"အိုမင္းရင့္ေရာ္ေတာ့ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ပါ"
လူထု ေဒၚအမာ
လူထု ေဒၚအမာ
အေမ့ကိုတေန႔က လူငယ္တဦးက အေမဒီတသက္ဒီအရြယ္ထိေအာင္ စာေတြေရးေနတာကို က်ေနာ္ျဖင့္အားက်လိုက္တာ၊ က်ေနာ္ျဖင့္ အေမ့လို ေရးႏိုင္ခ်င္လိုက္တာလို႔ေျပာေတာ့ အေမကသူ႔စကားေၾကာင့္ ၀မ္းသာရမလိုလုိ၊ စိတ္ႀကီး၀င္ရမလိုလို ျဖစ္မိေသးတယ္။ ဒါေပ မယ့္အေမက စာကုိ မေနႏိုင္ေသးလို႔သာေရးေနတာပါ။ စာကလူခ်င္းတူတူ၊ သူခ်င္းမွ်မွ် ထိုက္ထိုက္တန္တန္စာမ်ိဳး မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ အေမအသက္က ႀကီးလွၿပီဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေမ့တာေလ်ာ့့တာေတြက သိပ္မ်ားလာၿပီေပါ့။
အေမ ဒီဇင္ဘာလထဲတုန္းက ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ရတဲ့အခါ အေမ့အသက္ကို ေသမင္းလက္က၀ိုင္းလုရတယ္။ ဆ ရာ၀န္ႀကီးေတြကို အေမကေက်းဇူးတင္စကား ေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲမွာအေမ ေဆး႐ံုေပၚတုန္းက ေခ်ာင္းကလည္းဆိုးေနလို႔ ရင္ ေခါင္းအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး ဦး၀င္းႏိုင္လည္း ကုေပးရရွာတယ္။ ဒါကိုအေမက သူ႔နာမည္ေမ့က်န္ထားခဲ့မိလို႔ အေမ့မွာ စိတ္မေကာင္း လိုက္တာ၊ အာနာလိုက္ရတာ။
သူကတျခားဆရာ၀န္ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေသးရဲ႕။ ခုေတာ့အိမ္ခ်င္းကပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔သားေလးႏွစ္ေယာက္က အေမ့တို႔အိမ္ ကို မိုးလင္းတာနဲ႔လာကစားၾကတာ။ သူ႔ဇနီးကဆိုရင္ (မႏၱေလးသူ၊ မႏၱေလးသားမ်ား) ဆိုတဲ့ အေမေရးသားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ မိုက္ သူႀကီး ဦးေမာင္ႀကီးရဲ႕ေျမးပါ။ ကိုယ္နဲ႔ဒီေလာက္နီးစပ္ ရင္းႏွီးေနတာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုေမ့ထားခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အေမေျပာခ်င္ တာက ငါ့သားတို႔သမီးတို႔ လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ ငယ္ရြယ္တုန္းမွာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ၾက၊ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုရင္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္က စၿပီး ဇရာကဖိစီးလာတယ္။ ျငင္းမရေလာက္ေအာင္ သိသာလာတာေတြက ဆံပင္စျဖဴလာတာ၊ မ်က္စိမႈန္လာေတြ ျဖစ္လာတယ္မဟုတ္ လား။ ႏို႔ေပမယ့္ ကိုယ္ကဆံပင္ေလးဆိုးလို႔ မ်က္မွန္ေလးတပ္လို႔ ဇရာကိုအန္တုပါတယ္။ အဲဒီလိုတုသာတုတယ္ ဇရာကေတာ့မွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာတာပါပဲ။
မ်က္စိတို႔ဆံပင္တို႔သာမက နားကပါအၾကားခ်ဳိ႕တဲ့လာတယ္။ လူရဲ႕သတိ၊ အမွတ္အသားကလည္း နည္းနည္းခ်င္းေလ်ာ့ပါး ပ်က္စီးလာ တယ္။ အဲဒီခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြဟာ ရပ္တယ္မရွိ။ နားတယ္မရွိ ကုိယ့္ခႏၶာထဲမွန္မွန္ႀကီး ၀င္လာေနတာပါ။ လူက လူအိုလူမင္းျဖစ္လာတာ နဲ႔အမွ် လႊင့္မပစ္ရေသးတာကလြဲလို႔ ဘာကမွ ဟုတ္တိပတ္တိမေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္အေမက သားတို႔သမီးတို႔ကို လုပ္စရာရွိ တာ အရြယ္ေကာင္းတုန္း အရြယ္ရွိတုန္း မအိုမင္းခင္လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာရတာေပါ့။
လူဆိုတာ စကားပီနားၾကား လူတေယာက္ရယ္လို႔ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ပညာရွာတဲ့အရြယ္မွာ ပညာကုိမရအရရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ဒီလူ႔ ေလာကမွာ ငါႀကီးလာရင္ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ ရွိရမယ္။ အဲဒီအတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားလုပ္ရတယ္။ လုပ္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ေက်ာ္လႊားရ တယ္။ တိုုက္ပြဲ၀င္ရတယ္။ ႐ႈံးတဲ့အခါလည္း ႐ႈံးတယ္၊ ကိုယ္ကႏိုင္တဲ့အခါလည္း ႏိုင္တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ဘ၀ဆိုတာဒါပဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ဆီေရာက္ေအာင္ ဒီလိုဒရြတ္ဒသီနဲ႔ သြားရတာပဲ။
ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲလို႔ႀကီးတဲ့လူေတြက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အေမတို႔မ်ား အသက္ကႀကီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ တိုက္ပြဲေပါင္း လည္းမေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္႐ႈံးနိမ့္ခဲ့တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးမွအမ်ားႀကီးပါ။ ခုေနျပန္စဥ္းစားရင္မွတ္တမ္းတင္ လို႔ေတာင္ကုန္ မယ္မထင္ဘူး။ အေမ့ကိုတခ်ဳိ႕က ေခါင္းမာတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေလသလားလို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ ေခါင္းမမာရင္ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ လန္က်တဲ့အခါျပန္မထႏိုင္ရင္ လူတကာကနင္းေခ်သြားလို႔ လူ႔နင္းျပားဘ၀နဲ႔ပဲ ရွိေတာ့မွာေပါ့။
ငါ့သားတို႔ ငါ့သမီးတို႔ကိုအေမ ေျပာခ်င္တာကဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ အဲဒီတိုက္ပြဲကိုလည္း မင္းတို႔ေတြ႔ၾကၾကံဳၾကမွာ အမွန္ပဲ။ တိုက္ပြဲ မွာကိုယ္က႐ႈံးရင္း၊ ႐ႈံးရေလျခင္း မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔။ ငါလုိလူေတြအမ်ားႀကီး ဒီလုိ႐ႈံးရာကလူးလဲထရတာပဲလို႔ သိလုိက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ဆက္ ေလွ်ာက္ပါ။ အေမျဖင့္အသက္ရွည္လြန္းလို႔ တိုက္ပြဲေတြကပိုမ်ားသလား။ ငါကေခါင္းမာလို႔ပဲ ပိုခံရသလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒါလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေမ့ေလာက္အသက္မႀကီးေသးေပမယ့္ အေမ့ထက္ပိုမ်ားတဲ့ တုိက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရ၊ ေက်ာ္လႊားေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပါ။ ဒါဟာလူ႔ဘ၀ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္အေမက ေနာက္ဆံုးစကားအေနနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို သတၱိနဲ႔ပဲလုပ္ၾက၊ ကုိုယ္က႐ႈံးရင္လည္း ျပန္ထၾက။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းကိုယ့္မွာ အားမာန္အျပည့္ရွိတုန္း လူ႔ဘ၀ရဲ႕အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ၾက၊ ေက်ာ္လႊြားၾကပါ။
ဒါဟာဘာမွမဆန္းပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ေနၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲ....အိုလာရင္လူစြမ္းလူစ ပိုပိုၿပီး တံုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အားလံုးကိုလက္ေျမႇာက္လိုက္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္အရြယ္ရွိတုန္းလုပ္စ ရာရွိတာေတြကို လုပ္ၾကေပေရာ့လို႔ အေမေျပာလုိက္ပါရေစ။
လူထုေဒၚအမာ
(အေမ့ေရွးစကား)
(ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၂၈) ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၀၉ )
