ေရေပၚမွာ လႊားပါလို႔… ၾကာဆံကို စားပါလို႔

ေရေပၚမွာ လႊားပါလို႔… ၾကာဆံကို စားပါလို႔

ျမရြက္္္

အဲအဲ အိပ္ရာထေတာ့ ေနအေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။

ေရအ၀ေသာက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမႀကီးရိွရာ မီးဖိုေခ်ာင္ေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ အဲအဲတုိ႔ ရြာမွ မဟုတ္ဘူး။ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ခိုင္ခိုင္ခ့ံခံ့နဲ႔ အျမင့္ေဆာက္ရတာခ်ည့္ပဲ။ ေရႀကီးလြန္းတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ေလွကားထစ္ရင္းထိ တက္တတ္သကိုး။ အိမ္ေတြေတာ့ မေျပာနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အုတ္ဖိနပ္နဲ႔ သံက်င္တြယ္တုိင္နဲ႔ ဆုိရင္ အေကာင္းဆုံး။ ျမင့္ျမင့္ရိွမွ ေရလြတ္တာ။
ကေလး၀နဲ႔ ကႏွီအၾကားမွာ ဆိပ္ကမ္းတကာ့ ဆိပ္ကမ္းထဲ အဲအဲတို႔ ဆိပ္ကမ္းက အသာဆုံး။ ေျမပဲ အထြက္ဆုံး။ ေရာင္းပန္း ၀ယ္ပန္း အသြက္ဆုံး။ လယ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိမ္ရိွလူကုန္ လယ္ထဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အဲအဲကေတာ့ ေကာက္စိုက္ၿပီးကတည္းက ဆိပ္ကမ္းေစ်းထဲ ေျပးတယ္။ သရက္ရာသီကုိး။

`စားဟဲ့၊ ပူတုန္းေကာင္းတာ´

အေမႀကီးက အုပ္ဆာင္းလွပ္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္း ပန္းကန္ထဲ ငါးေၾကာ္တစ္တုံးကို ထည့္ေပးတယ္။ အဲအဲလည္း ဆာဆာနဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ဆုပ္ဆုပ္ၿပီး ေလြးလိုက္၊ ငါးေၾကာ္ ဖဲ့၀ါးလိုက္၊ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးထဲက ေရေႏြးငွဲ႔ အေအးခံရင္း သူ႔ေခါင္းထဲ ေရာင္းေရး၀ယ္တာေလးေတြ စဥ္းစားစီကုံးရင္းပ။

`ညည့္ ညက အေမႀကီးအပ္တာ ကိုးရာေနာ္´
`ဟုတ္ပ မြမ္´
`ထမင္းေလး ဘာေလး ျပန္စားဦး အဲအဲရဲ့၊ ေစ်းေရာင္းတာ ေရာင္းတာပ ၊ ညည့္ဟာက လြန္လြန္း´

***

ျမစ္ႀကီးက နီေနတယ္။ ကမ္းပါးႀကီးကလည္း နီလုိ႔။

ေနက တိမ္ပုပ္ေတြထဲမွာ ၀င္ေတာ့မယ္။

ညက မိုးသည္းထားလို႔ ဆိပ္ကမ္းတ၀ိုက္ အမိႈက္သ႐ိုက္ ရွင္းသန္႔ေနတယ္။ အရီးအုန္းတုိ႔ ထမင္းဆိုင္တန္းဘက္ကေတာ့ မီးခိုးေတြ လူေနတယ္။ အဲအဲက ခံေတာင္းကို သဲျပင္မွာ ခ်ၿပီး ေခါင္းခုနဲ႔ ေခၽြးသုတ္။ မနီးမေ၀း လူရိွမရိွ ၾကည့္ၿပီးမွ လက္ခုပ္နဲ႔ အျပည့္ သဲယူႀကဳံးထည့္ကာ ပါးစပ္က တဖြဖြရြတ္တယ္။

`ဗုေဒၶါေမ သရဏံ၊ အညံနတၳိ။ ဓေမၼာေမသရဏံ အညံနတၳိ၊ သံေဃာေမ သရဏံ အညံနတၳိပါ ဘုရား။ ဗုဒၶဂုေဏာ အနေႏၱာ။ ဓမၼဂုေဏာ အနေႏၱာ။ သံဃဂုေဏာ အနေႏၱာပါ ဘုရား။ ဗုဒၶံ သရဏံဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံဂစၧာမိပါ ဘုရား။ ၃၁ ဘုံ က်င္လည္ကုန္ေသာ သုခိတ သတၱ၀ါ၊ ဒုကိၡတ သတၱ၀ါအေပါင္း က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါး၏ ေႏွာက္ယွက္ ဟန္႔တားျခင္း ကင္းေ၀းပါေစ။ ကပ္သုံးပါး ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကပါေစ။´

ၿပီးတာနဲ႔ သဲကေလးေတြ ျဖန္းတယ္။ ျဖဴးတယ္။ လက္၀ါးထဲ သဲမက်န္ေအာင္ ခါတယ္။ ခံေတာင္းကေလးကို အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ ရြက္ခ်လာတယ္။ အရီးအုန္းတုိ႔ တဲကေလးေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကက္ဆက္သံနဲ႔ စီစီနဲ႔ပ။

`ကုိယ့္ဘ၀ ေပါက္ပင္ ဘာေၾကာင့္ ကုိင္းတယ္၊ ေငြဗ်ိဳင္းနားလုိ႔ ကိုင္းရပါတယ္ကြယ္။ ဒီမွာ မိေခ်ာေလး… ရွင္ေရ… ေမာင္ေရ၊ မိေခ်ာေလး ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္…´

ဖြင့္လုိက္ရင္ ဟသၤာတ ေအာင္တင္၀င္း၊ တြံေတးသိန္းတန္၊ တြံေတးစိုးေအာင္၊ ဟသၤာတ ထြန္းရင္၊ သိန္းေဇာ္။ အဲအဲကေတာ့ အလြတ္ကို ရလို႔။ အဲအဲမွ မဟုတ္ဘူး။ `ခံေတာင္းသူမ´ ေတြ အားလုံးရ။ သိန္းရီ၊ အဲမိစန္း၊ တင္တင္၀င္း၊ ျမင့္ျမင့္အုန္း၊ ဘုတ္ဆုံ၊ တူးတူး၊ စေန၊ တနဂၤေႏြလုိ ေန႔မ်ိဳးေတာ့ အလယ္တဲႀကီးကုိ အျမန္ေရယာဥ္ေစာင့္ရင္း ၀င္ထိုင္ၾကတယ္။ ဒီဆိပ္ကမ္းမွာ အႀကီးဆုံးတဲ။ အႀကီးဆုံးဆိုင္။

ဆိုင္ရွင္ ေဒၚႀကီး ျဖဴျဖဴ၀င္း မ်က္ႏွာ`ၾကည္´ရင္ တီဗီနဲ႔ ခပ္ကပ္ကပ္၊ ခပ္နီးနီးပ။ သိပ္မၾကည္ရင္ မလွမ္းမကမ္းက ခံေတာင္းကေလးေတြခ်ၿပီး ဣေႁႏၵရရ ထုိင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေဟ့ေကာင္မေတြ မဆူၾကနဲ႔ တုိ႔၊ ေနၾကာေစ့ အခြံေတြ ခ်မထားနဲ႔တို႔ေတာ့ မလြတ္ဘူးေလ။ တီဗီက ဇာတ္လမ္းတြဲေရာ၊ ဗီဒီယုိဇာတ္လမ္း၊ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေရာ အပ်င္းမွ ေျပေျပ ၾကည့္ခ်င္တာကိုး။ အမွန္ေတာ့ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္လမ္းေတြကိုလည္း ကုိးရီးယား ဇာတ္လမ္းေတြေလာက္သာပါ။ အဲအဲတို႔ စြဲတာက ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းပဲ။

ဘယ္ေၾကာ္ျငာ ဘယ္သူ ဘယ္သီခ်င္းအလိုက္နဲ႔ ဘယ္လို စတုိင္လ္ကအစ အလြတ္ႀကီးကုိ ရၾကတယ္။ လိုက္ဆိုတယ္။ လိုက္ကတယ္။ ေၾကာ္ျငာ သ႐ုပ္ေဆာင္ လႈပ္ရွားသလို လႈပ္ရွားႏိုင္ၾကတယ္။ အဖြဲ႔နဲ႔ ႐ုိက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ ၿပိဳင္လုပ္ရဦးမလား။ `ရာဇာ´ ေနရာက တူးတူးေနတယ္ဆိုရင္ အဲအဲတို႔၊ ဘုတ္ဆုံတုိ႔က ပုလဲ၀င္း၊ ဇင္ဇင္ေဇာ္ျမင့္ေနရာ၊ ထက္ထက္ေနရာ စသျဖင့္ ၀င္လႈပ္ပစ္လိုက္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ၾကည့္ၿပီး နံေဘးပါ အေပ်ာ္ေတြ ကူးလို႔ပ။

တခါတေလ တီဗီနဲ႔ အၿပိဳင္ ေဒၚႀကီး ျဖဴျဖဴ၀င္းတုိ႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး ဟိုဘက္က အရီးအုန္းတဲ ေျပးတယ္။ ကက္ဆက္ထဲက ေကာလိပ္ဂ်င္၊ ႏိုင္၀င္း၊ ဘီအီးဒီ ေအာင္သိုက္တို႔ ဇာတ္လမ္းေတြကို အမူအရာနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ျမဴးေနၾကျပန္ေရာ။ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ေလ။

ေၾသာ္…. အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ေရႊ႔ဟဲ့ သယ္ဟဲ့ ေျပာင္းဟဲ့ဆုိလည္း သူတို႔ပဲ အားကိုးရတာ။ မနာမက်န္း ရိွရင္လည္း တိုက္နယ္ေဆးခန္း ေျပးေပးၾက၊ ကူညီညာ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ ၀ယ္ျခမ္းေပး၊ ေရာင္းခ်ေပး၊ စားပြဲထုိးေပး၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပး ေစာင့္အိပ္ေပး ဆိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ရတာပ၊ ခ်စ္ၾကရတာပ။

`အဲအဲ၊ နင့္မယ္လာမွ လာေသးမြမ့္။ သရက္သီး တုံးေတာ့မွာ ေကာင္မရဲ့။ ေရြးေပး၊ ခ်န္ေပးမွန္းသိလို႔ ေရာင့္တက္တက္ေနတာ ထင္ပ။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး မြမ့္´

`သည္းညည္းခံၾကပါမြမ့္၊ ငါ့မယ္ ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔။ လက္ဖက္ေတြ စားမိတာ အေမႀကီးခြံ႔တာနဲ႔ ငါလည္း စားလုိက္တာ။ ေကာင္းတာမြမ္။ ညည္းတုိ႔ကို ေခၚေကၽြးခ်င္လိုက္တာမွ´
`ဘာလဲ၊ ၾကက္ေျခနီသုပ္လား၊ ဒါမ်ား´
`ဟုတ္ဘူးမြမ့္၊ တြင္းပိုးေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔မြမ္။ လက္ဖက္ကလည္း ႏုလို႔ ဖတ္လို႔။ ရြက္သစ္မြမ့္။ မုံရြာေရႊေမာင္းလက္ဖက္တဲ့´
`ေတာ္ပါ၊ စားလည္း မစားရဘဲနဲ႔ သြားရည္ယုိပါတယ္။ ေကာင္မေနာ္။ ဒီမွာ စစ္ၾကည့္ဦး။ နားသေလး နက္သေလးေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ အားလုံး `ႁပြန္ႀကိတ္ေစ်း´ ေပး၀ယ္လိုက္ၾကတာ။ ငါတို႔ တြက္ၿပီးၿပီ။ ႏွစ္ရာဖိုး ငါးလုံးသာေရာင္း။ အားလုံး အလုံးသုံးဆယ္။ ယူမွာလား မြမ့္ၾကည့္ဦး´
`ေၾသာ္၊ ယူမွာပ´

အဲဒါ အရီးအုန္းတဲ ေနာက္က `ပုတ္´ ေသးေသးေလးထဲ ေကာက္႐ိုးေပၚ စီထားတဲ့ သရက္သီးေတြ အဲအဲက ယူၾကည့္တယ္။ ေရၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုံးႀကီးတာ၊ ေသးတာနဲ႔ အထားခံမယ့္ဟာကို ေအာက္ကထား။ ဆင့္ၿပီးေတာ့ပ၊ လွေအာင္စီတယ္။

`ေအ…အဲအဲ´
`ရွင့္´
`ေရာ့ဟဲ့.. ငါ့ဖားကင္ေလးေတြပါ ေရာင္းေပးစမ္း။ ညည့္ကို ၾကည့္ေပးမယ္´

တဲထဲကို အဲအဲ၀င္ခဲ့ေရာ။ ဟုတ္ပါရဲ့။ `ဖားအိုင္း´ ႀကီးေတြ ကင္ထားလိုက္တာ ေကာ့ရဲလုိ႔။ တခ်ိဳ႔ ဥေတြနဲ႔ ကန္႔လန္႔ကပ္လ်က္။

`ဘယ္ကေကာက္လိုက္တာလဲ အရီး´ ဆုိေတာ့..

`အေရွ႔ဘက္ကမ္းက လာပို႔တာပါမြမ္။ ထြန္းအုံတုိ႔ လယ္ထဲက´ တဲ့။

တစ္ကင္ ဘယ္ေလာက္ ေရာင္းရမွာလဲအရီး´ ဆိုေတာ့..

`ၾကည့္ေရာင္းပ၊ သုံးကင္တစ္ရာနဲ႔ ေရာင္း၊ ငါးရာဖုိး ေလးရာဖိုးဆိုသလို ၀ယ္ရင္လည္း တစ္ကင္တေလ ပိုပိုသာသာေပးလုိက္ပါ´ ဆိုတယ္။

`ဒီမယ္ ေရျပမယ္ေနာ္´
`အံမယ္ေလး၊ ေရမေနနဲ႔၊ တြက္မေနနဲ႔၊ အားလုံးၾကည့္ေရာင္းေပးပါဗ်ာ´တဲ့.။

သူ႔ေျမးေက်ာင္းထားတဲ့ ႏွစ္မို႔ ညက မိုးထဲေရထဲ ဖားထြက္ေကာက္သတဲ့ မြမ့္။ ရသေလာက္ ငါေပးလိုက္မယ္။ ေရာင္းရလည္း ေရာင္းရ၊ မေရာင္းရလည္း ကံပ။

`ေရာင္းရပါတယ္ အရီးရယ္။ ကုန္မကုန္ေတာ့ ကံပ အရီးရဲ့။ ႂကြႂကြ `အဆန္´ေတြက ၀ယ္ၾကပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့လူေတြကေတာ့ ၀ယ္တယ္။ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္လဲ ေဆာင္သြား။ အင့္တစ္ထုပ္။ ေနာက္မွ အိတ္ဖိုး ႏႈတ္ယူလိုက္´

ဒါနဲ႔ အဲအဲတစ္ေယာက္ ကုန္းပတ္ရိွရာ ေရစပ္ကိုဆင္းလာခဲ့ေရာ။ ခံေတာင္းထဲ သရက္သီး အေမာက္။ တစ္ျခမ္းက က်န္ေက်ာင္းအိတ္ႀကီး ႏွစ္လုံးနဲ႔ ဖားကင္အျပည့္။

***

ဘ၀ေပးက သိလာေတာ့ အိပ္ငိုက္ရင္းနဲ႔လည္း အျမန္ေရယာဥ္ေတြရဲ့ ဟြန္းသံကို မွန္းဆႏိုင္တယ္။ `ေပၚ´ ဆိုတဲ့အသံက နီးတယ္။ `ပူ` လုိ႔ၾကားလုိ႔ ရိွရင္ ျမစ္ေကြ႔ဟိုဘက္ကမ္း ေခ်ာင္းဆုံေလာက္ကပဲ။

`ထၾကဟဲ့၊ မုံရြာသားေတြ လာၿပီ´

ဒီျမစ္ရိုးမွာ အဆန္အျမန္ ေရယာဥ္မွန္သမွ် မုံရြာဂိတ္ကထြက္တာကိုး။ အစုန္က်မွသာ ဟုမၼလင္းနဲ႔ ကေလး၀ ခြဲရတာေလ။

ဟုမၼလင္း-ေဖာင္းျပင္ ဆြဲတဲ့ အျမန္ေရယာဥ္ေတြက ကေလး၀ ခရီးသည္ေတြလည္း တင္ခဲ့တယ္။ အရြယ္အစားလည္း ၾကီးတယ္။ အေတာင္သုံးဆယ္ေလာက္ ရွည္တယ္။ စက္ကလည္း ေကာင္းတယ္။ ေမာင္းတဲ့လူကလည္း စတိုင္လ္ သိပ္က်တယ္။ ကားေမာင္းသလိုပဲ။ ဂီယာနဲ႔ လီဗာကို ထုိင္ရာမထ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ ခ်ိန္းႏိုင္တယ္။ သေဘာၤေတြလို စက္ခန္းေမာင္းေတြ မရိွဘူး။ ခရီးသည္ အတင္အခ်အကူပဲ လိုတယ္။

အျမန္ေရယာဥ္ လာၿပီဆုိရင္ ေလွသမား၊ တံငါသမားေတြသမားေတြ လိႈင္းလုံးလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေရာ့ပဲ။ အခု ကုကၠိဳပင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္၊ ေအးေအးလူလူနဲ႔ အဲအဲတုိ႔ နားေနတုန္း၊ လွဲေနတုန္း မုံရြာက အဆန္အျမန္ ေရယာဥ္တစ္စင္း ဆိုက္လာတယ္ေလ။ စက္သံ၊ လူသံေရာထြး ဆူညံသြားတယ္။

`ထမင္းစားၾကမလား၊ ဟင္းစုံနဲ႔ ရတယ္အစ္မ။ ဦးေလး ထမင္းအ၀စားမွ ငါးရာတည္းပါ။ ၾကက္သား၊ ငါး၊ ပူပူေလး ရမယ္ေနာ္။ အစ္မ စားမလား။ ဟုတ္ကဲ့၊ ျပင္ေပးမေနာ္´

`သရက္သီးမွည့္၊ သရက္သီးမွည့္ေတြ။ ယူမလား အစ္ကို။ ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ငါးလုံးမွႏွစ္ရာ။ မရဘူးရွင့္။ တစ္လုံးတည္းေတာ့ ငါးဆယ္ေနာ္။ ရပါတယ္။ ကၽြန္မ တုံးေပးမယ္´

`ကဲ၊ လမ္းမွာ စားသြားႏိုင္တယ္ေနာ္။ ေထာပတ္သရက္သီးေတြ။ ယူဦးမလား အစ္မ။ ႏွစ္ရာဖုိး။ ဟုတ္ကဲ့၊ အကုန္ခြဲလွီးေပးပါ့မယ္´

သရက္သီးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားႏိုင္ေအာင္ သူတို႔မွာ စတီးဓားေလးေတြေဆာင္ထားတယ္။ အခြံႏႊာၿပီး တုံးေပးတယ္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ေပးတယ္။ လက္က သြက္သြက္လွီးေပးခိုက္မွာ အကူတေယာက္က တြင္တြင္ႀကီး ေစ်းေခၚေရာင္းပ။ ေဟာ..။

`ဟယ္၊ အဲအဲ´
`ေၾသာ္.. ၾကည္ၾကည္ပါလား။ နင္မုံရြာက လာတာလားဟင္´

မိုးၾကည္ၾကည္။ အဲအဲႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္။ တတြဲတြဲ မခြဲတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ အဲအဲ ကိုးတန္းအထိ မင္းကင္းမွာ ေနခဲ့တယ္။ အေဖဆုံးေတာ့ ရြာျပန္ခဲ့ေရာ။ အေမႀကီးနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက တစ္ႏွစ္မွ စာေမးပြဲ က်ခဲ့တာ မဟုတ္လို႔ ဆက္ေနခ်င္သပဆို ေနပ။

အဲအဲ မေနေတာ့ဘူး။ သူ႔ေအာက္က ေမာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သူထြက္မယ္။ ေမာင္ေလးေတြ ခၽြန္ေအာင္ထားေပးမယ္။ အေမနဲ႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္စားမယ္။ အေမႀကီးနဲ႔အေမ့ကုိ ဂရုစိုက္မယ္ပ။

`ေအးဟဲ့။ မုံရြာက ျပန္လာတာ။ တို႔အစ္ကိုႀကီး အလွဴက ျပန္လာတာေလ၊ ဘုရားပြဲက်မွ ျပန္ခဲ့ေတာ့မတဲ့´
`ေၾသာ္… ၾကည္ၾကည္ စားဦး။ အင့္.. ဓားတစ္ေခ်ာင္း အပိုပါတယ္။ ခြဲစား´

ၾကည္ၾကည့္ကုိ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အတူ အလုံးလွလွ ေထာပတ္သရက္သီး တစ္လုံးလွမ္းေပးၿပီး အဲအဲက ေစ်းဆက္ေရာင္းတယ္။ ၾကည္ၾကည္က အဲအဲကို ေမးတယ္။ အရင္အေခါက္ေတြက အေမးမ်ိဳးပါပဲ။ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ဆီ လိုက္မလားဆိုတာပါ။

ဘာအလုပ္လဲ ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း၀တ္၊ ေကာင္းေကာင္းစားရၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ လုပ္ရတာတဲ့။ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ ခ်ေပးရုံ၊ မွာေပးရုံ၊ ေငြေပး႐ုံကေလးပါတဲ့။ အဲအဲကေတာ့ ျငင္းခဲ့တာခ်ည္းပဲေလ။ ရြာကမွ မခြာခ်င္ပဲကိုး။ တကယ္လုိ႔ ၾကည္ၾကည့္ အလုပ္ရွင္က ခရီးထြက္ခါနီး ေျပာတဲ့ အမွာစကားသာ အဲအဲၾကားခဲ့ရင္..

`မိကီေနာ္၊ နင့္ဆီက လူသစ္မရတာ ၾကာၿပီ။ ႀကိဳးစားပါ။ သတိလည္းထားပါ။ ငါတို႔ လိုခ်င္တာ အတဲ့သူ´ တဲ့။


ျမရြက္္္