ေျပာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္
အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ
ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာမိသားစုရဲ့ သမီးႀကီး မဂၤလာဆြမ္းေကြ်းပြဲမွာ မိခင္ျဖစ္သူက အရွင္ဘုရားလည္း ကေလးေတြအတြက္ မဂၤလာၾသဝါဒစကား မိန္႔ၾကားပါဦးလုိ႔ ဆြမ္းအလွဴေရစက္ခ်အခမ္းအနား မစမီမွာ ေလွ်ာက္ ၾကားပါတယ္။ အလြန္ရင္းႏွီးလုိ႔ ခုလုိေလွ်ာက္ၾကားတာပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ အစဥ္အလာအရ သံဃာေတာ္ေတြမွာက သိကၡာႀကီးတဲ့ သံဃာေတာ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သိကၡာႀကီးသူက တာဝန္ေပးတဲ့ သံဃာတစ္ပါးပါးကသာ တရားေဟာ ေရစက္ခ် လုပ္ေလ့ရွိတာေလ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း သက္ဆုိင္ရာ ေနရာဌာနရဲ့ တာဝန္အရွိဆုံး ဆရာေတာ္ တစ္ ပါးပါးကသာ ဒီတာဝန္မ်ိဳးကုိ ယူေလ့ရွိတာ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ပဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က သိကၡာဝါႀကီးသူၾကားမွာ တပည့္ေတာ္လည္း အနည္းအက်ဥ္းေျပာပါရေစဆုိၿပီး အစီအစဥ္ကုိ ၾကားျဖတ္ေျပာလုိ႔က သင့္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ တာ။ ဒါက အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈအရ မသင့္တဲ့အရာမ်ိဳး။
ဒီေတာ့ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ဒကာမႀကီးကုိ ၾသဝါဒစကားကုိ ဆရာေတာ္ခ်ီးျမႇင့္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သုိ႔ ေပမယ့္ ေျပာေစခ်င္တဲ့စကားကုိ ေျပာမေပးျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ တစ္ခုခု လုိသြားသလုိ ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရင္းႏွီးသူေတြမုိ႔ ေျပာေစခ်င္ခဲ့တဲ့၊ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၾသဝါဒစကားကုိ ဒီစာနဲ႔ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ခုလုိေျပာလုိက္ တာက အရွည္သျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ ပုိက်န္သြားတာေပါ့လည္း ထင္မိပါတယ္။ အမွတ္တရ၊ ထာဝရ မဂၤလာလက္ ေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ပါေစေၾကာင္းလည္း ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါ တယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ဒီမနက္မွာ မဂၤလာၾသဝါဒစကားေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဘာကုိမ်ားေျပာျဖစ္ခဲ့ေလမလဲလုိ႔ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီလုိစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ နံနက္ေစာေစာပုိင္းက ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ျဖစ္တာကုိ သတိရမိပါ တယ္။ ဒီဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပုံျပင္ေလးကုိ အေျခခံၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေရးဦးမယ္လုိ႔လည္း ဖတ္ေနရင္း စိတ္ကူးျဖစ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လုိ႔သာ ၾသဝါဒစကား ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဖတ္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ သူကအလတ္ဆတ္ဆုံး ျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီပုံျပင္ေလးကေတာ့ ေျပာျဖစ္တဲ့အထဲမွာ ပါဝင္မွာ ေသခ်ာတယ္လုိ႔ ျပန္လည္ေတြးမိပါတယ္။
ပုံျပင္ေလးက ဒီလုိပါ။ သူေတာ္စင္တစ္ဦး ဘုရားသခင္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရပါတယ္။ ဒီအခုိက္ သူသိပ္သိခ်င္လြန္း တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ သူေတာ္စင္က ဘုရားသခင္ကုိ ေမးပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကုိ သူကေမးခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါက အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္း။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ဒီအေၾကာင္း အရာကုိ ေျပာေနၾက၊ ၾကားေနရေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ တိတိက်က် သိသူေတာ့လည္း မရွိပါ ဘူး။ သူေတာ္စင္ကိုယ္တုိင္လည္း အထပ္ထပ္အခါခါ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ သူ႔တပည့္တပန္းေတြကုိ ေျပာၾကား ေနေပမယ့္လည္း ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ တိတိက်က်ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ခုိက္ သူက ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးခဲ့တာပါ။ သူသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းက "ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ငရဲဘယ္လုိ ကြာျခားသလဲ"ဆုိတာကုိပါ။
သာမန္ဆုိရင္ ဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖက လြယ္လြယ္ေလးလုိ႔ ထင္စရာရွိတာေၾကာင့္ သိသလုိထင္ရေပမယ့္လည္း အေျဖကုိ တိတိက်က် ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္သိသူကုိေတာ့ သူေတာ္စင္ႀကီးက မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ငရဲဘုံ ကုိ တိတိက်က်သိတဲ့သူကုိ ေတြ႔ဖူးသလားလုိ႔ မွန္ၾကည့္တဲ့အခါတုိင္း သူ႔ရုပ္ပုံကုိ သူၾကည့္ၿပီးလည္း အခါခါ ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျဖကုိ တိတိက်က် ေျဖႏုိင္တဲ့သူကုိေတာ့ မွန္ထဲမွာေတာင္မွပဲ မေတြ႔မိေသး ဘူးလုိ႔ပဲ အေျဖထြက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္နဲ႔ေတြ႔ရခုိက္ သူက ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးခဲ့တာပါ။
ဘုရားသခင္က သူေတာ္စင္ႀကီးကုိ တံခါးႏွစ္ေပါက္ရွိတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုရွိရာကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ မထမ တံခါး ကုိဖြင့္ၿပီး အခန္းတြင္းမွာရွိေနတဲ့ အရာေတြကုိ ျပပါတယ္။ အခန္းႀကီးရဲ့အလယ္မွာေတာ့ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ စားပြဲႀကီးတစ္လုံး။ စားပြဲႀကီးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္မွာေတာ့ အေရာင္အဆင္း အနံ႔အရသာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ စားခ်င့္စ ဖြယ္ ဟင္းအုိးႀကီးတစ္လုံးကုိ တင္ထားပါတယ္။ အေငြ႔ေတြကလည္း တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ဆုိေတာ့ သူေတာ္စင္ ႀကီးမွာ ဝင္ေရာက္စားခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ ျဖစ္မိတယ္တဲ့။ သြားရည္မ်ားေတာင္ က်လုမတတ္ျဖစ္မိရပါတယ္တဲ့။
စားပြဲေဘးမွာေတာ့ အလြန္တရာပိန္လွီၿပီး လူနာရုပ္ေေပါက္ေနသူေတြက ဝုိင္းဖြဲ႔ကာ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။ အရယ္ အၿပဳံးလည္း မရွိ။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးလည္း အလုိမက်ဟန္။ သူတုိ႔ကုိျမင္ရရုံနဲ႔ပဲ ဒီလူေတြဟာ အင္မတန္ဆာ ေလာင္မြတ္သိပ္ေနတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ သူတုိ႔အားလုံးရဲ့လက္ထဲမွာေတာ့ အလြန္ၾကီးမားၿပီး လက္နဲ႔ မတန္ေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ဇြန္းႀကီးူေတြကုိလည္း ကုိယ္စီကုိင္လုိ႔။ ဒီဇြန္းႀကီးေတြနဲ႔ စားပြယ္အလယ္ မွာရွိတဲ့ အုိးထဲကဟင္းေတြကုိ ဇြန္းနဲ႔အျပည့္ လွန္းခပ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ သူတုိ႔အသီးသီးရဲ့ ဇြန္းေတြထဲမွာေတာ့ ဟင္းတုံးေတြက အလ်ံအေမာက္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဇြန္းရုိးႀကီးေတြက အလြန္ရွည္လြန္းတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ပါးစပ္ထဲကုိ ဇြန္းထဲကဟင္းေတြကုိ ျပန္လည္သြတ္သြင္းဖုိ႔ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ခုလုိ အလြန္ဆာေလာင္မြတ္ သိပ္ခုိက္မွာ ခုေလာက္အဆင္းအနံ႔ေကာင္းၿပီး အရသာနဲ႔ျပည့္စုံမယ့္ ဟင္းေတြကုိ ျမင္ေနရၿပီး လက္ထဲမွာ ဇြန္း ေတြကုိယ္ိစီရွိၾကပါလ်က္ကယ္နဲ႔ စားမရႏုိင္ျဖစ္ေနၾကတာအတြက္ ပုိလုိ႔ပင္ အခံရခက္ေနၾကပုံကုိလည္း ျမင္ရပါ တယ္တဲ့။
သူေတာ္စင္ႀကီးခမ်ာ ဒီဆင္းရဲသားေတြရဲ့ျဖစ္အင္ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္မသက္သာျဖစ္မိသလုိ အားမလုိအာမရလည္း ျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ အလြန္မွလည္းး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုရားသခင္က ကဲဘယ္လုိလဲ ငရဲကုိ ျမင္ၿပီမဟုတ္လားလုိ႔ သူေတာ္စင္ႀကီးကုိ ေမးပါတယ္တဲ့။
ေနာက္ၿပီး တျခားတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ တံခါးေပါက္ကုိလည္း ဖြင့္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဒီအခန္းတြင္းမွာလည္း အရင္ အခန္းထဲကအတုိင္း စားပြဲႀကီးတစ္လုံးမွာ လူေတြဝုိင္းထုိင္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာလည္း ေစာေစာကလုိပဲ အနံ႔ အရသာနဲ႔ျပည့္စုံတဲ့ ဟင္းအုိးႀကီးတစ္လုံး တင္လုိ႔ပါပဲ။ ထုိင္ေနသူေတြရဲ့လက္ထဲမွာလည္း ဇြန္းရွည္ႀကီးေတြကုိ ကုိယ္စီကုိင္ထားလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းထဲက လူေတြကေတာ့ စုိစုိျပည္ျပည္ ဝဝၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းၾကတဲ့ပုံ။ ေနာက္ၿပီးတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔။ သူတုိ႔အသီးသီးမွာရွိေန တဲ့ အေပ်ာ္က သူေတာ္စင္ႀကီးဆီကုိေတာင္ ကူးစက္လာသလုိ ခံစားရတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုရားသခင္က သူေတာ္စင္ႀကီးကုိ "ခု ေကာင္းကင္ဘုံဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာ သိၿပီမဟုတ္လား"လုိ႔ ေမး လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူေတာ္စင္ႀကီးက အင္း ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ပါဘူး။ ဘာကုိဆုိလုိတာလဲ၊ ရွင္းျပဦး ဘုရားသခင္လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုရားသခင္က အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါေလ။ ခုလုိ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အသိဉာဏ္လုိပါတယ္။ အသိဉာဏ္ရွိရင္ ဒီလုိျပႆနာမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒုတိယအခန္းတြင္းမွာရွိေန သူေတြက တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ခြံ႔ေကြ်းရင္ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တာဆုိတာ ကုိ သူတုိ႔နားလည္ပါတယ္။ ဒါက အသိဉာဏ္ပညာရဲ့လကၡဏာေလ။ ဒါေၾကာင့္သူတုိ႔က ကုိယ္စားဖုိ႔ခ်ည္းသာ မၾကည့္ပဲ သူမ်ားကုိ ဘယ္လုိခြံ႔ေကြ်းရမယ္ဆုိတာကုိ စဥ္းစားပါတယ္။ ကုိယ္က သူမ်ားကုိခြံ႔ေကြ်းေတာ့ အျခား သူမ်ားကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ျပန္လည္ခြံ႔ေကြ်းလုိၾကပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္ဦးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ အၾကင္နာ တရားရဲ့ လကၡဏာပဲေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ေတြက အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ခြံ႔ေကြ်းၾကေတာ့ အားလုံးစားႏုိင္ၾကတာ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဦးအေပၚၾကင္နာစိတ္၊ညႇာတာစိတ္ေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြလည္း တုိးလာတာ ေပါ့။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာသူေတြ အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ၾကတဲ့ေနရာဟာ ေလာကရဲ့ခ်မ္းသာသုခေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ေနရာပဲေပါ့။ ေကာင္းကင္ဘုံဆုိတာက အသိဉာဏ္ရွိသူေတြ၊ ေမတၱာအၾကင္နာ ႂကြယ္ဝသူတုိ႔ရဲ့ ေနရာပဲေလ။
အဲတစ္ဖက္အခန္းထဲကသူေတြကေတာ့ ျပႆနာကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာကုိလည္း စဥ္းစားႏုိင္တဲ့အသိ ဉာဏ္ သူတုိ႔မွာ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျခားသူေတြကုိ ခြံ႔ေကြ်းဖုိ႔ထက္ ကုိယ္စားဖုိ႔သက္သက္ကုိသာ စဥ္းစားတဲ့သူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ေလာဘရဲ့လကၡဏာ၊ အတၱရဲ့ သေကၤတေတြေပါ့။ ကုိယ့္ဖုိ႔ခ်ည္းသာ ၾကည့္လြန္းေနသူေတြ၊ ေလာဘႀကီးလြန္းသူေတြဆုိတာ အမွန္လမ္းကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ လုိခ်င္ေလာဘေတြ မ်ားတဲ့ေနရာ၊ အတၱမာန္မာနေတြ ထူေျပာတဲ့ေနရာမ်ိဳးဆုိတာ ဘယ္မွာ ေနေပ်ာ္စရာေနရာမ်ိဳး ျဖစ္ပါ့မလဲ။
ေလာကထဲမွာ ကုိယ့္ဖုိ႔ကုိယ္သာ စဥ္းစားတဲ့သူေတြမ်ားလာရင္ ပထမအခန္းထဲကသူေတြလုိ ျမင္ရလ်က္ မၾကင္ ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ၊ ေတြ႔ရလ်က္ မခင္ႏုိင္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာမွာမုိ႔ ေလာကႀကီးက ေနေပ်ာ္ ဖြယ္ ေလာကႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မျမင္ႏုိင္ေသးတဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံေတြ ငရဲဘုံေတြထက္ ျမင္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံေတြ ပုိက်ယ္လာေအာင္၊ ငရဲဘုံေတြ ပုိငယ္လာေအာင္၊ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေအာင္ လုပ္လ်င္ကုိပဲ ဘဝက ေတာ္ေတာ္လည္း အဓိပၸါယ္ရွိလာပါၿပီ။
ခုလုိ လင္ရယ္ မယားရယ္လုိ႔ျဖစ္လာေတာ့ တစိမ္းျပင္ျပင္ေတြကေန ေလာကထဲမွာ အရင္းႏွီးဆုံးသူေတြ ျဖစ္လာ ၾကၿပီ။ ႏွစ္ကုိယ္တစ္ကုိယ္ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ အနာဂတ္အတြက္ လွပတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘဝပုံစံတစ္ခုကုိ အတူ လက္တြဲထူေထာင္ၾကမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။ ေအာင္ျမင္တဲ့၊ ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုတစ္ ခုကုိ တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္တဲ့ မိသားစု တစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အဓိက ဘယ္လုိစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေမြးျမဴဖုိ႔လုိသလဲ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ဖုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ဆုိ တဲ့ စိတ္ကုိေဖ်ာက္ၿပီး သူ႔ဖုိ႔သူ႔အတြက္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေမြးျမဴၾကဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ မိသား စု အသုိက္အၿမဳံတစ္ခုအတြက္ အေကာင္းဆုံးလုိအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ႏွစ္ကုိယ့္တစ္ကုိယ္တင္မက ႏွစ္ကုိယ့္ တစ္စိတ္ျဖစ္တဲ့အထိပါ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လုိပါလိမ့္မယ္။ သူနဲ႔ကုိယ္ဟာ မကြဲမျပားတစ္သားတည္းပါပဲဆုိတဲ့ အသိမ်ိဳး ထားႏုိင္ၾကမယ္ဆုိလ်င္ေတာ့ ဘယ္မွာလာ အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ နားမလည္ႏုိင္တာမ်ိဳး၊ မစာနာတာမ်ိဳး ရွိပါ ေတာ့မလဲ။ အဆင္မေျပ၊ မသင့္မတင့္တာမ်ိဳးရယ္လုိ႔လဲ ရွိႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
ဘဝတစ္ခုရယ္လုိ႔ တည္ေဆာက္ၾကရင္ အခက္အခဲဆုိတာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ေတြ႔ၾကမွာပါ။ ဘယ္လုိအခက္ အခဲနဲ႔ပဲ ႀကဳံရႀကံဳရ၊ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္စြမ္းအားသာရွိမယ္ဆုိရင္ ဒီအခက္အခဲကုိ ေက်ာ္ ျဖတ္ႏုိင္မွာ အမွန္ပါပဲ။အခ်င္းခ်င္း အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ညႇာတာမႈေတြ၊ စာနာနားလည္မႈေတြသာရွိရင္ ဘယ္လုိ အခက္အခဲကုိမဆုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အတူတကြ လက္တြဲလုိ႔ ေျဖရွင္းႏုိင္မွာပါပဲ။
ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ငရဲ၊ဘာကြာသလဲဆုိတာကုိ ခြဲျခားျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီပုံျပင္ေလးဟာ ခ်မ္းသာနဲ႔ ဆင္းရဲ၊ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ မေကာင္းျခင္း၊ စာနာမႈနဲ႔ မစာနာမႈ၊ ၾကင္နာမႈနဲ႔ ရက္စက္ျခင္း၊ တစ္ကုိယ္ေကာင္းသမားနဲ႔ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကုိၾကည့္သူရယ္လုိ႔ အျဖဴနဲ႔အမဲ၊ အေကာင္းနဲ႔အဆုိးစတဲ့ အျခားေသာဆန္႔က်င္ဖက္အရာေတြ ကုိလည္း ေျပာျပႏုိင္တယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာ ေမာင္မယ္တုိ႔လည္း တကယ့္ခ်မ္း သာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘဝကုိ ပုိင္ဆုိင္လုိတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကုိယ့္အတြက္ဆုိတဲ့စိတ္ထား ဖယ္ရွားၿပီး သူ႔အတြက္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးကုိသာ အျပန္အလွန္ ထားသြားၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အိမ္ေထာင္တစ္ခုကုိ အမွန္ပင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္ရယ္လုိ႔ မဂၤလာလက္ေဆာင္စကား အမွတ္တရ ပါးခ်င္ပါတယ္။ အားလုံး ဝမ္းေျမာက္္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစသားလုိ႔လည္း ထပ္ဆင့္ကာ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ။
အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ
