အိုင္းစတိုင္းႏွင့္ ေတြ႔တဲ့ည

အိုင္းစတိုင္းႏွင့္ ေတြ႔တဲ့ည
အကယ္ဒမီ စႏၵရားလွထြတ္။

လူ႔ေလာကထဲသို႔ တိုး၀င္စကာလ လူငယ္ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ခ်မ္းသာေသာ တိုင္းသိျပည္သိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ အိမ္ေဂဟာသို႔ ညစာစားပဲြ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရသည္။ ထိုအမိ်ဳးသမီးၾကီးသည္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ ေရွ႕တန္းမွ လႈပ္ရွားေနသူတစ္ဦးျဖစ္ျပီး ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ ေငြအလံုးအရင္း ထည့္၀င္လွဴဒါန္းရာ၌ ထင္ရွားေသာ ေစတနာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
ညစာစားျပီးၾကေသာအခါ အိမ္ရွင္က ခမ္းနားက်ယ္၀န္းလွေသာ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို႔ ေခၚသြားပါသည္။ အျခားေသာ ဧည့္သည္မ်ားကလည္း ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမင္ကြင္း ႏွစ္ခု ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ယင္းကား ခန္းမၾကီး၏ တစ္ဘက္ထိပ္၌ ေနရာခ်ထားေသာ တူရိယာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အိမ္ေစမ်ားက ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ အခန္းပတ္ပတ္လည္ေနရာတြင္ ကုလားထိုင္မ်ား စီခ်ေနသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ညေနခင္းဂီတပြဲသဘင္တစ္ခုႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးရမည့္သေဘာ။ 'ပက္ပင္းတိုးေတာ့မည္' ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို မလႊဲမေရွာင္သာ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့မည္ဟု အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ဖြင့္ဆုိႏိုင္ပါသည္။

မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဂီတသည္ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့အား နားကန္းတစ္ေယာက္ဟု ဆုိခ်င္ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အလြန္လြယ္ကူလွေသာ ေတးသြားတစ္ခုကို ရြတ္ဆိုႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကီးစြာေသာ အားထုတ္မႈကို ျပဳရ၏။ ေလးနက္ေသာ ေတးဂီတၾကီးမ်ားကား ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ 'ဆူညံသံ အစုအေ၀း' သာျဖစ္ေခ်၏။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအက်ဥ္းအၾကပ္မ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ လုပ္ျမဲလုပ္ထံုးျဖစ္သည့္ က်င့္စဥ္ကိုပင္ က်င့္သံုးရေတာ့၏။


ယင္းကား ၾကိဳးတပ္တီး၀ိုင္းမွ ေတးဂီတ စတင္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ႏွစ္ျခိဳက္ေသာ မ်က္ႏွာထား မ်ိဳးျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ နားေထာင္ေနသည့္ဟန္ဖမ္းကာ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ထားလိုက္၏။ ျပီးေတာ့ နားႏွစ္ဖက္ကို ဖြင့္လ်က္ ပိတ္ထားျပီး ဂီတႏွင့္ မဆီမဆိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးေနလိုက္ပါသည္။

အတန္ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္မွ ဧည့္သည္မ်ား လက္ခုတ္တီး၍ ဂီတပညာရွင္မ်ားကို ၾသဘာေပးေနသည္ကို သတိျပဳမိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေရာေယာင္၍ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခ်ီးျမွင့္ရေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္ေဘးမွ ညင္သာျပတ္သားေသာ အသံတစ္သံကို သတိျပဳလိုက္မိ သည္။

"ဘာ့ခ္ရဲ႕ ဂီတကို ၾကိဳက္လား" ထိုအသံက ေမးသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ညဴးကလီးယားကြဲထြက္ျခင္း အေၾကာင္းမ်ားကို ဘာမွ နားမလည္သလို ဘာ့ခ္ ဂီတ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာတစ္ခုမွ် မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကမၻာေက်ာ္ မ်က္ႏွာမ်ားကိုကား ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ပုဂၢဳိလ္သည္ သူ၏ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ မျဖီးမသင္ ပြေယာင္းေနေသာ ဆံရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ပံု႔ပံု႔၊ သြားၾကားထဲတြင္ အျမဲရွိေနေသာ ေဆးတံ စသည္တုိ႔ႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည့္ ၂၀ ရာစု၏ ထိပ္ထိပ္ၾကဲ သိပၸံပညာရွင္ ေဒါက္တာ အဲလ္ဘတ္ အိုင္းစတိုင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါသည္။

"အဲ... အင္း" ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း မသိဘဲ တံု႔ဆုိင္းေနမိပါသည္။ ေမးတာကေတာ့ အမွတ္မထင္ ေမးလိုက္သည့္ ပံုမ်ိဳးဟု ထင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္စံုတရာ ျပန္ေျဖလိုက္ရံုပင္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ပုဂၢဳိလ္၏ စူးရွေလးနက္ေသာ မ်က္လံုးအစံုက သူသည္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အလာပသလႅာပ စကားအျဖစ္ ေမးျမန္းျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေျပာေနသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖသည္ မည္မွ်ပင္ ေသးဖြဲေစကာမူ ေမးသူအဖို႔ အေရးပါသည္ ဟူေသာ အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္ပါ၏။ ျပီး ထိုပုဂၢဳိလ္သည္ ျဖီးျဖန္းလို႔ရမည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ိဳးမဟုတ္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဘာခ့္အေၾကာင္း မသိပါဘူးခင္ဗ်၊ သူ႔ရဲ႕ ဂီတေတြလည္း နားမေထာင္ဖူးပါဘူး"

"ဘာခ့္ ကို မၾကားဖူးဘူး၊ ဟုတ္လား"

သူ၏ ေလသံသည္ ေမာင္ရင္ တစ္ခါမွ ေရမခ်ိဳးဖူးဘူး၊ ဟုတ္လား ဟု တအံတၾသ ေမးေနသည့္ ေလသံ မ်ိဳးေပါက္ပါသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဘာခ့္ကို မၾကိဳက္လို႔ ၊ ဟို .... မၾကိဳက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နားကန္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ ဘယ္ဂီတမွ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ သိပ္မ၀င္တတ္ပါဘူး"

အဘိုးၾကီး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ကရုဏာသက္သည့္ အသြင္အျပင္ဟု ေခၚရမည္လား၊ စိုးရိမ္သည္ဟု ေျပာရ မည္လား မသိေသာ အရိပ္အေယာင္တစ္ခု ယွက္သမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္လိုက္မိပါသည္။

"ေက်းဇူးျပဳျပီး က်ဳပ္နဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား"

ေဒါက္တာ အိုင္းစတိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ရင္းႏွီးစြာ စြဲကိုင္၍ ထလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ထကာ ဧည့္ခန္းမအလယ္မွျဖတ္၍ ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ တီးတိုးစကားမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခန္းမတစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြကေလး ပင္ ျဖစ္သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ရွိန္းရွိန္းျဖင့္ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ သတိထားေနရသည္။ ေဒါက္တာ အိုင္းစတိုင္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမထား။

သူသည္ ဧည့္ခန္းမအျပင္ရွိ ေလွကားၾကီးတစ္ခုမွ အေပၚထပ္သို႔ ေခၚသြားပါသည္။ သူသည္္ ဤအိမ္ေဂ ဟာၾကီး ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ၀င္ထြက္သြားလာေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ပံုရပါသည္။ အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္ေသာ္ သူသည္ အခန္းၾကီးတစ္ခု၏ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူ အထဲေရာက္ ေသာအခါ သူက တံခါးကို ေသခ်ာစြာ ျပန္ပိတ္လိုက္၏။ အခန္းၾကီးမွာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ စာၾကည့္ခန္း၊ အပန္းေျဖခန္းပင္ ျဖစ္ပါေလသည္။

အိုင္းစတိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုဖာတစ္ခုတြင္ ထိုင္ေစပါသည္။ ျပီးမွ

'ကဲ ... အဲဒီလို ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမာင္ရင္ျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ၊ တဆိတ္ေျပာျပပါဦး။'

'တစ္သက္လံုးပဲ ဆိုပါေတာ့ ခင္ဗ်ား၊ ဒါနဲ႔ ဆရာၾကီးခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ဂီတနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္တာ အေရး မၾကီးပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ဆရာၾကီးအေနနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံေနတာ ကၽြန္ေတာ္ အားနာလွပါျပီ။ ေအာက္ျပန္ဆင္းျပီး ဂီတေတြ နားေထာင္ေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။'

ေဒါက္တာ အိုင္းစတုိင္းက ေခါင္းရမ္းျပလိုက္သည္။ မဆီမဆိုင္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိသကဲ့သို႔ ဘ၀င္မေတြ႔ ျဖစ္သြားဟန္ရွိသည္။

'ဒီမွာ က်ဳပ္ကို တစ္ခုခု ေျပာစမ္းပါ။ ဘယ္လို ဂီတမ်ိဳးနဲ႔ ေမာင္ရင္နဲ႔ နီးစပ္ကၽြမ္း၀င္သလဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိပါလိမ့္မယ္။'

'အင္း စာသားပါတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးဆို အလွမ္းမေ၀းပါဘူး။ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဆိုညည္းလို႔ ရတာမ်ိဳးေပါ႔'

သူက ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သေဘာက်သြားပံု ရ၏။ 'ေကာင္းျပီ၊ ဘယ္လို သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုတာ စံအေနနဲ႔ ေျပာပါဦး။'

'ဟို .... ဘင္ကေရာ့စ္ဘီဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးပါ'

'ဟုတ္ျပီ' သူသည္ အခန္းေထာင့္တြင္ရွိေသာ ဓါတ္စက္ရွိရာသို႔ သြက္လက္စြာ ေလွ်ာက္သြားျပီး စင္ေပၚမွ ဓါတ္ျပားမ်ားကို တစ္ခ်ပ္ျခင္း ေရြးထုတ္ေနေလသည္။ လိုခ်င္ေသာ ဓါတ္ျပားကို ေတြ႔ေသာအခါ

'အာ ... ရျပီ' ဟုဆိုကာ ဓါတ္စက္ေပၚသို႔ တင္၍ ဖြင့္လုိက္၏။ အဆိုေက်ာ္ ဘင္ကေရာ့စ္ဘီ၏ "ညဥ့္ယံျပာႏွင့္ ေန႔ေရႊ၀ါတို႔ ေတြ႔ဆံုၾကရာ" (Bing Crosby's Where the blue of the Night meets the gold of the Day) သီခ်င္းသည္ ျငိမ့္ေညာင္းစြာ ထြက္ေပၚလာျပီး တစ္ခန္းလံုးကို လႊမ္းျခံဳလို္က္ေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး သူ၏ ေဆးတံရိုးျဖင့္ နရီ လိုက္ေနေလသည္။ သီခ်င္းဆံုးသြားေသာအခါ စက္ရပ္လိုက္ျပီး

'ကဲ ... ေမာင္ရင္ အခုၾကားခဲ့တာ က်ဳပ္ကို ျပန္ေျပာပါဦး'

ထိုအေမးကို ေျဖရန္ကား သီခ်င္းဆိုျပရန္ပင္ ရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ရသည့္အတိုင္းျပန္၍ ရိွသည့္အသံျဖင့္ ဆိုျပလိုက္ရပါသည္။ အသံ မေၾကာင္ရန္ႏွင့္ မကြဲအက္ေစရန္ အထူးသတိထား၍ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစား လိုက္ရပါ၏။ အဘုိးၾကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ကဲ့သို႔ ၀င္းထိန္သြားပါသည္။

'ဟုတ္ျပီ ၊ ေတြ႔လား။ ေမာင္ရင့္မွာ နားရွိပါတယ္။' သူက အားရ၀မ္းသာ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ထိုသီခ်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အၾကိဳက္သီခ်င္းလည္းျဖစ္ ၊ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားဖူးေနေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း လိုက္၍ သီဆိုႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဂီတစြမ္းရည္ကို သက္ေသ ထူျခင္း မျဖစ္သင့္ပါေၾကာင္း ေျပာဆိုမိပါသည္။

'မဟုတ္တာ၊ အဲဒါ ေမာင္ရင့္မွာ ဂီတနားရွိတယ္ဆိုတာကို ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး သက္ေသျပေနတာ၊ ေမာင္ရင္မွတ္မိမလား၊ ငယ္ငယ္က ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဂဏာန္းတြက္တာေလ၊ ေမာင္ရင္ ၁၊ ၂၊ ၃ ဂဏန္းေတြကို စသိတဲ့အခ်ိန္ ၊ ဆရာက ပုစၧာေမးတယ္၊ အဲ အစားတုိ႔၊ အပိုင္းဂဏန္းတို႔ ဆိုပါစို႔၊ ေမာင္ရင္ တြက္ႏိုင္ပါ့မလား'

'ဘယ္တြက္ႏိုင္မွာလဲ ဆရာၾကီးရယ္'

'အေသအခ်ာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အဲဒီလိုသာ ၾကံဳလာရင္ ေမာင္ရင္ လန္႔ဖ်ပ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ျပီး အပိုင္းဂဏန္းတို႔၊ အစားပုစၧာတို႔ဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ဟာ တံခါးပိတ္ထား ေတာ့မွာေပါ႔၊ ကိုယ့္ဆရာလုပ္သူက တစ္ခ်က္ကေလး မွားယြင္းခဲ့တာနဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ အပိုင္းဂဏန္းတို႔၊ အစားပုစၧာတို႔ရဲ႕ အလွအပေတြကို တစ္သက္လံုး မခံစားရေတာ့ဘဲ ေနေတာ့မွာေပါ႔'

ဆရာၾကီးက ေဆးတံကို ေလထဲသို႔ ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္ရင္း

'ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင္ ေက်ာင္းစေရာက္လို႔ ၁ ၂ ၃ ဂဏန္းေတြ စသင္တဲ့ အခ်ိန္က ေမာင္ရင့္ဆရာဟာ ဒီေလာက္မိုက္မဲလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဆံုး အေျခခံ ဂဏန္းေရးပံုသင္မယ္၊ ျပီးေတာ့မွ အေပါင္းဂဏန္းသခၤ်ာကို တစ္ဆင့္တက္မယ္၊ ျပီးေတာ့ အႏုတ္၊ အဲဒီက ျပီးေတာ့ အေျမွာက္၊ အစား။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အပိုင္းဂဏန္းပုစၧာေတြ။ စနစ္တက် တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ သင္မွာေပါ႔'

ဆရာၾကီး အိုင္းစတို္င္းသည္ ဘင္ကေရာ့ဘီ ဓါတ္ျပားကို ဓါတ္စက္မွ ထုတ္ယူလိုက္သည္။

'ဂီတမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ အခု ဒီဓါတ္ျပားထဲက သီခ်င္းကေလးဟာ လြယ္ကူတဲ့ အေပါင္းအႏုတ္ဘဲ၊ ဒါကို ေမာင္ရင္ အလြယ္တကူ ရျပီးျပီ၊ ကဲ အခု က်ဳပ္တို႔ နည္းနည္းခက္ခက္ကေလးတစ္ခု စမ္းၾကည့္ၾကရေအာင္'

သူသည္ ဓါတ္ျပား ေနာက္တစ္ခ်ပ္ စက္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ဂၽြန္မက္ေကာ္မက္ သီဆိုထားေသာ "ခရာဆရာ" (John Mc Cormack's The Trumpeter) သီခ်င္းသံ ေပၚထြက္လာေလသည္။ အနည္းငယ္ ဖြင့္ျပီးသည္ႏွင့္ ဆရာၾကီးက ရပ္လိုက္သည္။

'ကဲ .... အဲဒီသီခ်င္း ျပန္ဆိုၾကည့္ရေအာင္လား'

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် ဆိုလိုက္ပါသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေတာ္တိက်စြာ ဆိုလိုက္ ႏိုင္သည္။ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်နပ္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာအသြင္ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္သက္တာတြင္ တစ္ၾကိမ္သာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ အျခားမ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ တစ္ခုႏွင့္ ထပ္တူျဖစ္ေနပါ၏။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ေဟာေျပာပြြဲတစ္ခုတြင္ "သန္မာၾကံ့ခိုင္ျခင္း" အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေဟာေျပာေနစဥ္ ပရိတ္သတ္ေရွ႕တန္းမွ နားေထာင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္မ်က္ႏွာမွာ ယခုသို႔ပင္ ပီတိမ်ားျဖင့္ ၀င္းထိန္ေနပါသည္။

'ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္၊ အလြန္ေကာင္းတာပဲ။ ကဲ ေဟာ့ဒါေလး နားေထာင္ၾကည့္ၾကဦးစို႔'

ဆရာၾကီး၏ "ေဟာ့ဒါေလး" မွာ ေအာ္ပရာ အဆိုေတာ္ၾကီး ကာရူးဆိုး၏ ကာဗယ္လာရီလား ရပ္စ္တီးကား (Caruso's Cavalleria Rusticara) အမည္ရွိ ေတးၾကီးထဲမွ မွတ္ရန္အလြန္ခက္သည့္ အပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားထဲ၀င္သမွ်ကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ဆိုျပလိုက္ပါသည္။ အဘိုးၾကီး ထပ္တိုး ေက်နပ္သြားပံုရသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား သီခ်င္း ၄ ၅ ပုဒ္ခန္႔ ဆက္၍ဖြင့္ကာ ဆုိခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီးသည္ မိမိႏွင့္ တစ္ၾကိမ္မွ် ေတြ႔ဖူးျခင္း မရွိေသာ လူစိမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဂီတ အႏုပညာ ခံစားတတ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိ၏ အခ်ိန္ကို ေပးစြန္႔ကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အားတက္သေရာ ေျပာဆိုလမ္းျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စာသားမပါေသာ ေတးဂီတသက္သက္ အပိုင္းသို႔ ေရာက္လာပါသည္။ ႏႈတ္ျဖင့္ ဆိုရန္ စာသားမပါရွိသျဖင့္ ဖြင့္ျပေသာ ေတးဂီတတီးလံုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က ေတးသြားအသံ အလိုက္ ပါးစပ္မွ ဒါ....ဒါ.....ဒီ....ဒီ.... လိုက္ျမည္ေပးရသည္။ တစ္ခါတရံ အလြန္ျမင့္ေသာ တက္သံ မ်ားပါသည့္ အပိုုိုဒ္အခ်ိဳးမ်ားတြင္ ဆရာၾကီးသည္ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္၍ မိမိေခါင္းကို ေနာက္သို႔ပစ္ကာ ပီရန္ခက္ခဲလွသည့္ အသံတက္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပီသြားရေလေအာင္ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ အမူအယာႏွင့္ လိုက္လံအားေပးတတ္သည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ဆရာၾကီးက ဓါတ္စက္ကို ပိတ္လိုက္သည္။

'ကဲ အခု က်ဳပ္တို႔တေတြ ဘာခ့္ဂီတအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားျပီ၊ သြားစို႔'

ဆရာၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ဧည့္ခန္းမအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မူလထို္င္ခံုမ်ားတြင္ ထိုင္မိၾကသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ တီး၀ိုင္းသည္ ေခတၱရပ္နားရာမွ ေနာက္ထပ္ ဆက္မည္ ျဖစ္ေသာ ေတးဂီတ အစီအစဥ္အတြက္ ၾကိဳးမ်ားညိွကာ စတင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္လ်က္ ရွိၾကေလသည္။ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသို႔ ေလသံျဖင့္

'ေမာင္ရင့္ နားေတြကိုသာ က်က်နန နားေထာင္ခြင့္ျပဳေပေတာ့၊ အဲဒါပါပဲ'

အမွန္ကား ဤမွ်မကခဲ့ပါေခ်။ ယေန႔ ညေနပိုင္းက စေတြ႔ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး၏ ေစတနာ ဂရုဏာတရားမ်ား မပါရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုတီး၀ိုင္းမွ တင္ဆက္လွ်က္ရွိေသာ ဂႏၲဝင္ ဂီတ ဆရာၾကီး ဂ်ဳိဟန္ဆီဘက္ရွန္ဘာခ့္ ၏ သိုးမ်ား ေဘးကင္းစြာ အစာစားၾကပါေစသတည္း (Bach's Sheep May Safely Graze) အမည္ရွိ ေတးဂီတ၏ အရသာကို တစ္သက္တာ၏ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ခံစားခဲ့ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမ်ား၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာခ့္ ၏ ေတးဂီတမ်ားကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နားေထာင္ ခဲ့ပါသည္။ ရိုးသြားသည္၊ ျငီးေငြ႔သြားသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္သည့္အခါတိုင္း မည္သည့္ ေနရာေဒသမွာမဆို ကၽြန္ေတာ္၏ နံေဘးတြင္ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္ပုပု၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးထူထူႏွင့္ လူၾကီး တစ္ေယာက္ အရိပ္လို အျမဲပါရွိေနတတ္ပါသည္။

သူ၏ ပါးစပ္ထဲရွိ ေဆးတံသည္ မီးေသလွ်က္ ရွိေသာ္လည္း သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားကား ေတးဂီတသံမ်ားၾကား ၀ယ္ ကမၻာ၏ အံ့ဖြယ္အေႏြးဓါတ္မ်ား ေထြးျခံဳထားသလို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အသက္၀င္လွ်က္ ရွိေနၾက ပါသည္။

ညေနခင္း၏ ဂီတသဘင္ပြဲ ျပီးဆံုးသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမ်ားဧည့္ပရိတ္သတ္တို႔ႏွင့္အတူ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔၀င္မ်ားကို လိႈက္လွဲ၀မ္းေျမာက္စြာ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက ဆရာၾကီးထံ လာေရာက္၍ ႏႈတ္ဆက္ဂါ၀ရျပဳရင္း

'ဂီတအစီအစဥ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆရာၾကီး လြတ္သြားတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္' ဟု အဓိပၸါယ္ပါပါ ေျပာလိုက္ပါသည္။

'ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး'

ဆရာၾကီးက ျပန္ေျဖရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ရင္းႏွီးစြာ လွမ္းဖက္လိုက္ပါသည္။

'ေဟာဒီက က်ဳပ္မိတ္ေဆြကေလးနဲ႔ က်ဳပ္ဟာ လူသားတို႔အေနနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ရရွိႏိုင္တဲ့ အျမင့္မားဆံုး အရာေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနလို႔ပါ'

အမ်ဳိးသမီးက နားမရွင္းသလို ျဖစ္သြားလွ်က္

'အို ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္ရွင္'

ဆရာၾကီးက ေအာက္ပါစာတန္းကေလးကို ရြတ္ျပလုိက္ပါသည္။ ယင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္သက္တာ တြင္ မေမ့ႏိုင္ဆံုးေသာ ကမၸည္းစာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

'ေလာကအလွ - မ်က္ႏွာ၀မွာ ၊ ဖြင့္လွစ္ျပသ - အပိုင္းအစတည္း'


The Night I met Einstein by Jerome Weidman
အိုင္းစတိုင္းႏွင့္ ေတြ႔တဲ့ည ၊ အကယ္ဒမီ စႏၵရားလွထြတ္ ၊
ဒဂုန္ မဂၢဇင္း ၊ ၆ / ၈၅ ခုႏွစ္ ။
ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္း ၊ အမွတ္ ၉၀ ၊ ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၁၉၉၉ ။ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၄ - ၁၆၉ ။(From Reader's Digest New Pocket Companion)

အကယ္ဒမီ စႏၵရားလွထြတ္
 
 http://sawthetlin.blogspot.com. မွတဆင့္ကူးယူေဖၚျပပါသည္။