ လမ္းကို ကိုယ္ထြင္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဆြျမင့္က သူ၀ါသနာ ပါေသာ (Aero-Nautical Engineering) ေလ ေၾကာင္း အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ကို အဂၤလန္သို႔ သြား၍ သင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ညီေမာင္ကမူ တကၠသိုလ္ ပညာကို ဆံုးေအာင္ သင္ၿပီးမွ စစ္ထဲ၀င္မည္ ဟူ၍ ျဖစ္ပါ သည္။ တူတူလွကမူ ေယာက်္ား ဆုိသည္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပညာကို ကိုယ့္ဘာသာဆံုး ျဖတ္ရသည္ဆုိကာ ကန္႔ကြက္ျခင္း မရွိ၊ သေဘာ တူညီခဲ့ပါသည္။ တစ္ခုသာ ညီေမာင့္ထံမွ ကတိေတာင္း၏။ ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွတုိ႔ အေၾကာင္း ပါၿပီးလွ်င္ သူတုိ႔ႏွင့္ အတူ ညီေမာင္လုိက္ ေနရမည္ ဆုိပါသည္။ ညီေမာင့္မွာ အူခ်ာခ်ာႏွင့္သာ ရယ္ပစ္ရသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ ဘ၀ေရွ႔ေရး အစီအစဥ္ မ်ားကို ေရးဆဲြၾကၿပီးေနာက္ စတင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရ၏။ ဤတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခ်ဳိးအေကြ႔ တစ္ခုႏွင့္ ဘြားခနဲ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။

“၀င္းေအာင္ မင္းကေတာ့ အၿမဲတမ္း ဥာဏ္က်ယ္ကေလး ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ အႀကံေပးစမ္း ပါဦးကြာ။ ငါေတာ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ၿပီ”

တစ္ေန႔တြင္ ေဆြျမင့္သည္ ညီေမာင့္ထံ ေပါက္လာၿပီး စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႀကီး ေျပာလုိက္၏။ ညီေမာင္က ယုန္ပညာ ရွိဟန္ျဖင့္ အက်ဳိး အေၾကာင္းကို ေမးေသာ္ ေဆြျမင့္က မ်က္ရည္ေတြ တ၀ဲ၀ဲႏွင့္ ျဖစ္သမွ်ကို လွစ္ဟေလသည္။ ေဆြျမင့္သည္ အဂၤလန္တြင္ (၇) ႏွစ္တာမွ် ပညာ သင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိမွ်အထိ တူတူလွကို သူမခဲြႏိုင္ဟု ဆုိသည္။ မိဘေတြကို တူတူလွႏွင့္ ေပးစားရန္ ေျပာေသာအခါတြင္ ငယ္ရြယ္ေသး၍ မေပးစားႏုိင္ဟု ျငင္းဆန္သည္ဟု သိရသည္။ တစ္ဖန္ တူတူလွကို တီးေခါက္ၾကည့္ျပန္ေသာ္ သူ႔မိဘမ်ားက အျခား သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သေဘာတူထားၿပီး ျဖစ္၍ ခက္ခဲမည္မွာ မလဲြဟု အေၾကာင္း ျပန္သည္ဟု ဆုိ၏။

“ငါေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္း မသိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တူတူနဲ့ ဒီေလာက္ထိ ခဲြၿပီး သြားရမွာေတာ့ ငါမသြားခ်င္ဘူး။ ငါနဲ႔ အတူ တူတူကို လက္ထပ္ၿပီး ေခၚသြား ခ်င္တယ္။ မသြားဘဲ ဘ၀ေရွ႔ေရးကို ပစ္ပယ္လုိတဲ့ စိတ္လည္း ငါ့မွာ မရွိပါဘူး။ ငါေတာ့ ေခါင္း မီးေတာက္ေနၿပီ သူငယ္ခ်င္း မင္းပဲ ကိုယ္ခ်င္း စာၾကည့္ပါ”

ေဆြျမင့္က ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္ခိုင္းေသာ္လည္း ညီေမာင့္မွာ ရည္းစားသနာ မရွိ၍ ရင္မွာခံစားမႈ သိပ္မေတြ႔မိ။ သို႔ေသာ္ ေဆြျမင့္က ႀကံစမ္းပါဦးဟု ဆုိ၍ ညီေမာင္ အႀကံထုတ္ရပါသည္။ ရရွိသည္ အႀကံဥာဏ္ကိုလည္း တမုဟုတ္ခ်င္း မိနစ္ မဆုိ္င္းဘဲ ေဆြျမင့္ကို ေျပာျပရပါသည္။ ေဆြျမင့္ကား ညီေမာင့္ အႀကံဥာဏ္ မ်ားကို အႂကြင္းမရွိ လက္ခံၿပီး လုိက္နာပါမည္ ဆုိ၏။ သို႔ရာတြင္ ပုိ႔မည့္ပုိ႔ ကူးတုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ပါဦးဟု သူငယ္ခ်င္းကို အပူ ကပ္ပါသည္။ ေသြးညီေမာင္ ဆုိသည္မွာ အသက္ပင္ ေပးၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ညီေမာင္ ေခါင္းညိတ္ ရျပန္ပါသည္။

ညီေမာင္ ဥာဏ္က်ယ္ေလး၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္ စစ္ဆင္ေရးကား ၾကယ္စံု ထြန္းပသည့္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညပင္ ျဖစ္ပါ သည္။
မီးပံုးနီနီ ကေလးေတြ အိမ္ျပတင္း၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲစ ျပဳသည့္ ညဥ့္ဦးယံ ကာလတြင္ ညီေမာင္၏ ဖုိဒ့္ဆီ ဒန္ကားကေလး သည္ ခ်ိ(ပ္)လမ္းတြင္းသို႔ ညင္သာစြာ လွိမ့္၀င္လာၿပီး တူတူလွတုိ႔ အိမ္အျပင္ လမ္းမ နံေဘးတြင္ အသာအယာ ထိုးဆိုက္လုိက္ပါသည္။ ကားထဲတြင္ ညီေမာင္ႏွင့္ ေဆြျမင့္ပါ၏။ ေဆြျမင့္သည္ စီးကရက္ မ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ နင္းကန္ဖြာ႐ိႈက္ ေနရင္းမွာ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ႕မလား သူငယ္ခ်င္းရယ္” ဟု စစ္မေရာက္ခင္က ျမားကုန္ခ်င္ ေနသည္။ ညီေမာင္က မေၾကာက္ရန္ ႀကိမ္းႀကိမ္းေငါက္ေငါက္ ျပဳလုပ္ ေပးရသည္။ ေဆြျမင့္သည္ သက္ျပင္းကိုသာ အခါခါခ်၍ ေနလုိက္၏။ မ်ားမၾကာမီတြင္ ညီေမာင္၏ အစီအစဥ္ အရ ဆလြန္းကား (၁၀) စီးခန္႔မွ်သည္ လမ္းထဲသုိ႔ တစ္ကားၿပီး တစ္ကား ေမာင္း၀င္လာ ၾကၿပီး ညီေမာင္တုိ႔ကား အနီးတြင္ ေရွ႔ ေနာက္ တန္းစီရပ္ထား လုိက္ၾကပါသည္။

တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးကိုလည္း မီးဖြင့္၍ အခ်က္ျပ ၾကပါသည္။ ထုိေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို ေမာင္းလာၾကသူမ်ားမွာ ညီေမာင္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတုိ့ သည္ ညီေမာင္၏ မွာၾကားခ်က္ အရ သူေကာင့္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ မိဘ၏ ကားမ်ားကို ဆဲြလာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အားလံုး ေနသားတက် ျဖစ္ ေလာက္ ေသာအခါ ညီေမာင္လည္း ကားေပၚမွ ဟန္ႏွင့္ ပန္ႏွင့္ဆင္းကာ တူတူလွတုိ႔ အိမ္၀င္းထဲ ၀င္ခဲ့ၿပီး ဆင္၀င္ေအာက္မွ ေနၿပီး တူတူလွႏွင့္ ေတြ႔လုိေၾကာင္း ထြက္ေမးသူ တူတူလွ၏ မိခင္ႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းရသည္။

“ေအာ္ ေအး သမီးေရ၊ ေဟာဒီမွာ ေမာင္၀င္းေအာင္ လာတယ္ေဟ့၊ ၀င္ထုိင္ပါ ဦးလားကြဲ႔ ေမာင္၀င္းေအာင္”

“မထုိင္ေတာ့ဘူး အန္တီ၊ တူတူလွ မိန္းကေလးေတြက မွာလုိက္တာကို ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္မလုိ႔ပါ”

တူတူလွ ဆင္းလာေသာအခါ ညီေမာင္လည္း တူတူလွကို မ်က္ရိပ္ျပၿပီး ဆင္၀င္တုိင္ႏွင့္ ကြယ္ေနေသာ ေမွာင္ရိပ္ကို ေခၚရ၏။
“တူတူ နင္ငါနဲ႔ တစ္ခါထဲ လုိက္ခဲ့ေတာ့”

“ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲဟ”

“နင့္ကို လာခိုးတာ”

တူတူလွသည္ မ်က္လံုးျပဴးသြားကာ
“အုိ မဟုတ္တာ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”

တူတူလွသည္ အိမ္တြင္းသုိ႔ လွည့္၀င္မည္ အျပဳတြင္ ညီေမာင္လည္း ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္ အတုိင္း ကိုယ္ေနာက္တြင္ ၀ွက္ယူလာေသာ ေစာင္ပါးႏွင့္ တူတူလွကို အုပ္လုိက္ကာ ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ လိုက္ပါသည္။ တူတူလွက ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္ကာ ႐ုန္းကန္၏။ ဤတြင္ ညီေမာင္လည္း ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့ သည္၌ တူတူလွကို ထမ္းရင္းက ၿခံျပင္သုိ့ ေျပးထြက္ခဲ့မိပါ၏။ ထုိသုိ႔ ေျပးထြက္ အလာ၌ အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္လုိက္ဟန္ တူေသာ တူတူလွ၏ အေမႀကီးက “အမယ္ေလး ကြၽန္မသမီးကို လူခိုးေျပးလုိ့ ကယ္ၾကပါဦးရွင္” သံကုန္ ေအာ္ပါေလသည္။ ညီေမာင္လည္း ထူပူ သြားေတာ့သျဖင့္ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားႏုိင္ ေတာ့ဘဲ ရပ္ထားရာ ကားထံသို႔သာ အေရာက္ ေျပးခဲ့ရၿပီး အဆင္သင့္ ပြင့္ေနေသာ ကားေနာက္တံခါးမွ တူတူလွ၏ ကိုယ္ခႏၶာ ကေလးကို ပစ္သြင္းလုိက္ၿပီး ေနာက္ ဒလၾကမ္း ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါ၏။

ထုိအခါ ညီေမာင္၏ စူးေရာက္ေသာ အႀကံအစည္အတုိင္း ေစာေစာက ရပ္ထားေသာ ကားမ်ားသည္လည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း စက္ႏႈိး ထြက္၍ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ အႏွံ့ ေမာင္းေျပးၾကပါ၏။ ဤသည္မွာ ေနာက္မွ လုိက္လာေသာ ကားရွိလွ်င္ မ်က္စိလွည့္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ညီေမာင္မွာလည္း မည္မွ် သတၲိေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ကာမူ မလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္ကို စြန္႔စား လုပ္ရေသာေၾကာင့္ တုန္တုန္ ရီရီႀကီး ျဖစ္၍ ေနပါသည္။ ကားကို ေမာင္းထြက္ၿပီးမွ ညီေမာင္၏ ကားႏွင့္ ေဆြျမင့္ ပါမလာသည္ ကို သိရ၏။ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ယခု အခ်ိန္က်မွ ျပန္ရွာ၍ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ သျဖင့္ အျခားကား တစ္စင္းစင္းႏွင့္ ပါသြားလိမ့္မည္ဟု သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေတြးလုိက္ရကာ ကားကိုသာ ဦးတည္ရာ စြတ္ေမာင္း ေနမိပါ၏။

သို့မရပ္၀ံံ့ဘဲ ကားကို ေမာင္းေနရာတြင္ တူတူလွသည္လည္း ေစာင္ၿခံဳတြင္းမွ ထြက္ၿပီး “နင္ ငါ႕ကုိ ေခြးက်င္႕ေခြးႀကံ ႀကံတယ္ဟင္၊ ေသခ်င္းဆုိး” ဟု ဆဲဆုိကာ ညီေမာင္၏ မ်က္ႏွာပါးျပင္တုိ႔ကို ေနာက္မွ စိတ္ရွိလက္ရွိ ကုတ္ဆဲြပါေလသည္။ ေသြးျဖာျဖာက်သည္ အထိ ညီေမာင္ က်ိတ္မွိတ္ခံရပါ၏။ တူတူလွ၏ စိတ္ထဲတြင္ ညီေမာင္က သူ႔ကို အဓမၼ ခိုးလာသည္ဟု ထင္ေနဟန္ တူပါသည္။ ညီေမာင္မွာလည္း ေမာဟုိက္ ေနသျဖင့္ ဘာတစ္ခုမွ မေျဖရွင္းမိ။

ညီေမာင္က ကားကို ၿမိဳ႔တြင္း လွည့္လည္ေမာင္းေနစဥ္ အျခားကား မ်ားကို ရဲမ်ား တား၍ ရွာေဖြသည္ဟု ေနာက္မွသိရ ပါသည္။
“ကဲေလ ျဖစ္မိၿပီးမွေတာ႕ မထူး ပါဘူး။ ဒီလုိကားကို တစ္ခ်ိန္လံုးေလွ်ာက္ ေမာင္းလုိ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကိုသာ သြားေတာ့”

တူတူလွက ၾကမၼာကို ႐ိုးမယ္ဖဲြ႔၍ ညည္းတြား ရွာေတာ့မွပင္ ညီေမာင္လည္း ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္ အိမ္သို့ ျပန္ေမာင္းခဲ့ရ၏။ ထုိအိမ္က်မွပင္ မ်က္ႏွာ ေသကေလးႏွင့္ ထုိင္ေစာင့္ ေနေသာ ေဆြျမင့္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ တူတူလွလည္း အေၾကာင္းစံုကို ရိပ္မိေတာ့ သျဖင့္ ေဆြျမင့္၏ ေက်ာျပင္ကုိ ေဗ်ာတင္၍ တီးပါေလ၏။ သူ႔ေကာင့္သား ေဆြျမင့္ကား ထုိအခါက်မွ သြားၿဖဲေတာ္ရ၍ လာ၏။ မုန္တုိင္းမ်ား ၿငိမ္သက္သြားေသာ အခါတြင္ တူတူလွက ညီေမာင္၏ မ်က္ႏွာမွ သူ႔လက္သဲရာမ်ားကို ေဆ ထည့္ေပး၏။

“အမယ္ နာမေနနဲ့ ဒါေတာင္ သနား လုိ့ ႏုိ့မုိ့လား တူတူက မ်က္လံုးပါ ကုတ္ဆဲြ ပစ္လုိက္မလုိ့”
ေဆြျမင္႕ေရာ တူတူလွပါ ညီေမာင္၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ကာ ရယ္ၾကပါသည္။ ညီေမာင္ကား မရယ္မိဘဲ ငိုင္ေတြေတြျဖစ္ ၍ေနပါ၏။

x x x

ေနာက္တစ္ေန့တြင္ သတင္းစာမ်ား၌ ညီေမာင္၏ သတင္းသည္ ၆ လုိင္း စာလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိပ္ဆံုးက ပါလာပါသည္။ ညီေမာင္က တူတူလွကို ခိုးသြား သတဲ့၊ မ်က္ႏွာႀကီး သားသမီးတုိ႔၏ စြန္႔စားျခင္း ဇာတ္လမ္းတဲ့ ညီေမာင္၏ ဓာတ္ပံုႏွင့္ တူတူလွတုိ႔၏ ဓာတ္ပံု တို႔လည္း ပါလုိက္ေသးသည္။ ထုိသတင္းေၾကာင့္ ညီေမာင္မွာ ရယ္ရမလုိ ငိုရအခက္ႏွင့္ သက္တက္တက္ႀကီး ျဖစ္၍ ေနရပါသည္။ ေက်ာ္ေတာ့ ေလွသူႀကီး သက္သက္မို႔ ညီေမာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေဒါသ ျဖစ္မိေသးသည္။ ေဆြျမင့္က “အဟက္ဟက္” ဟု ပဲ့တင္ ထပ္သည္။ တူတူလွက “အဟိဟိ” ဟု ကလိ၏။ ညီေမာင့္မွာသာ ႏံုးခ်ိခ်ိ ျဖစ္ရပါသည္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္လည္း မထြက္ရဲေခ်။ ျပန္လည္ အဖမ္းခံရမွာလည္း ေၾကာက္ေသး၏။ ညားခါစ ခ်စ္သူတုိ႔ကား ညီေမာင္၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လို႔၊ ၾကည္ႏူးလုိ႔ ထမင္းမ်ားပင္ တစ္ေယာက္ကို ခြံ႔ေကြၽးလုိက္ၾကေသး၏။ ညီေမာင့္မွာမူ လက္သဲရာေတြက ျမက္ကနဲ ျမက္ကနဲ နာက်င္ ေနရပါေသး၏။ ရက္သတၲပတ္ ခန္႕ၾကာ ေညာင္း၍ လာေသာအခါတြင္ တည္းအိမ္ရွင္၏ တုိက္တြန္းခ်က္ အရ တရား၀င္ ျဖစ္သြားရန္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ၿပီး ႐ံုးတက္လက္မွတ္ ထိုးၾကရန္ စီစဥ္ၾကရပါသည္။ ေဘးရန္ ကင္းရွင္းေလာက္သည့္ တစ္ေန႔တြင္ ညီေမာင္တုိ႔လည္း အသိ သက္ေသမ်ားပါ ေခၚ၍ ႐ုပ္ဖ်က္ခါ ႐ံုးေတာ္သုိ႔ ထြက္၍ လာၾက၏။ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ားလည္း ညီေမာင္တြင္ အဆင္သင့္ ပါ၏။ ႐ံုးေရာက္၍ သက္ဆုိင္ရာ တရားသူႀကီးက အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးေသာ အခါ ညီေမာင္လည္း လက္ထပ္ရန္ လာေၾကာင္း သြက္လက္စြာ ေျပာလုိက္ရပါသည္။

“ေမာင္ရင့္ နာမည္က”

“ေမာင္၀င္းေအာင္ပါ အန္ကယ္လ္”

“အေဖ အေမေတြကေကာကြယ္”

ညီေမာင္လည္း မိဘ အမည္ကို ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာလုိက္ပါသည္။ ထုိအခါ တရားသူႀကီးသည္ အံ့ၾသသလုိ ျဖစ္၍ သြားၿပီးမွ “မင္း အေဖနဲ႔ အန္ကယ္ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေပါ့ကြယ္။ အင္မတန္ ခင္ၾကတာ။ ခုလုိ သိရတာ ၀မ္းသာသေဟ့” ဟု ေျပာၿပီး လက္ဖက္ ရည္မ်ားပင္ တည္ခင္း ဧည့္ခံလုိက္ေသး၏။ ညီေမာင္တုိ႔ မွာမူ လက္မွတ္ မထုိးမီ ပုလိပ္ ဖမ္းမိသြားမည္ ကိုစိုး၍ ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္၍ ေနပါသည္။ တရားသူႀကီးမင္းမွာလည္း စာခ်ဳပ္ကိုပင္ ယူမဖတ္ေသးဘဲ စကားေတြ ေဖာင္ရင္း အလုပ္ ႐ႈပ္ေနပါသည္။ မၾကာမၾကာ ကပ္လ်က္ အခန္းငယ္ ကေလး အတြင္း၀င္၍ သြားကာ လုပ္လက္စ အလုပ္မ်ားကို စီမံခန့္ခဲြ လုိက္ေသး၏။ မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာ သြား၍ ကုလားထုိင္ ျပန္ထုိင္ေသာအခါ တရားသူႀကီး မင္းကို ညီေမာင္က လာရင္း ကိစၥ ေလာေဆာ္မည္ျပဳရာ ေနာက္ဖက္ဆီမွ ၿဗံဳးကနဲ တြန္းဖြင့္ သံၾကားရသျဖင့္ ေခါင္းနားပန္းႀကီးစြာ လွည့္ၾကည့္ လုိက္မိပါ၏။

ဤတြင္ ညီေမာင္၏ ဖခင္ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ေဖေဖသည္ ေဒါသျဖင့္ နီျမန္းလ်က္ ရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ညီေမာင့္ထံ ေလွ်ာက္လာကာ “ဟင္ အေဖ့နာမည္ ဖ်က္ဦးကြာ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိန္းမယူ ခ်င္ဦးကြာ”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းကာ ညီေမာင့္ကို လက္သီးႏွင့္ ထိုးပါေလ၏။ ညီေမာင္မွာ လူၾကားထဲတြင္ ရွက္လွ၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိပါ သည္။ ေဖေဖ့ထံ တိတ္တဆိတ္ တယ္လီဖုန္း လွမ္းဆက္၍ အေၾကာင္းၾကားေသာ တရား သူႀကီးအားလည္း စိတ္ထဲမွ ေဒါသပုန္ထ ေနမိပါသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ အန္ကယ္ရဲ႔ ၀င္းေအာင္ကို မလုပ္ပါနဲ႔”

အံ့အား သင့္ေနေသာ ေဆြျမင့္တုိ႔က အက်ဳိးအေၾကာင္း ရိပ္မိ၍ ၀င္ဆဲြမွပင္ ညီေမာင္ ခ်မ္းသာရာ ရပါသည္။ ၿပီးမွ ေဆြျမင့္က ရွင္းျပ၏။ သို႔က်မွ ေဖေဖလည္း “မင္းတုိ႔ဟာကလည္း ႐ႈပ္ပါ့ကြာ” ဟု ရွက္သံႀကီးႏွင့္ ေျပာလုိက္ကာ ေနရာမွ ခ်ာကနဲ လွည့္၍ သြားပါသည္။ တံခါး၀ ေရာက္မွ ျပန္လွည့္ကာ “မင္း အိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့” ဟု ရယ္ခ်င္ဟန္ ရေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ အမိန္႔ ေပးသြားပါသည္။ ညီေမာင္ တုိ႔တေတြမွာ ေဖေဖ ထြက္ခြာ သြားၿပီးမွ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ၾကရ၏။

ညီေမာင့္မွာကား အေဖ့ လက္သီးေၾကာင့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ဆထက္ထမ္းပုိး တုိး၍ ရသြားျပန္ပါေလသည္။ ထုိသည့္ေနာက္ တစ္ပတ္လံုးလံုး ညီေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ တူတူလွ၏ အေမစက္ရွင္ မင္းႀကီးကေတာ္သည္ ညီေမာင္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔သုိ႔ သူ႔ကားႀကီးႏွင့္ ေပါက္ခ်လာကာ“ဟဲ့ အမ်ဳိးယုတ္ ကေလးရဲ႔ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ ကေလးရဲ႔၊ နင့္ေၾကာင့္ ငါ့သမီး ဒီလို ျဖစ္ရတာဟဲ့။ သတၲိရွိရင္ အိမ္ထဲက ထြက္ခဲ့စမ္းဟဲ့” ဟု စသျဖင္႕ အခ်ိန္မွန္ လာ၍လာ၍ ဆဲေရးပါသည္။ ညီေမာင္မွာ အိမ္ထဲကလည္း မထြက္၀ံ့၊မိဘ ေတြကလည္း ညီေမာင့္ေၾကာင့္ အေျပာ ခံရသည္ဟု အတြင္းမွ ဖိႀကိမ္းခံရသျဖင့္ ေလာင္မီးက်လ်က္ နတ္တုိ႔စက္ႏွင့္ ဖူးစာ ဆံု၍ ေနခဲ့ရပါသည္။

ေျခာက္လမွ် ၾကာ၍သြား၏။
ေဆြျမင္႕တုိ့လည္း ေယာကၡမအိမ္ေပၚ အေစြ႔သား ေရာက္၍ေန၏။ ခမည္းခမက္တုိ႔ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေရႊလမ္း ေငြလမ္း ခင္းကာ အဆင္ေျပ အေျခက်၍ “သားေရ သမီးေရ” ျဖစ္ကုန္ေနၾကၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ညီေမာင္ကိုကား အိမ္သို႔ အ၀င ္မခံၾကေတာ့ေခ်။ ေဆြျမင့္ႏွင့္ တူတူလွသည္ ညီေမာင္ကို ေတြ႔လုိလွ်င္ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ ခိုး၍ ေတြ႔ၾကရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆြျမင့္၏ ဆႏၵအတုိင္း ႏွစ္ဖက္မိဘက အဂၤလန္သုိ႔ လႊတ္ရန္ စီစဥ္ ၾကေလသည္။ တူတူလွလည္း လုိက္ပါမည္ ျဖစ္၏။ မသြားမီ တစ္ရက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ျပန္ဆံုမိၾကပါသည္။

“မင္းကို ဒို႔တစ္သက္လံုး မေမ့ေတာ့ဘူး။ ၀င္းေအာင္ ပထမဦးဆံုး ေမြးလာတဲ့ ဒို႔သားကေလးကို ၀င္းေအာင္လုိ႔ မွည့္မယ္ ၾကားလား”
ဤသို႔ ႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္မွ ဆင္းသြား ၾကေသာ ေမာင္ႏွံစံုကို ၾကည့္ကာ ညီေမာင္ မ်က္ရည္၀ဲ ခဲ့ရပါသည္ အစ္ကိုေလး။
ၿပီးေတာ့လည္း ထုိတက႑သည္ ညီေမာင္၏ ဘ၀မွ ေမ့ေပ်ာက္ ပစ္ရမည့္ က႑ဟု ညီေမာင္ စြဲမွတ္ ယူခဲ့ရပါသည္။ ယခင္တုန္းက ဆုိလွ်င္ တန္ေဆာင္ပဲြေတြ ဆုိ လွ်င္ ေရွ႔ဆံုးမွ ညီေမာင္ ပါခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီးသည္ မွစ၍ ညီေမာင္ တန္ေဆာင္တုိင္ေတြကုိ ေမ့ပစ္ခဲ့ပါသည္ အစ္ကိုေလး။

x x x

ယခု တစ္ဖန္ၾကာႀကီးၾကာမွ အစ္ကိုေလး၏ ဖိတ္ၾကားမႈေၾကာင့္ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲ ဆင္ႏဲႊမိမွ အေဆြေဟာင္းတို႔ ႏွင့္ ျပန္ေျပာင္း အေၾကာင္း ဆံုခဲ့ရပါသည္။ အဂၤလန္ တြင္ ပညာသင္ၿပီး အဂၤလန္တြင္ပင္ အလုပ္လုပ္ကာေနခဲ့ရာမွ ေဆြျမင့္တုိ႔ ျပန္ေရာက္ ေၾကာင္းကို ညီေမာင္ သိၿပီး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္ အစ္ကိုေလး။ သို႔ေသာ္ ညီေမာင္ သူတုိ႔ထံ သြားမလည္ခဲ့ပါ။ အစ္ကိုေလး ျမင္သည့္အတုိင္း ေဆြျမင့္တုိ႔ မိခင္ႀကီးမ်ားက ယခုထက္ထိ ညီေမာင္ကို ခြင္မလႊတ္ ႏုိင္ၾကေသးေသာ အခ်က္သည္လည္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ထုိ့ျပင္ ညီေမာင္၏ ပံုျပင္သည္ ဤမွာပင္ ၿပီးဆံုးပါသည္ အစ္ကိုေလး၊ အစ္ကိုေလး ၾကားလုိသည့္ အတုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြသာ ျဖစ္ပါေပသည္။ ညီေမာင္တုိ႔ မိုက္႐ူးရဲ မဖြယ္မရာ စြန္႔စား ခဲ့ၾကပံုမွာလည္း ၿပံဳးမိစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ညီေမာင္၏ စိတ္ကူး ဥာဏ္သည္ မည္မွ် ဇာတ္လုိက္ ဆန္ခဲ့သည္ ကိုလည္း အစ္ကုိေလး သိရပါၿပီ။ ညီေမာင္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူူးေရာက္လြန္း လွ၍လည္း မိဘတစ္ေတြက ညီေမာင္ကို ယခုထိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ့ျပင္ ၀န္ခံစရာ တစ္ခုလည္း ရွိေနပါသည္။

ညီေမာင့္ ကိုယ္ကိုလည္း ညီေမာင္ ယခုထက္ထိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ခဲ့ပါ အစ္ကိုေလး။ ကိုယ္မခူးရက္ မပန္ရက္ဘဲ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ကို တစ္ပါးသူအား ရက္ရက္ေရာေရာ ခူးေပးရက္ေသာ လူမိုက္မ်ဳိးသည္ ကမၻာမွာ ညီေမာင္ တစ္ေယာက္သာရွိပါသည္ အစ္ကို ေလးေရ။ ၿပံဳးေပဦးေတာ့ အစ္ကိုေလး။

ညီေမာင္၏ ပံုျပင္တြင္ ၿပံဳးစရာ အကြက္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ရွိပါသည္။ သကာဖံုးသည္ အသဲနာ တမာတံုး ဘ၀ကိုလည္း အစ္ကုိေလး သနားၿပံဳး ၿပံဳးလုိက ၿပံဳးပါေခ်ၿပီ။ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ကို ျပန္ သ႑ာန္ ေဆာင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ခံစရာ တစ္ခုကား အကယ္ ပင္ က်န္ပါေသး၏။

ထုိအတိတ္ေၾကာင့္ ပင္လွ်င္ သည္တန္ေဆာင္တြင္ ညီေမာင္သည္ အထီးက်န္ ဘ၀တြင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ အစ္ကိုေလး။

၀င္းဦး

ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွတဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။